Δέκα χρόνια πριν....

"...Με ποιαν οικειότητα ή οδύνη μίλησε στην απάθεια των αψύχων. Άραγε τι βαθύτερο να είναι αυτά τα άψυχα..." (Κική Δημουλά...

"...Με ποιαν οικειότητα ή οδύνη

μίλησε στην απάθεια των αψύχων.

Άραγε τι βαθύτερο να είναι αυτά τα άψυχα..."

(Κική Δημουλά).

Είναι από σίδερο αλλά... υπάρχει, ζει, αναπνέει, μιλάει, ταξιδεύει,συναναστρέφεται.....με αυτούς που έχουν την ψυχή και το συναίσθημα να το αντιληφθούν. Μια μίξη αισθήσεων και συναισθημάτων,συνύπαρξης,οικειότητας και φιλίας.Αυτό είναι το τρενάκι των Καλαβρύτων,κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας αυτού του τόπου που έχει τη δύναμη να κάνει τα άψυχα να ζωντανεύουν, να δρουν αυτοβούλως, να εισβάλλουν στο χώρο μας και τον οικειοποιούνται, φέρνοντας στο προσκήνιο την ποιητική διάσταση του καθημερινού.

Για όλους τους Καλαβρυτινούς ο Οδοντωτός είναι συνώνυμο της πόλης, σύμβολο πλέον και αυτό της σύγχρονης ιστορία του. Για πολλούς από μας είναι απλά, άψυχα σίδερα που μας ξεναγούν στην μοναδική φύση του Βουραϊκού. Για κάποιον όμως αποτελεί κομμάτι της ζωής του, από τα πρώτα κιόλας βήματα του στην Καλαβρυτινή γη με μία σχέση μοναδική. Η αγάπη και το πάθος του γι αυτόν σχέση ζωής. Σίγουρα καταλάβατε ότι μιλάμε για τον Αλέξη Λεχουρίτη.

Από μικρός έζησε κοντά σε μηχανές, εκεί στο αμαξοστάσιο του Οδοντωτού στα Καλάβρυτα, κοντά στον πατέρα του τον Σταθμάρχη του Οδοντωτού τον αγαπητό σε όλους μπαρπα Γιάννη. Εκεί έμαθε να ζει με τα βαγόνια σε μια σχέση που υπερβαίνει τα όρια του νοητού. 

Το τι έχει κάνει ο Αλέξης(Λεχουρίτης) για τον Οδοντωτό δεν μας φτάνουν λίγες γραμμές αλλά τόμοι ολόκληροι. Δράττομαι όμως της ευκαιρίας να σταθώ σε ένα και μόνο περιστατικό που συνέβη ακριβώς πριν από οκτώ ακριβώς χρόνια (6/72008)

Ήταν απόγευμα μιας ζεστής μέρας όταν ξαφνικά εκδηλώθηκε φωτιά στο αμαξοστάσιο του Οδοντωτού στα Καλάβρυτα. Φυσικά και δεν σκέφτηκε τίποτα, παρά μόνον το φίλο του που βρισκόταν μέσα τον ..."ΔΚ 3004". Η επικινδυνότητα μεγάλη, το ρίσκο τεράστιο, αλλά όταν αγαπάς κάτι δεν σκέφτεσαι τίποτα. Μπήκε στο αμαξοστάσιο και με περίσσια τόλμη και υπομονή, (αφού οι συρμοί δεν μετακινούνται εύκολα αν δεν γεμίσει με τον απετούμενο αέρα για να λειτουργήσουν τα φρένα τους), τον έβαλε σε λειτουργία και τον απεγκλώβισε με λίγα μόνο σημάδια...........

Αυτό ήταν, η σχέση έγινε πάθος και το πάθος συνύπαρξη.

Όπως ο ίδιος μας εξομολογείται: "Εκείνη η μέρα στάθηκε η αιτία ώστε να δημιουργήσω την ιστοσελίδα του Οδοντωτού για να τον γνωρίσει ο κόσμος όλος.365 ημέρες το χρόνο μεταφέρει επισκέπτες σε τούτα τα Άγια χώματα,θα ήταν κρίμα και άδικο μετά από έναν αιώνα λόγο καταστροφής του από πυρκαγιά να σταματούσε την λειτουργία του..."

...Και πραγματικά κατάφερε να "φτάσει" το φίλο του σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, σε πρωτοσέλιδα και τηλεοπτικές αφιερώσεις από την Ιαπωνία μέχρι τον Καναδά και από τη νότια Αμερική έως τη βόρεια Ευρώπη, αποδεικνύοντας ότι η αγάπη για τον τόπο του είναι προσφορά γι αυτόν και μέσα από αυτήν μαθαίνει όλος ο κόσμος όχι μόνον το φυσικό κάλος των Καλαβρύτων αλλά και την πλούσια και μοναδική Ιστορία του.!

Ο ίδιος για περιστατικό είχε γράψει λίγους μήνες μετά (Ιαν.2009):
"Έλεγαν στο σχολείο ότι τα άψυχα δεν έχουν θερμότητα, δεν έχουν αισθήματα και τόσα άλλα..... σήμερα όμως ήρθα, να πιστέψω πως οι δάσκαλοι τόσα χρόνια λάθος μου τα έλεγαν!

Πήγα μια βόλτα στο σταθμό των Καλαβρύτων και εκείνη την ώρα ήρθε ο Οδοντωτός.... με κοίταζε στα μάτια κ ήθελε με νόημα να πάω κοντά του, έτσι και έγινε... ο φίλος μου δεν ήταν σαν τις άλλες φορές.... με λυπημένη φωνή με ρώτησε, "πότε θα έρθουν, οι καινούργιοι.... οι "Ελβετοί" ;

Έλεγαν για τέλος 2008, μετά είπαν για αρχές του 2009, έμαθες κανά νέο";

Δεν έμαθα κάτι καινούργιο, αλλά σύντομα θα σας απαλλάξουν από τον κόπο σας, του απάντησα.... με κοίταξε στα μάτια.... κοίταζα τα μάτια του (φανάρια), ήταν βουρκωμένα... και με βαριά φωνή μου ψιθύρισε "κουράστηκα τόσα χρόνια το πάνω-κάτω, να κάνουν σύντομα, γέρασα για λίγο καιρό ακόμα θα μπορέσω, να τους δείξω τα κατατόπια και τις ομορφιές του φαραγγιού..."!

Φίλε σου υπόσχομαι, πως θα κάνω ότι περνά από πλευράς μου, να γίνει το συντομότερο... καιρός είναι να ξεκουραστείς κ εσύ μετά από τόσα χρόνια.....

Σε ευχαριστούμε για τις τόσες βόλτες που κάναμε μαζί.... ήμουν πιτσιρικάς όταν άκουγα το σφύριγμα σου στην Ζαχλωρού και ήθελα να σε προϋπαντήσω, με αποτέλεσμα να τις "εισπράττω" από τον Παππού τον Αγγελή.... γύρισα να φύγω και ακούω, να μου λέει "περίμενε.... έχω κα εγώ να σε ευχαριστήσω.... αν είμαι σήμερα, είμαι χάρη στην τόλμη σου... εκείνη την μέρα του Ιουλίου (6/7/2008), όταν πείρε φωτιά το σπίτι μου (μηχανοστάσιο) και με έσωσες από την πυρκαγιά".....

Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η ώρα να παραδώσουν την σκυτάλη στους νέους ελβετικούς συρμούς..... εμείς από την μεριά μας ευχαριστούμε όλους τους τεχνικούς στο μηχανοστάσιο Διακοπτού και Ρέντη για την συντήρηση τους μέχρι και σήμερα.

(Σκέψεις που είχα κάνει κατά την επίσκεψη μου στο σταθμό του οδοντωτού στα Καλάβρυτα και αντικρίζοντας το συρμό 3004... πίστευα ότι τα "άψυχα" δεν έχουν ψυχή...τώρα το αναιρώ!!!") 

Αλέξης Λεχουρίτης.

.....Πάθος και Αγάπη χρειάζεται ο τόπος μας. Αυτή είναι η λύση για τη ζωή μας, τις σχέσεις μας, τη συνύπαρξή μας με τη φύση και τη ζωή... την έμψυχη και "άψυχη"

Φίλε Αλέξη σ ευχαριστούμε!!!

Νίκος Π. Κυριαζής