ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ ΤΗΣ ΤΥΜΦΗΣ "Ακροβατώντας ανάμεσα στον Μύθο και στην Πραγματικότητα"

Μία φωτογραφική επιθυμία… μία άγνωστη αναζήτηση και ένας στόχος… να βρεθούμε σε μια από τις ομορφότερες αλπικές ζώνες της χώρας, στην άκρ...

Μία φωτογραφική επιθυμία… μία άγνωστη αναζήτηση και ένας στόχος… να βρεθούμε σε μια από τις ομορφότερες αλπικές ζώνες της χώρας, στην άκρη ενός οροπεδίου του ορεινού όγκου της Τύμφης, εκεί βρίσκεται η Δρακόλιμνη της Τύμφης, η διασημότερη ίσως δρακόλιμνη στην Ελλάδα.

Ένα μέρος που στο μυαλό περιτριγυρίζετε από λέξεις… μακριά, πολλές ώρες με τα πόδια, ήλιος, ζέστη, κούραση, και πολλές άλλες. Από την άλλη… να φωτογραφίσουμε αυτό το μαγικό μέρος, δεν το βρίσκεις παντού, τα βουνά και η αγάπη για την φύση, μια φυσική έλξη με την νύχτα και τα στοιχεία της… κάναν το μυαλό μια ψυχολογική ζυγαριά.

Τελικά αποφασίσαμε να πάμε να το ζήσουμε… να ζήσουμε το όνειρο…

Μέτα από 4 ώρες ταξίδι σε έναν πολύ καλό δρόμο είμασταν στο Πάπιγκο. Εκεί διανυκτερεύσαμε σε ένα δωμάτιο και πρωί - πρωί γύρω στις 5:30 ξεκινήσαμε από το Μικρό Πάπιγκο για το μονοπάτι και σιγά σιγά βρεθήκαμε σε μια σκληρή ανηφορική πορεία προς το καταφύγιο, διαρκείας περίπου 3+ ώρες αλλά το κάναμε πιο πολύ μιας και ο εξοπλισμός που είχαμε ξεπερνούσε τα 28 κιλά και χρειαστήκαμε αρκετές στάσεις για ξεκούραση.

Όλη η διαδρομή του μονοπατιού ήταν γεμάτη από θαυμαστά είδη χλωρίδας και πανίδας, ενώ καθώς ανεβαίναμε προς τα πάνω συναντήσετε πολλούς τουρίστες από όλο τον κόσμο και από το βάθος ακούγονταν οι καλπασμοί των άλογων που έτρεχαν αμέριμνα στις πλαγιές. Απίστευτες εικόνες…

Τελικά μετά από 3-4 ώρες φτάσαμε στο καταφύγιο… Το καταφύγιο λειτουργεί από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο… εκεί κάναμε μια στάση για ξεκούραση…

Το τοπίο μαγικό από το καταφύγιο… τα λόγια είναι πολύ λίγα…

Αποφασίσαμε λόγω ότι ο καιρός άρχισε να χαλάει να διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο της Αστράκας και να ξεκινήσουμε για την Δρακόλιμνη την επόμενη μέρα. ( Μία πάρα πολύ καλή απόφαση όπως εξελίχθηκε η συνέχεια).

Τα παιδιά που διαχειρίζονται το καταφύγιο ήταν άψογα και ότι και να χρειαστήκαμε μας εξυπηρέτησαν αμέσως. Πολύ καλά οργανωμένο, καθαρό, με ευχάριστο περιβάλλον και πολύ νόστιμο φαγητό. Από το μπαλκόνι απολαύσαμε ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα… και περιμέναμε την εξέλιξη του καιρού.

Βράδυ στο καταφύγιο της Αστράκας

Γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα η ομίχλη έχει κάλυψη όλο το καταφύγιο και τα πάνελ στάζουν από την υγρασία… οι μηχανές αρχίζουν σιγά σιγά να θολώνουν και ο «κακός» καιρός, μας έστειλε για ύπνο.

Πρωινό ξύπνημα με Ελληνικό καφεδάκι και θέα το οροπέδιο της Δρακόλιμνης που μας περίμενε… Μείναμε μέχρι το μεσημέρι στο καταφύγιο όπου μας περίμενε μια έκπληξη…

Πίτες ; Πίτες ναι στα 2000 μέτρα από φρέσκα υλικά…
τι να πούμε…
Ευχαριστούμε από καρδίας Αλεξάνδρα & Γιώργο!!!

Λίγο μετά το μεσημέρι και αφήνοντας τα περιττά πράγματα πίσω ξεκινάμε από το καταφύγιο της Αστράκας στο μονοπάτι διασχίζοντας μια πετρώδη απότομη πλαγιά με χαλίκια και κατηφορίσαμε μέχρι την άκρη της Λάκας Τσουμάνη. Ακολουθώντας την σηματοδότηση, προσπερνάμε τις στάνες και περάσαμε στην απέναντι πλαγιά όπου στους πρόποδες βρήκαμε πηγή και προμηθευτήκαμε δροσερό νερό για την συνέχεια. Μία ανηφορική διαδρομή και στο τέλος της απότομης πλαγιάς, περίπου μία μίση ώρα μετά…

Ο χρόνος σταμάτησε… ξεπρόβαλε μπροστά μας ξαφνικά η Δρακόλιμνη…

Μείναμε άφωνοι απλά…

ενώ δεξιά στο βάθος διακρίνεται η ψηλότερη κορυφή του βουνού... το γνωστό τσεκούρι της Γκαμήλας.

Η Λίμνη και η θέα της γύρω περιοχής μας αποζημίωσε πλήρως.. μας αφαίρεσαν την κούραση και μας έκαναν να νιώθουμε τόσο παράξενα… που τα καταφέραμε, ναι τα καταφέραμε να είμαστε εδώ !!! “ίσως” στο πιο όμορφο μέρος της Ελλάδας.

Βάλαμε τα πόδια μας να δροσιστούν στα κρύα νερά της λίμνης όπου μέσα εκεί ζουν οι αλπικοί τρίτωνες , μικρά αμφίβια που μοιάζουν με δρακάκια και που κατά μια άποψη έχουν δώσει το όνομα στη λίμνη.

Όσοι αποφασίσουν να ανέβουν μέχρι την άκρη της πλαγιάς, θα απολαύσουν την θέα ολόκληρης της δρακόλιμνης με την κορυφή της Αστράκας στο βάθος αλλά και την θέα των κάθετων ορθοπλαγιών που κατεβαίνουν στην χαράδρα του Αώου είναι ταυτόχρονα εντυπωσιακό και σπάνιας ομορφιάς, με καταπληκτική πανοραμική θέα.

Ο ΜΥΘΟΣ ΛΕΕΙ…

Η δρακόλιμνη της Τύμφης οφείλει την ύπαρξη της στους παγετώνες που υπήρχαν στη περιοχή πριν από 10.000 χρόνια. Πρόκειται για έναν μαγικό τόπο που τον αγκαλιάζουν πολλοί προαιώνιοι μύθοι.

Σύμφωνα με το θρύλο στη δρακόλιμνη της Τύμφης ζούσε ένας δράκος που είχε έχθρα με τον δράκο που ζούσε στη δρακόλιμνη του Σμόλικα. Κάθε μέρα οι δυο δράκοι μάλωναν μεταξύ τους εκσφενδονίζοντας ο ένας στον άλλο αντικείμενα. Ο δράκος της Τύμφης πετούσε τεράστιες πέτρες προς τον δράκο του Σμόλικα και ο τελευταίος απαντούσε με τεράστιους κορμούς δέντρων.

Από τις πέτρες του δράκου της Τύμφης δημιουργήθηκαν άσπρα κριάρια και από τους κορμούς που πέταγε ο δράκος του Σμόλικα μαύρα πρόβατα. Κάποια στιγμή τα δυο κοπάδια συναντήθηκαν αλλά τα γεννήματα τους δεν είχαν τύχη και πνίγηκαν όλα τους στα παγωμένα νερά της δρακόλιμνης της Τύμφης.

Ένας άλλος μύθος λέει ότι οι δύο δράκοι πέταγαν πέτρες μεταξύ τους και αυτό εξηγεί, σύμφωνα με τους ντόπιους, πώς οι όχθες της δρακόλιμνης του Σμόλικα έχουν άσπρο χρώμα με διάσπαρτες μαύρες πέτρες, ενώ οι όχθες αυτής της Τύμφης μαύρο χρώμα με διάσπαρτες άσπρες πέτρες. Ακόμα και ο Αλή Πασάς έχει συνδεθεί με τη δρακόλιμνη. Οι κάτοικοι διηγούνται, ότι ο διάσημος άρχοντας της Ηπείρου θέλησε να ανεβάσει στη δρακολίμνη δύο βάρκες από τη λίμνη των Ιωαννίνων. Η μια βάρκα όμως καταστράφηκε και διαλύθηκε στη διαδρομή και από τότε ή κορυφή εκείνη ονομάζεται Μονόξυλο. Την άλλη την ανέβασαν ως το χωριό Ροδόβολη, όπου ξαφνικά ξέσπασε τρομερή καταιγίδα με κεραυνούς και χοντρό χαλάζι. Ο Αλή Πασάς τρομοκρατήθηκε τόσο που καβάλησε αμέσως το άλογό και εγκατέλειψε το εγχείρημα. Μόλις εγκατέλειψε το βουνό αμέσως η καταιγίδα σταμάτησε και ο ουρανός καθάρισε.

Βράδυ στην Δρακολίμνη… μας ενεργοποίησε όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα σε ένα χορό συναισθημάτων μέσα σε ένα ξέφρενο όνειρο…

Το ξημέρωμα μας βρήκε να φωτογραφίζουμε τις πρώτες ηλιαχτίδες να χτυπούν τις βουνοκορφές και τις πρώτες αντανακλάσεις μέσα στην λίμνη.

Επιστρέψαμε στην σκηνή για να βγάλουμε σιγά σιγά τα ρούχα μας και ακούσαμε την πρώτη καλημέρα από τους 3 ορειβάτες-πεζοπόρους που συναντήσαμε εκεί και είχαν διανυκτερεύσει δίπλα από εμάς… πολύ ωραίοι άνθρωποι και χαρούμενοι (αλλά για να βρίσκονται εκεί), μας κέρασαν τσάι του βουνού και έτσι άρχισε σιγά σιγά το μάζεμα για την επιστροφή…

Είμασταν τόσο γεμάτοι… τόσο χαρούμενοι… τόσο ικανοποιημένοι που ζήσαμε αυτό το βραδινό όνειρο που μας χτύπαγε την πόρτα τα τελευταία χρόνια κάθε βράδυ… κάποια πράγματα σε καλούν… εσύ απλά πρέπει να το αισθανθείς !!!

Γυρίσαμε από τον ίδιο δρόμο προς το λιβάδι και την πέτρινη ανηφόρα προς το καταφύγιο αλλά η κούραση δεν μπορούσε να νικήσει τα συναισθήματα… και έτσι πιο γρήγορα φτάσαμε στο καταφύγιο…

Το αγαπήσαμε κατά βάθος το καταφύγιο… ήταν μια αγκαλιά στην άκρη του πουθενά… ξεκουραστήκαμε, ετοιμάσαμε τα πράγματα μας και έτοιμοι απολαύσαμε τον τελευταίο καφέ πριν αναχωρήσουμε για να επιστρέψουμε στο Μικρό Πάπιγκο.

Παρόλο που κρατήσαμε όσες δυνάμεις μπορούσαμε για το κατέβασμα, ήταν ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που κάναμε σε όλο αυτό…και για ακόμη μια φορά το βάρος του εξοπλισμού και η μεγάλη κλίσης καταπόνησε εξαιρετικά τα πόδια μας…

Αλλά με γεμάτη την “ψυχική μπαταρία και μετά από 3-4 ώρες φτάσαμε στο Μικρό Πάπιγκο και στο αυτοκίνητο… τι ανακούφιση…

Τι είχαμε ζήσει… τι είχαμε νιώσει και τι είχαμε “πάρει” μαζί μας…

ΥΓ. Μια στάση στον ποταμό Βοϊδομάτη… γιατί άλλο… να ακουμπήσουμε τα πόδια μας μέσα στα κρυστάλλινα νερά… πραγματικά νομίζεις ότι θα σπάσει η πατούσα αλλά από την άλλη μας ανακούφισε τόσο πολύ… που μας έδωσε μια ανάσα ξεκούρασης για το ταξίδι της επιστροφής…