Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων, Κεντρικός Ομιλητής, στην 75η Επέτειο Μνήμης του Ολοκαυτώματος της Παραμυθιάς.

➤Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων, Κεντρικός Ομιλητής, στην 75η Επέτειο Μνήμης του Ολοκαυτώματος της Παραμυθιάς. ➤Διατηρούμε τη μνήμη ζωντανή. ...

➤Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων, Κεντρικός Ομιλητής, στην 75η Επέτειο Μνήμης του Ολοκαυτώματος της Παραμυθιάς.

➤Διατηρούμε τη μνήμη ζωντανή.

➤Απαιτούμε και Διεκδικούμε τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

➤Προχωράμε, μαζί, στην Ευρώπη, σε ένα μέλλον ειρήνης, δημοκρατίας, προόδου και ανάπτυξης.

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων, Κεντρικός Ομιλητής, στην 75η Επέτειο Μνήμης του Ολοκαυτώματος της Παραμυθιάς.

Διατηρούμε τη μνήμη ζωντανή.

Απαιτούμε και Διεκδικούμε τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Προχωράμε, μαζί, στην Ευρώπη, σε ένα μέλλον ειρήνης, δημοκρατίας, προόδου και ανάπτυξης.

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών, Γιώργος Λαζουράς, είχε επιλεγεί και οριστεί από τη Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Σουλίου και ήταν, ο κεντρικός ομιλητής, στην 75η Επέτειο Μνήμης του Ολοκαυτώματος της Παραμυθιάς, με την εκτέλεση από τους Γερμανούς ναζί, των 49 προκρίτων της, εκδήλωση, που έγινε, το Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου, στην μαρτυρική Παραμυθιά.

Η ομιλία του Δημάρχου Καλαβρύτων, έγινε, στον τόπο της εκτέλεσης των 49 προκρίτων (στον “αγρό Τσαμάτου”), όπου βρίσκεται και το συμβολικό μνημείο, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Προκόπη Παυλόπουλου, της υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Κατερίνας Παπακώστα, των απογόνων των εκτελεσθέντων 49 προκρίτων, του Περιφερειάρχη Ηπείρου, των βουλευτών του νομού Θεσπρωτίας, της Δημάρχου Σουλίου Σταυρούλας Μπραΐμη – Μπότση, άλλων δημάρχων και επισήμων και πλήθους προσκυνητών και κόσμου.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, συνεχάρη το Δήμαρχο Καλαβρύτων και στο χαιρετισμό του, έκανε, ειδική, τιμητική, αναφορά στην ομιλία του, η οποία, έχει, επί λέξει ως εξής:

«Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Σεβασμιώτατε,

Κυρίες και κύριοι, απόγονοι, των 49 εκτελεσθέντων προκρίτων, τραγικών θυμάτων του Ολοκαυτώματος της Παραμυθιάς,

Κυρία Δήμαρχε του ιστορικού και μαρτυρικού Δήμου Σουλίου,

Κυρία Υφυπουργέ Προστασίας του Πολίτη, Εκπρόσωπε της Κυβέρνησης,

Κύριε Περιφερειάρχη Ηπείρου, κύριοι Δήμαρχοι,

Κύριοι Βουλευτές,

Κυρίες και κύριοι Εκπρόσωποι των Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών, Υπηρεσιών, Συλλόγων και Φορέων,

Κυρίες και κύριοι,

 I. Σας μεταφέρω, τους αγνούς, πατριωτικούς και αδελφικούς χαιρετισμούς των κατοίκων των μαρτυρικών Καλαβρύτων, - απογόνων των θυμάτων του συγκλονιστικού Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος - και εκφράζω τις ευχαριστίες μου, προς τη Δήμαρχο Σουλίου κα Σταυρούλα Μπραΐμη – Μπότση και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Σουλίου, για την ιδιαίτερα τιμητική, για εμένα, το Δήμο Καλαβρύτων και το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών, τα οποία εκπροσωπώ, επιλογή και πρόσκλησή τους, να είμαι, ο κεντρικός ομιλητής, στη σημερινή, 75η Επέτειο, της άδικης εκτέλεσης των 49 προκρίτων της μαρτυρικής Παραμυθιάς, από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στις 29 Σεπτεμβρίου του 1943.

Η όμορφη πόλη σας, η Παραμυθιά, αποτελεί τόπο με μακραίωνη ιστορία και ένδοξο παρελθόν.

Για αιώνες, υπήρξε, σημαντικό κέντρο διοικητικής, εμπορικής και οικονομικής δραστηριότητας, ενώ, διαδραμάτισε, προεξέχοντα ρόλο, στην εκπαίδευση και στην κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής.

Οι απαρχές της, ξεκινούν, από την προϊστορική, ακόμη, εποχή, διασώθηκε στο διάβα των αιώνων και ήταν, πάντοτε, παρούσα, σε όλες τις ιστορικές περιόδους και σ’ όλους τους εθνικούς αγώνες.

Έτσι και στον εθνικό και πατριωτικό αγώνα της πατρίδος και του λαού μας, κατά των γερμανών, ναζί, κατακτητών, κατά τη διάρκεια της κατοχής, η Παραμυθιά, πλήρωσε το δικό της φόρο αίματος και οι κάτοικοί της δοκίμασαν ανείπωτο πόνο και θλίψη, με την άδικη, άνανδρη και ύπουλη εκτέλεση, των 49 προκρίτων της, τη μνήμη των οποίων, τιμούμε, σήμερα.

Το καλοκαίρι του 1943, η Παραμυθιά και τα χωριά του κάμπου της, η Θεσπρωτία, ζούσε μια τριπλή κατοχή: των Γερμανών, των Ιταλών και των μουσουλμάνων Τσάμηδων της περιοχής, οι οποίοι έσπευσαν, από την αρχή, να συνεργασθούν με τους κατακτητές.

Όλη, την περιοχή της Ηπείρου, ήλεγχε, η γερμανική, διαβόητη για τις καταστροφές της, αιματοβαμμένη, μεραρχία Ορεινών Καταδρομών “Εντελβάις”, η οποία, ευθυνόταν, για τις σφαγές και εκτελέσεις αμάχων στα μαρτυρικά χωριά Κομμένο Άρτας, Μουσιωτίτσα και Λιγκιάδες Ιωαννίνων, την εξόντωση της Εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων, καθώς και για εκτελέσεις και καταστροφές σ’ άλλες περιοχές της πατρίδας μας, (Κεφαλλονιά – εξόντωση της Ιταλικής μεραρχίας «’Ακουϊ»).

Στην Παραμυθιά, είχαν βρει συμπαραστάτες και συνεργάτες, τους αδελφούς Ντίνο (Νουρί, Μαζάρ και Ρετζέπ) ηγέτες των μουσουλμάνων Τσάμηδων και την οργάνωση “Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως” (K.S.I.L.I.A.), οι οποίοι, συμμάχησαν με τους κατακτητές, ενάντια, στον ελληνικό, χριστιανικό, πληθυσμό.

Με αφορμή, το θάνατο, στις 24 Σεπτεμβρίου 1943, 6 Γερμανών στρατιωτών, σε μάχη με τους αντάρτες στη Σκάλα της Παραμυθιάς, οι Γερμανοί κατακτητές, δεν έχασαν χρόνο. Έθεσαν σε εφαρμογή την αυστηρή διαταγή του στρατάρχη της Ηπείρου Λάντς, που τοιχοκολλήθηκε στην Παραμυθιά και επέτασσε ότι: “Πάσα απόπειρα κατά της ακεραιότητας εναντίον Γερμανού στρατιώτου, συνεπάγεται τον θάνατο 10 Ελλήνων Πολιτών”.

Έτσι, τα μεσάνυχτα της 27ης Σεπτεμβρίου 1943, μεικτά αποσπάσματα από Γερμανούς στρατιώτες και τους μουσουλμάνους Τσάμηδες συνεργάτες τους, οι οποίοι τους υποδείκνυαν ποιους να συλλάβουν, από ειδικές λίστες, με το βαθμό επικινδυνότητας εκάστου, που είχαν συντάξει, συνέλαβαν, μέσα σε λίγες ώρες, 52 άτομα, όλοι τους επίλεκτα, διακεκριμένα και επιφανή πρόσωπα της πόλης και της τοπικής κοινωνίας, ανάμεσά τους και δύο (2) έφηβοι 16 και 17 ετών, τους οποίους, φυλάκισαν, στο Δημοτικό Σχολείο, μαζί με πολλούς, άλλους ομήρους, που βρίσκονταν, ήδη, κρατούμενοι εκεί, συλληφθέντες σε επιχειρήσεις των κατακτητών, στις γύρω περιοχές.

Οι 52 συλληφθέντες της Παραμυθιάς, ήσαν: Οι δάσκαλοι, ο ιερέας, ο γιατρός, οι έμποροι, οι τεχνίτες, οι επαγγελματίες, οι δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι, οι τραπεζικοί, οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου, οι πιο εύποροι, οι πλέον μορφωμένοι, οι πλέον ευκατάστατοι και πλέον ευυπόληπτοι, πολίτες της Παραμυθιάς. Οι “κεφαλές” της πόλης. Οι Πρόκριτοι της Παραμυθιάς.

Το πρωί, της 29ης Σεπτεμβρίου του 1943, το εκτελεστικό απόσπασμα, από πάνοπλους Γερμανούς και τους Τσάμηδες συνεργάτες τους, μεταφέρει, από το Δημοτικό Σχολείο, τους 52 προκρίτους, στον αγρό Τσαμάτου, όπου, την προηγούμενη ημέρα, οι ήδη, από καιρό, κρατούμενοι όμηροι, από τα χωριά του κάμπου, είχαν ανοίξει ομαδικούς τάφους.

Συνολικά, εδώ, στον αγρό Τσαμάτου, εκτελέστηκαν οι 49, από τους 52 συλληφθέντες προκρίτους της Παραμυθιάς. Τρεις γλύτωσαν, - γιατί, οι Γερμανοί, είχαν εκτελέσει τις προηγούμενες ημέρες, στις γύρω περιοχές, άλλους 11 και σύμφωνα με τη διαταγή του Λάντς, είχαν, συμπληρώσει, το μαγικό αριθμό 60.

 ΙΙ. Η εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς, υπήρξε στοχευμένη ενέργεια που αποσκοπούσε στην παράλυση της ελληνικής διοίκησης στην πόλη και στο νομό Θεσπρωτίας ευρύτερα και παράλληλα στην κάθαρση της περιοχής από το Χριστιανικό πληθυσμό.

Απώτερος σκοπός τους, ήταν, να εξαλείψουν κάθε μορφής αντίσταση που θα απειλούσε, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, την επιβολή και διατήρηση της εξουσίας τους.

Η σύλληψη και η εκτέλεση των 49 προκρίτων είχε περισσότερο πολιτική και γι’ αυτό ευρύτερη και λιγότερο στρατιωτική στόχευση.

Συντελέστηκε, αφενός μεν, για να σταλεί το μήνυμα ότι η Παραμυθιά, έπαψε, πλέον να αποτελεί το διοικητικό και οικονομικό κέντρο της Θεσπρωτίας και ότι κανείς χριστιανός της πόλης, δεν μπορούσε πια να αισθάνεται ασφαλής και αφετέρου, για να λειτουργήσει ως “πιλότος” και για άλλα αστικά κέντρα της Ηπείρου όπως οι Φιλιάτες και τα Ιωάννινα, όπου και εκεί, είχαμε προγραφές προκρίτων, όπου, όμως, μετά, από διαπραγματεύσεις και διαμεσολαβήσεις, ευτυχώς, δεν είχαν την τύχη, των προκρίτων, της Παραμυθιάς.

Η ευρύτερη πολιτική στόχευση και τα μηνύματα εκφοβισμού και τρομοκράτησης του πληθυσμού, με την εκτέλεση, των 49 προκρίτων, τη μνήμη της οποίας, τιμούμε σήμερα, προκύπτει και από το γεγονός ότι, η εκτέλεση αυτή, δεν αποτελεί, ένα συνηθισμένο, αυτό καθεαυτό, “μέτρο εξιλέωσης” που εφάρμοζαν οι κατακτητές, καθόσον, όπως προανέφερα, υπήρχαν, ήδη, αρκετοί, άλλοι, κρατούμενοι, από τη γύρω περιοχή, όμηροι, στα χέρια της Βέρμαχτ, ως πιθανά υποψήφια θύματα εξιλέωσης, για το θάνατο Γερμανών στρατιωτών, σε συμπλοκές τους με αντάρτικες ομάδες.

Η εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς, συγκλόνισε και συνετάραξε, όχι μόνο, ολόκληρη τη Θεσπρωτία, αλλά, ολόκληρη την Ήπειρο και την Ελλάδα, ως κορυφαία πράξη εθνοκάθαρσης του χριστιανικού πληθυσμού της Θεσπρωτίας και ως παράδειγμα εξόντωσης της οικονομικής, διοικητικής και πνευματικής ηγεσίας μιας ιστορικής πόλης, αποκτώντας, επάξια, το χαρακτήρα του Ολοκαυτώματος.

Για τη συγκλονιστική, αυτή, εκτέλεση, των 49 προκρίτων, που αναδύει, όχι μόνο, τοπική, αλλά ευρύτερη και πανελλήνια εμβέλεια, η Παραμυθιά, de facto, έχει κατοχυρώσει, την ηθική αναγνώριση της μαρτυρικής πόλης και από πολλών ετών, τιμητικά, έχει γίνει αποδεκτή, ως μέλος, του Δικτύου των Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος περιόδου 1940 – 1945, με τον τίτλο “ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ”, με τη Δήμαρχο Σουλίου κα Σταυρούλα Μπραΐμη - Μπότση, να έχει εκλεγεί, σ’ αυτή τη δημοτική περίοδο και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικτύου μας.

Αναμένεται δε, στο, αμέσως, προσεχές, διάστημα, ο χαρακτηρισμός της Παραμυθιάς ως μαρτυρικής πόλης και με προεδρικό διάταγμα, κατά την προβλεπόμενη διαδικασία, που θα φέρει την υπογραφή σας, εξοχότατε κύριε Πρόεδρε.

 ΙΙΙ. Θα εκθέσω, συνοπτικά και αδρομερώς, τις, κατά τη γνώμη μου, γενεσιουργές αιτίες, εκείνης της άδικης και άνανδρης εκτέλεσης των προκρίτων, που, ουσιαστικά, είναι και οι αιτίες του τελευταίου, με τεράστιες απώλειες, φοβερού πολέμου, που γνώρισε η χώρα μας και η Ευρώπη, πριν από 77 χρόνια, και θα αναδείξω τα μηνύματα και τις αξίες, που εκπέμπει το συγκλονιστικό Ολοκαύτωμα της Παραμυθιάς, κυρίως, με στόχο, να διατηρηθεί η μνήμη του, να μεταλαμπαδευτεί, αυτή, στους νέους μας και να μην ξαναζήσουμε, πολέμους και θηριωδίες.

Ιστορικά, είναι διαπιστωμένο και γνωστό, ότι, αρχικά η Πρωσία και, στη συνέχεια, η Γερμανία, διαμόρφωσε, σταδιακά, ένα εθνικό ιδεότυπο και προσανατολισμό, που εκφράζεται με τον χαρακτηριστικό εθνικό ηγεμονισμό της και το εθνικό πρόταγμα και στόχο, του πρωταγωνιστικού ρόλου, που θεωρεί, ότι, μπορεί και πρέπει, να έχει στα ευρωπαϊκά και διεθνή τεκταινόμενα, σε κάθε εποχή.

Αυτό το πρόταγμα και αυτός ο εθνικός ηγεμονισμός, συνδυαζόμενος και υποβοηθούμενος και από τις κατάλληλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, είναι που έδωσε στον 20ο αιώνα, δύο παγκόσμιους πολέμους, στον Πρώτο (Α) και τον Δεύτερο (Β), μέσα σε τρεις δεκαετίες.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (1933-1934) και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Τρίτου (Γ’) Ράιχ, το προαναφερόμενο εθνικό ιδεότυπο της Γερμανίας, ως διαχρονικό υπόστρωμα, με την ηθική και πολιτική στήριξη, την ενθάρρυνση, την παρόρμηση και την πίεση της ναζιστικής ιδεολογίας και των παρανοϊκών, εγκληματικών εγκεφάλων, που περιφρονούσαν την ανθρώπινη ζωή, που απαξίωναν το λαό και τις μάζες, που ονειρεύτηκαν την παγκόσμια κυριαρχία, βασισμένη στη ρατσιστική, φυλετική καθαρότητα και τη γενοκτονική εξαφάνιση των αντιπάλων, είναι αυτά, που, πυροδότησαν το Δεύτερο (Β΄) Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εκείνο, λοιπόν, που οδήγησε, ένα έθνος και ένα λαό, με τεράστια και απαράμιλλη πνευματική κληρονομιά, που γέννησε τις πιο ανατρεπτικές, φιλοσοφικές, πολιτικές και κοινωνικές θεωρίες του σύγχρονου κόσμου, έναν τόπο και ένα λαό, που υπήρξε η μήτρα και το πλέον προνομιακό πεδίο εκκόλαψης του πιο σύνθετου, ολιστικού κινήματος της νέας εποχής, του ρομαντισμού, έναν λαό, που έδωσε στον κόσμο τον Σίλλερ, τον Γκαίτε, τον Μπετόβεν, τον Σούμαν και τόσους άλλους επιφανείς των γραμμάτων, των τεχνών και της φιλοσοφίας, να εκφράσει, βίαια, τον εθνικό ηγεμονισμό του και να προβεί στις θηριωδίες και τα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι, ο εμποτισμός του, από την αποκρουστική και καταδικαστέα ιδεολογία του ναζισμού.

Μια ιδεολογία και μια πολιτική πρακτική, που βρήκε πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθεί, να διαδοθεί και να φωλιάσει στο γερμανικό λαό, γιατί την ευνόησαν οι κατάλληλες, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες του Μεσοπολέμου και παρουσιάστηκε ως μια «νέα τάξη», που θα έλυνε, όλα, τα προβλήματα.

Μια ιδεολογία, που εκκολάπτεται, παντού και πάντοτε, σαν το «αυγό του φιδιού», που, όταν συντρέξουν οι κατάλληλες συνθήκες, ξεπετιέται. Ένα φαινόμενο, που το παρατηρούμε, τα τελευταία χρόνια, και στη χώρα μας, που η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που αυτή έφερε, άφησαν περιθώρια και δημιούργησαν τις συνθήκες, ένα μέρος του λαού μας, έστω και μικρό, να στραφεί – ελπίζω και εύχομαι πρόσκαιρα – προς αυτή, την κατεύθυνση.

Άλλωστε, όπως έχει πει και γράψει, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης:

«Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του. Δεν εμφανίστηκε, μόνο, στη Γερμανία, γι' αυτό και δεν επανεμφανίζεται, μόνο, εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά τον τρέφουν κοινωνικά προβλήματα. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι, η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση. Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ' το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό, μόνο, με πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που μας χωράει όλους, απροκάλυπτη και δίκαιη προς όλους, μπορούμε, έστω και καθυστερημένα, να ξεριζώσουμε τις αιτίες που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα».

Στη σκοτεινή ήπειρο της Ευρώπης του ‘40, όπως, χαρακτηριστικά, την αναφέρει ο Mark Mazower, που, από φυσική πατρίδα της Ελευθερίας και της δημοκρατίας, υπό τη λαίλαπα και τη σκληρή και αποπνικτική μπότα του ναζισμού, κατέληξε, ένα εφιαλτικό εργαστήρι κοινωνικού και πολιτικού πειραματισμού και πεδίο και άντρο, πολεμικών συγκρούσεων, θηριωδιών, φρικαλεοτήτων, μαζικών καταστροφών και ολοκαυτωμάτων και στην κατεχόμενη πατρίδα μας, που αντιμετώπιζε την πείνα, την εξαθλίωση και τις εκτελέσεις αμάχων και ανυπεράσπιστων πολιτών, αλλά, ταυτόχρονα, θέριευε η ανυπακοή και η αντίσταση στον αδίστακτο κατακτητή, συντελέστηκε, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1943, το τραγικό Ολοκαύτωμα της εκτέλεσης των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς, που ήταν, όπως προανέφερα, ένα προσχεδιασμένο έγκλημα, με ευρύτερες, πανελλήνιες, διαστάσεις και ειδική στόχευση.

 IV. Ο πόνος της μαρτυρικής Παραμυθιάς και των απογόνων των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, όπως και ο πόνος όλων των μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας και των θυμάτων τους, όμως, είναι, πόνος αδικαίωτος. Πόνος Μνησιπήμων, όπως θα έλεγε και ο εθνικός ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Πόνος, που θυμίζει παθήματα.

Και τούτο γιατί, παρά τις, κατά καιρούς, εκφράσεις οδύνης και συγγνώμης, από τους Εκπροσώπους του Γερμανικού Κράτους και, σε υψηλότατο επίπεδο, από τους προέδρους Ράου και Γκάουκ, η, στηριζόμενη στις οικουμενικές και πανανθρώπινες αρχές κι αξίες, απαίτηση της καταβολής των οφειλομένων γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων για τα δεινά και τα ολοκαυτώματα, που προξένησαν οι ναζιστές πρόγονοι των σημερινών Γερμανών, παραμένει, ακόμη, ανεκπλήρωτη, ως μια διαρκής, απαράγραπτη, ηθική και νομική, ενοχή, που αποτελεί το εναπομείναν «αγκάθι» στην ανάπτυξη και εμβάθυνση ειλικρινών σχέσεων φιλίας και συνεργασίας, μεταξύ των μαρτυρικών δήμων και της Γερμανικής Πολιτείας, αλλά και υποδαυλίζει, αρνητικά στερεότυπα, μεταξύ πολιτών των δύο χωρών και από τις δύο πλευρές. 

Ασφαλώς, το θέμα της διεκδίκησης των οφειλομένων, απαράγραπτων αποζημιώσεων είναι ένα σύνθετο θέμα, με διεθνείς διαστάσεις και οι αξιώσεις μας είναι νομικά ενεργές και δικαστικά επιδιώξιμες, όπως τονίζετε, σε κάθε ευκαιρία, Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε.

Στο Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος, όλοι οι μαρτυρικοί Δήμοι μαζί και ο Δήμος Σουλίου, συνεχίζουμε, δυναμικά, αδιαπραγμάτευτα και ασυμβίβαστα, τον αγώνα για την πλήρη εξόφληση των οφειλομένων αποζημιώσεων. 

Εκφράζουμε την ικανοποίησή μας και τις ευχαριστίες μας, προς εσάς, Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε, προς τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση και τη Βουλή των Ελλήνων, που κρίνατε το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις, ως εθνικό, δηλαδή, θέμα και, μέσα από, τις δικές σας, δημόσιες, επιστημονικά και πολιτικά, τεκμηριωμένες, θέσεις και από τις πολύμηνες εργασίες της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών, που συστάθηκε και κατέληξε, ήδη, από τον Ιούλιο του 2016, σε πολυσέλιδη έκθεση και πόρισμα. 

Αναμένουμε η έκθεση αυτή, να συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής, εντός του έτους, όπως δήλωσαν, πρόσφατα, ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Βουλής και, κυρίως, αναμένουμε να αρχίσουν να υλοποιούνται  οι προτεινόμενες ενέργειες που η Έκθεση, αυτή, προτείνει, με πρώτη, τη θέση του θέματος, σε διακρατικό – διπλωματικό επίπεδο, με ρηματική διακοίνωση, στη Γερμανική πλευρά.

Διατηρούμε τη βεβαιότητα, ότι, όταν συντρέξουν οι κατάλληλες συνθήκες, η διπλωματική κίνηση, αυτή, της κυβέρνησης, την οποία απαιτούμε και στηρίζουμε, θα καταστεί εφικτή.

 V. 75 χρόνια, μετά το Ολοκαύτωμα της Παραμυθιάς, και μετά από τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελέστηκαν και εξελίσσονται στον πλανήτη μας, Έλληνες, Γερμανοί και πολλοί άλλοι λαοί, προχωρούμε μαζί, ως μέλη της ίδιας Ένωσης, για τη δημιουργία, ενός, κοινού, Ευρωπαϊκού μέλλοντος.

Μαζί, ως λαοί, και με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, με αγώνες, έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε για την Ευρώπη, ένα μέλλον Ειρήνης, δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ένα μέλλον προόδου και ανάπτυξης.

Στην Ευρώπη που δημιουργούμε, δεν έχουν και δεν θα έχουν, πια, θέση, οι φρικαλεότητες και οι καταστροφές.

Συστατικό στοιχείο και όρος επιβίωσης αυτής της Ένωσης είναι, η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη, μεταξύ των λαών καθώς, και η κοινωνική συνοχή τους.

Αυτό, ισχύει περισσότερο, για χώρες, όπως, η Γερμανία, τόσο, λόγω του μεγέθους, της θέσης της και των ωφελημάτων που αποκομίζει από την Ένωση, όσο και γιατί, οφείλει στη Χώρα μας, από τις καταστροφές, που τις προξένησε, στον πόλεμο.

Αγωνιζόμαστε, για να μην επιβεβαιωθούν, οι ισχυρισμοί δοκίμων και σοβαρών, συγγραφέων, πολιτικών και οικονομολόγων, που λένε, πως, ό,τι δεν κατάφερε με τον πόλεμο η Γερμανία, επιχειρεί να το καταφέρει, σήμερα, με την οικονομική και πολιτική ισχύ που διαθέτει και ότι χρησιμοποιεί την κρίση χρέους για την άσκηση μιας καθαρά εθνικής πολιτικής, που δεν είναι άλλη από μια νέα, συνειδητή και σχεδιασμένη απόπειρα γερμανοποίησης της Ευρώπης. Έτσι, σήμερα παρά ποτέ έχει, τη μεγαλύτερη σημασία και αξία της, η προτροπή του Τόμας Μαν, να επιδιώκουμε, να ζητούμε, αλλά και να αγωνιζόμαστε, μέσα στην Ευρώπη, για μια Ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι για μια Γερμανική Ευρώπη.

Εμείς και οι ιδιαίτερα οι νέοι μας, έχουμε χρέος, αλλά και συμφέρον, να είμαστε αντίθετοι, σε κάθε μορφή, μίσους, μισαλλοδοξίας, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βαρβαρότητας και πολέμου.

Μόνο σε μια Ευρώπη και σ’ έναν κόσμο, όπου δεν κυριαρχούν, η βία, το μίσος και οι διαχωρισμοί, μπορούν οι νέοι μας να αναπτύξουν, πλήρως, τα χαρίσματά τους, τις ικανότητες και τις γνώσεις τους και να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο.

Κυρίες και κύριοι, αν ένας λαός, θέλει, να καλυτερέψει το παρόν και να δημιουργήσει στοιχεία, ενός, ακόμη, καλύτερου μέλλοντος, πρέπει να γνωρίσει και να συμβουλευτεί το παρελθόν του.

Όχι να το εξορίσει. Όχι να το απομυθοποιήσει. Όχι να το εξωραΐσει.

Ακόμα κι αν όλα τα άσχημα γεγονότα του σήμερα, δε μοιάζουν και δεν οφείλονται σε εκείνα του παρελθόντος, υπάρχει, πάντα, ο κίνδυνος, να επαναληφθούν οι σκοτεινές πλευρές του. 

Αυτό συμβαίνει, επειδή δημιουργούνται από ανθρώπους, που, πάντοτε, ωθούνταν και θα ωθούνται από τα ίδια πάθη και τις ίδιες φιλοδοξίες και έτσι, αναγκαστικά, επιφέρουν, τα ίδια, φρικιαστικά αποτελέσματα.

Ο δικός μας αγώνας σήμερα, είναι, να διατηρήσουμε τη Μνήμη, ως εφαλτήριο και ως αναλάμποντα φάρο, για τους σύγχρονους αγώνες, για την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, για την υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και αξιοπρέπειας, για καλύτερη παιδεία, για καλύτερο περιβάλλον, για μια καινούργια κοινωνική συνείδηση, συνείδηση αλληλεγγύης, για τη δημιουργία μιας πατρίδας, όπου όλοι και ιδιαίτερα οι νέοι, θα μπορούν να ζουν, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Στη διατήρηση αυτής της Μνήμης και στην ανάδειξη των Ολοκαυτωμάτων είναι καθοριστική η δική μας συμβολή, Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε, με τις επισκέψεις σας, σχεδόν σε όλες, τις μαρτυρικές πόλεις και χωριά της Πατρίδας μας και την Ύψιστη Τιμή που αποδίδετε στους νεκρούς μας. Μια τιμή, απέναντι στην Ιστορία. Μια τιμή στους Αγώνες του Λαού μας για Ελευθερία.

Έχετε, επάξια, με τις πράξεις σας, αναδειχθεί, στον κάλλιστο και αξιότατο πρεσβευτή της Μνήμης των Ολοκαυτωμάτων.

Και γι’ αυτό, οι μαρτυρικοί τόποι και το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων, σας ευγνωμονούμε.

Οι 49, άδικα και άνανδρα, εκτελεσθέντες πρόκριτοι της Παραμυθιάς, είναι εδώ, παρόντες, σ’ αυτή την όμορφη πόλη, που κοιτάζει με αισιοδοξία το αύριο.

Eίναι παντού, όπου, αδικημένος και αδικούμενος, στον κόσμο.

Ελάχιστο χρέος μας, προς αυτούς, να τους τιμούμε και να τους θυμόμαστε πάντα και να βιώνουμε το συγκλονιστικό μήνυμα, της θυσίας τους.

Ένα μήνυμα, διαχρονικό, ζωντανό και πάντα επίκαιρο.

Ένα μήνυμα που αναδύεται, εδώ, από τον αγρό του Τσαμάτου όπου, εκτελέστηκαν οι 49 πρόκριτοι και το εξαιρετικό και γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα, αυτό, μνημείο.

Ένα μήνυμα, που, λάμπει και φωτίζει την Παραμυθιά, την Πατρίδα μας, την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο.

Ποτέ πια, άλλη Παραμυθιά. Ειρήνη.

Ποτέ πια ναζισμός, φασισμός και κάθε μορφής ολοκληρωτισμός. 

Βαθιά πίστη στο ελεύθερο και δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Φιλία, συνεργασία και συναδέλφωση των λαών. 

Διαρκής αγώνας, για την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία του τόπου μας.»