ΚΑΜΕΝΙΑΝΟΙ: ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΘΙΕΡΕΑ ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Ο Σύνδεσμός Καμενιανιτών- Δροβολοβιτών- Δεσινιωτών στο πλαίσιο των πολύπλευρων δραστηριοτήτων του και της αληθινά λαμπρής παρουσίας ...

Ο Σύνδεσμός Καμενιανιτών- Δροβολοβιτών- Δεσινιωτών στο πλαίσιο των πολύπλευρων δραστηριοτήτων
του και της αληθινά λαμπρής παρουσίας του, στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου
μας, συνεχίζει να τιμάδια φιλολογικών μνημοσύνων διαπρέψαντες συμπατριώτες,
μας που έφυγαν από τον πρόσκαιρο ετούτο κόσμο και άφησαν σπουδαίο έργο σε μας
τους επιγενόμενους.

   Είναι μια πράξη
αναγνώρισης και σεβασμού στη μνήμη τους.

   Φέτος ορίστηκε από
το Δ. Σ. του Συνδέσμου, να τιμηθεί η μνήμη του αοιδίμου πρωθιερέα, ιστοριοδίφη
και καθηγητού π. Νικολάου Παπαδοπούλου
εκ Δεσινού.

Ο π. Νικόλαος Παπαδόπουλος ήταν απ τις σημαντικότερες μορφές
του τόπου μας, που άφησε έντονα τα συγγραφικά-ιστοριοδιφικά του αποτυπώματα, ως
παρακαταθήκη σε μας.

    Με ιδιαίτερη χαρά
σας παρουσιάζουμε εδώ απόσπασμα από την ενδιαφέρουσα και μεστή ομιλία του
Προέδρου του Συνδέσμου Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών-Δεσινιωτών, Λογοτέχνη και συγγραφέα Κωνσταντίνου
Νικολόπουλου-Καμενιανίτη που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Αγίου Αθανασίου Καμενιάνων κατά τις μέρες των
εκδηλώσεων του εν λόγω Συνδέσμου.

   Ο εκ των επιφανεστέρων του ιερού κλήρου μας
και ακάματος τούτος ιστοριοδίφης, που αφιέρωσε τον βίο του στην υπηρεσία της
εκκλησίας και την έρευνα της πατρίου ιστορίας μας, γεννήθηκε στις αρχές του
1891 στο Δεσινό Καλαβρύτων και εκοιμήθη εν Κυρίω στις 16 Απριλίου 1983.

   Ο πατέρας
ονομάζονταν Παναγιώτης και ήταν ιερέας στο Δεσινό. Η δε μητέρα του Χαρίκλεια-το
γένος Κωνσταντίνου Γεωργάκη Μπαμπίλη από το γειτονικό μας Αγρίδι, ήταν εγγονή
του αγωνιστή του 1821 Καρα-Γεωργάκη Μπαμπίλη. Είχε έναν ακόμη αδελφό
και δύο αδελφές: Τον Γεώργιο, την Ελευθερία και την Μαγδαληνή. Ο πατέρας του
μαζί με όλη την οικογένεια, λόγω της φτωχικής διαβίωσης, μετώκησε σε
ευπορότερα  μέρη και συγκεκριμένα στη
περιοχή Σαββάλια Αμαλιάδας.

   Ο εραστής τούτος της
πατρίου ιστορίας Δεσινιώτης Πρωθιερέας Νικόλαος Παπαδόπουλος έλαβε σπουδαία
μόρφωση. Τα πρώτα γράμματα έμαθε εις το
Δημοτικό Σχολείο Καμενιάνων-Δροβολοβού και Δεσινού, (που τότε ήταν στο
Δροβολοβό) από τον αοίδιμο
Καμενιανίτη ιερέα και δημοδιδάσκαλο Παπαμήτσο Καλογερόπουλο. Στη συνέχεια
σπούδασε στο ιστορικό σχολείο της Αροανίας (Σοποτού) και ακολούθως στο Γυμνάσιο
της Πάτρας. Μετά σπούδασε στη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί είχε καθηγητή του τον-εκ Μαδύτου της
Ανατολικής Θράκης-μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ο
οποίος έγινε και θείος του αργότερα, γιατί παντρεύτηκε την ανιψιά του  από αδελφή του την Ανθούσα Μούρκου.

   Όταν έγινε
ιεροδιάκονος γράφτηκε και στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου φοίτησε
για αρκετό διάστημα ενώ ήταν και πολύ καλός γνώστης της Εβραϊκής γλώσσας.

   Ο πρώτος Παγκόσμιος
πόλεμος τον βρήκε να υπηρετεί τη θητεία του ως απλός στρατιώτης το 1914 στο 7^ο
Σύνταγμα Πεζικού.

   Ως καθηγητής δίδαξε
σε πολλά σχολεία στην Ηλεία, την Πάτρα και στην Αθήνα. Ενώ αργότερα στην Αθήνα
ίδρυσε και ιδιωτικό εκπαιδευτήριο στο Μαρούσι. Απέκτησε οικογένεια νυμφευθής το
1919, με τέσσερα παιδιά: Τον Παναγιώτη, τη Χαρίκλεια, τον Γεώργιο και τη
Βασιλική.

   Το 1920
χειροτονήθηκε ιερέας με την προτροπή του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και μετέπειτα Πατριάρχη Μελέτιου Μεταξάκη. Από
το 1924 και εντεύθεν ετοποθετήθη ως πρωθιερέας στον Άγιο Γεώργιο τον Καρύτση.
Εκεί ως πρωθιερέας στον κοντινότερο στη Βουλή των Ελλήνων ναό, όρκισε πολλές
κυβερνήσεις: Του Ελευθερίου Βενιζέλου,
του Γέρου της Δημοκρατίας και άλλων, ενώ του έλαχε ο κλήρος να ορκίσει και
την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, ως
εφημέριος του πλησίον της Βουλής ευρισκομένου Ναού Αγίου Γεωργίου Καρύκη,
κατόπιν αρνήσεως του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου του από Τραπεζούντος, την 30^ην
Απριλίου 1941. 

  

**«Ο π. Νικόλαος διεκρίνετο δια το υψηλόν
αυτού πατριωτικό και δημοκρατικό φρόνημα. Για τούτο συνελήφθη δύο φορές υπό των
Γερμανών κατά την περίοδο της κατοχής στην Ελλάδα, για την έντονη εθνική του
δράση. Το πρώτον την 25^η Μαρτίου 1944, και μετά από μερικές το
δεύτερον. Εφυλακίσθη αρχικά στις φυλακές της οδού Κοραή, όπου το ιδιόκτητο
οίκημα της Εθνικής Ασφαλιστικής και αργότερα στις φυλακές «Αβέρωφ» επί της
Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κατά την δεύτερη σύλληψή του, συνελήφθη και συνεφημέριός
του Απόστολος Παπαοικονόμου εκ Λεβιδίου Αρκαδίας, καθώς και ο τότε ιεροδιάκονος
του ναού, όπου δικάσθηκαν εντός των φυλακών. Υπήρξε τυχερός όμως γιατί μεσολάβησαν
τα γενέθλια του Χίτλερ και όσοι δεν είχαν βαριά αδικήματα, έλαβαν χάρη και
αφέθησαν ελεύθεροι». ( Βλ: Μαξίμου Ιβηρίτου-Νικολόπουλου, «ΠΡΩΘΙΕΡΕΥΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΠΑΝ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 1891-1983», ΕΚΔ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004, σελ. 45.

   Συνεργάστηκε με τον εκδοτικό Οίκο Σαλιβέρου έχοντας την
επιμέλεια έκδοσης πολλών λειτουργικών βιβλίων της εκκλησίας μας και ήταν επίσης
συνεργάτης στην Χριστιανική Ηθική
Εγκυκλοπαίδεια. Το συγγραφικό του έργο τεράστιο, καθώς και το ιστοριοδιφικό
του για τα οποία θα χρειαζόταν πολύς χρόνος να μιλάμε. Η ιστορική και
συγγραφική έρευνά του σε κάθε χωριό της επαρχίας Καλαβρύτων, στα Γενικά Αρχεία
του Κράτους, την Εθνική Βιβλιοθήκη και αλλού ατέλειωτες. Ως μέλισσα ρουφούσε το
νέκταρ των ενδόξων σελίδων των αγωνιστών του 1821, για τη λευτεριά της πατρίδας
μας, διασώζοντας και βγάζοντας απ τη λήθη και τη λησμοσύνη τους ήρωες του
γένους, αλλά και των χωριών μας. Πολλά βιβλία συνέγραψε γι αυτούς αλλά και για
το ιστορικό παρελθόν του τόπου μας. Το ογκώδες βιβλίο «Κατακαημένου Μοριά Σελίδες του 1821» Είναι ένα βιβλίο θησαυρός για
τον τόπο μας και για τους μελλοντικούς ερευνητές-συγγραφείς. Ένα βιβλίο για το
οποίο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών
το έτος 1980. Αν δεν ήταν ο Παπανικόλας στην εποχή εκείνη που ζούσαν οι
παλαιοί εκείνοι άνθρωποι, για να καταγράψει στοιχεία, στάχτη και μόνο στάχτη θα
είχαμε στα χέρια μας εμείς οι μεταγενέστεροι σήμερα.

   Είχα την τύχη
αγαπητοί μου να τον ακολουθήσω κατά τα νεανικά μου χρόνια σε πολλές από τις
έρευνές του εδώ στα χωριά μας, στοιχείο που ενέτεινε και το δικό μου υπάρχον
ενδιαφέρον για την ιστορία και την κληρονομιά μας.

   Ο αοίδιμος
Παπανικόλας τιμήθηκε πολλαπλά και έλαβε πολλές διακρίσεις για το συγγραφικό και
ιστοριοδιφικό του έργο. Πέραν των άλλων όμως τιμήθηκε και απ τον Σύνδεσμό μας,
τότε Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών, μετέπειτα έγινε και Δεσινιωτών. Αυτό έγινε μετά
θάνατον βέβαια, δια χρυσού μεταλλείου
που εδόθη στην κόρη του Βασιλική Βρεττού, από τον ομιλούντα σε εκδήλωση του
Συλλόγου μας την 5^η Απριλίου 1997, και κατόπιν επιστολής και
προτροπής του αυταδέλφου σοφολογιοτάτου μοναχού της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου
Όρους Γέροντος Μαξίμου
Ιβηρίτου-Νικολόπουλου, στον τότε πρόεδρο του Συνδέσμου μας αείμνηστο Χαράλαμπο Αθανασόπουλο.

   Όμως δεν σταματήσαμε
μόνο εδώ: Το φθινόπωρο του 2002, δια ενεργειών του προαναφερομένου μοναχού, σε
συνεργασία με τον ομιλούντα, έγιναν ενέργειες για την κατασκευή της προτομής
του στην πατρίδα του το Δεσινό και συγκρότηση ειδικής γι αυτό το σκοπό
επιτροπής. Την επιτροπή πέραν του
αυταδέλφου μοναχού και εμού πλαισίωναν οι κάτωθι: Η τότε και σήμερα πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Δεσινού
Διαμάντω Αθανασοπούλου, και οι εκκλησιαστικοί σύμβουλοι. Αείμνηστος Θεόδωρος Παπαχριστοδούλου, Νίκος
Αθανασόπουλος και Γεώργιος Μπακάλης. Η προτομή του τοποθετήθηκε στον αύλειο
χώρο του ναού της μεταστάσεως του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στο κέντρο του
Δεσινού για να το ευλογεί και να το στολίζει εσαεί. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν με ιδιαίτερη λαμπρότητα και πλήθος κόσμου τον
Οκτώβριο του 2004. Ενώ έχει γραφεί και βιβλίο για τον λαμπρό αυτό πρωθιερέα
από τον λόγιο Μοναχό Γ. Μάξιμο.

   Βλέπετε αγαπητοί μου
ότι οι τιμές στον αοίδιμο Παπανικόλα, στην σπουδαία αυτή μορφή του τόπου
μας-έναν απ τους μέγιστους των γραμμάτων-ήταν πολλαπλές και πολυποίκιλες. Όμως
και η σημερινή έχει σαν σκοπό μια τιμή ακόμη, αλλά και για να γνωρίσουν οι
νεότεροι στην εποχή μας, ότι ο τόπος μας δεν στερείται προσωπικοτήτων, τους
οποίους πρέπει να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε όταν βρίσκονται ανάμεσά μας.

   Αιωνία η μνήμη στον Παπανικόλα! Να δέεται
υπέρ ημών εκεί στις αυλές του υψίστου.