ΧΡΥΣΑ ΛΕΧΟΥΡΙΤΗ: Τα όμορφα χωριά δεν καίγονται! ΖΟΥΝΕ ΟΜΟΡΦΑ!

γράφει η Χρύσα Λεχουρίτη παιδοψυχολόγος Υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό "ΑΝΑΣΑ"  Επιλέγω να μην σου μιλήσω για...

γράφει η Χρύσα Λεχουρίτη
παιδοψυχολόγος

Υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό "ΑΝΑΣΑ" 

Επιλέγω να μην σου μιλήσω για την κακή κατάσταση του δρόμου,για την πλατεία που δεν στρώθηκε με πλάκες,τα χρήματα που χάθηκαν ,τις υποδομές που δεν έγιναν,τη συγκοινωνία που δεν έρχεται. Θα σου μιλήσω για τους ανθρώπους που συνάντησα. Συνάντησα το γυιό του συμμαθητή μου που γύρισε από το στρατό και έχει όρεξη να δουλέψει και είναι προβληματισμένος. Μίλησα με τον παππού που φυλάει το σπίτι του σε ένα χωριό σχεδόν έρημο μαζί με πέντε ακόμα ηλικιωμένους και νοιώθει παρατημένος και μόνος. Νοιώθει πως δεν έχει επιλογές και είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο όσο ακόμα θα ζει. Τι να κάνει σε μια αυλή που δεν θα περάσει κανείς; Επισκέφτηκα την οικογενειακή φίλη που έχει επιλέξει πια να ζει στο χωριό και με μεγάλη χαρά μου είπε πως όλοι οι κάτοικοι του χωριού νοιώθουν ευτυχισμένοι γιατί το χωριό έχει πέντε μικρά παιδιά και αυτό είναι η ζωή τους. Συνάντησα τον παππού που φύλαγε το γάλα της στάνης του γυιού του στο δρόμο για να το πουλήσει και να ζήσει αξιοπρεπώς. Είδα κλειστό το καφενείο που πέρυσι έδινε μια πινελιά ζωντάνιας και ρομαντισμού κάτω από τα περήφανα πλατάνια.

Χωριά και άνθρωποι με ομορφιά και περηφάνια που δεν έχουν βρει τη θέση τους και δεν ζουν όπως θα τους άξιζε να ζουν. Ταυτίστηκα μαζί τους καθώς το μέρος που μεγάλωσα δεν απέχει και πολύ από τη δική τους πραγματικότητα. Εξάλλου είναι φίλοι και γνωστοί όλοι με κοινά σημείο αναφοράς τον τόπο μας. Τι και αν λέμε πως είναι τα Καλάβρυτα τα “κεντρικά” της επαρχίας μας. Κάνε μια βόλτα την Κυριακή το βράδυ και δεν θα δεις άνθρωπο και ψυχή...Ταυτίστηκα με όλους αυτούς τους ανθρώπους μας, διότι έχει μέρες τώρα που σίγησε και η φωνή του οδοντωτού και αυτό με θλίβει και με θυμώνει.

Δεν πιστεύω πως χρειάζεται να φτάσει ένας τόπος σε τέλμα για να αλλάξει .Αλλά ακόμα και εάν πάμε με αυτό το σκεπτικό, πόσο μακρυά είμαστε από αυτό;Χρειάζεται να τιμωρείται ο κόσμος της επαρχίας μας για τις επιλογές του;Η γνώμη μου είναι ξεκάθαρα όχι .Η καθημερινότητα του τον προβληματίζει και ξέρει καλά μέσα του που έσφαλε και που όχι. Εξάλλου ο καθένας είναι ο καλύτερος κριτής του εαυτού του. Το ζήτημα είναι το εδώ και τώρα! Πως μπορεί να διαχειριστεί το παρόν του και να αποφασίσει σωστά για αυτό;Πόσο μπορεί να βασιστεί σε αναλύσεις παραγόντων και υποσχέσεις;Ο μόνος παράγοντας είναι ο ίδιος!Έχει τη λύση και είναι δική του η διαχείριση της.

Χρειάζεται  να πιστέψει μόνο το δικό του καλύτερο σενάριο και  να ισχυροποιήσει την επιλογής του. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Πόσο να πειστεί κανείς από υποσχέσεις και δικαιολογίες ότι φταίει η εποχή που ζούμε και η κρίση..Φταίνε και αυτά δεν αντιλέγω ..Δεν μπορώ να πιστέψω όμως πως είναι έχουμε άλλα περιθώρια να επικαλούμαστε τέτοιες δικαιολογίες..Και αυτό γιατί από άκρου εις άκρο έχουμε έναν πανέμορφο τόπο,ανθρώπους άξιους και ανθεκτικούς που δεν χρειάζεται να ζουν άλλο στην αβεβαιότητα και την προσμονή .Χρειάζεται να δούνε πράξεις και τη ζωή να επιστρέφει στον τόπο τους. Όλα αυτά που είδα θα μπορούσα να τα εμπεριέξω σε μια εικόνα, την εικόνα ενός όμορφου σπιτιού στο χωριό που είναι κλειστό ή την πανέμορφη διαδρομή του οδοντωτού που περιμένει το τραίνο να ξαναπεράσει όταν κάποτε βρεθεί μια λύση και πότε θα είναι αυτή. Δεν μπορώ να αποφασίσω..Έχουν και τα δύο το ίδιο βάρος για μένα. Πέρα όμως από τα διλήμματα η ζωή είναι στο τώρα,οι επιλογές είναι λίγες και ξεκάθαρες διότι και τα προσδοκώμενα είναι και αυτά μετρημένα. Θα πρότεινα να εστιάσουμε στη δύναμη της επιλογής και να επιλέξουμε μαζί την προοπτική και την επεμπλοκή από τα πολύπλοκα και τα λιγότερο ελπιδοφόρα σενάρια.

 Με λύπη μου διαπίστωσα πως τα  Καλάβρυτα και τα μικρότερα χωριά που τα περιβάλλουν δεν απέχουν σχεδόν σε τίποτα μεταξύ τους. Τα έχουμε αφήσει να μοιράζονται την ίδια μοίρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως εάν το περιβόλι σου είναι εγκαταλειμμένο θα εγκαταλειφθεί και το σπίτι...ο μαρασμός προχωρά. Έχουμε μείνει λίγοι αυτοί που φωνάζουμε διότι αντιλαμβανόμαστε το τσουνάμι που έρχεται. Είναι καιρός να μαζέψουμε δυνάμεις και να αντισταθούμε στην εγκατάλειψη και το μαρασμό.Δεν αξίζει να κλαιγόμαστε και να μοιρολατρούμε. Να λάβουμε σοβαρά το βάρος των αποφάσεων μας και να πράξουμε με προβλεψιμότητα και αλήθεια. Τα όμορφα χωριά δεν καίγονται όμορφα..ΖΟΥΝΕ ΟΜΟΡΦΑ. Ανταποκριθείτε λοιπόν σε αυτό το κάλεσμα στη ζωή και ας πορευτούμε μαζί.