Μετά το αυθόρμητο ξεφάντωμα-ανεπίσημα «προεγκαίνια» του νέου ξενώνα «Καλλιόπη», του Συλλόγου Λειβαρζινών Αθήνας στη συνοικία Μεσοχώρι, της β...
Μετά το αυθόρμητο ξεφάντωμα-ανεπίσημα «προεγκαίνια» του νέου ξενώνα «Καλλιόπη», του Συλλόγου Λειβαρζινών Αθήνας στη συνοικία Μεσοχώρι, της βράδυ της 26ης Οκτωβρίου και το δεύτερο ημερήσιο ξεφάντωμα της επόμενης ημέρας στη γιορτή τσίπουρου, ακολούθησε το βράδυ «κάψιμο του ΟΧΙ». Η εκδήλωση αυτή έχει θεσμοθετηθεί και τηρείται απαρέγκλιτα από το 1958, στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων της Εθνικής γιορτής της 28ης Οκτωβρίου (δείτε στη συνέχεια το ιστορικό).
Ομάδα Λειβαρτζινών, ιδίως νέων, που πάντα πρωτοστατούν στις σχετικές ετοιμασίες με την καθοδήγηση της Κοινοτικής Αρχής, έφτασαν στη θέση «Εγκρεμοί». Το σημείο εκείνο είναι ορατό απ’ όλες τις συνοικίες του χωριού και έχει επικρατήσει να λέγεται «στο ΟΧΙ». Είχαν μαζί τους τα απαραίτητα σκαπτικά εργαλεία (τσάπες), τα υλικά που χρησιμοποιούνται ως καύσιμη ύλη (πετρέλαιο, στάχτη, άχρηστα υφάσματα) και κυνηγετικά όπλα. Σκάφθηκε ένα μεγάλο «ΟΧΙ», στο οποίο τοποθετήθηκαν τα υφάσματα και η στάχτη και περιλούστηκαν με πετρέλαιο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για να φτάσει κανείς εκεί, χρειάζονται 45΄ λεπτά, περίπου, από το κέντρο του χωριού, από εξαιρετικά δύσβατο και σκοτεινό μονοπάτι, λόγω της νυχτερινής ώρας. Όμως, η παρουσία/συμμετοχή των είκοσι περίπου συγχωριανών, στη μεγάλη τους πλειοψηφία νέοι, που ορισμένοι δεν ζουν μόνιμα εκεί, έχει τη σημασία της.
Την ώρα της προετοιμασίας, ο γράφων, ως συντονιστής της επιτόπιας εκδήλωσης, σε συνεργασία με τον Πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου, κ. Παναγιώτη Καλογεράκη από το κέντρο του χωριού, μιλώντας στους συγχωριανούς του, αναφέρθηκε εν συντομία στο πνεύμα και στο ιστορικό της εκδήλωσης. Τα όσα ελέχθησαν από τον ίδιο, καθώς και τα δρώμενα της προετοιμασίας και της αφής (ανάμματος), παρακολουθούσαν ζωντανά μέσω της κινητής τηλεφωνίας και ομάδες κατοίκων από διάφορα σημεία των συνοικιών. Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του και ο αντιδήμαρχος Καλαβρύτων κ. Παναγιώτης Λιακόπουλος, ο οποίος την παρακολούθησε από το κέντρο του χωριού.
Αμέσως μετά τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του δασκάλου και τότε διευθυντή του πολυθέσιου δημοτικού σχολείου Λειβαρτζίου, Αναστάσιου Παναγόπουλου, που καθιέρωσε τη συνήθεια, έθιμο πλέον, και ψάλθηκε από όλους ο Εθνικός Ύμνος. Η ιερότητα των στιγμών βιώθηκε απ’ όλους με συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας, περισσότερο όμως από τους παρόντες νέους που παρακολουθούσαν εκστατικοί!
Αμέσως μετά, άναψε το «ΟΧΙ», το οποίο συνοδεύαν, όπως πάντα, κωδωνοκρουσίες απ’ όλες τι εκκλησίες, επιτόπιοι πυροβολισμοί, καθώς και πολλοί περισσότεροι από τις συνοικίες του χωριού! (Δείτε τις φωτογραφίες και το σύντομο βίντεο).
Λίγη ώρα αργότερα, οι υπεύθυνοι της αφής του «ΟΧΙ» έσβησαν επιμελώς τις φωτιές και όλοι μαζί επέτρεψαν στο χωριό από το μονοπάτι. Το φώς των κινητών τηλεφώνων, θύμιζε τη λαμπαδηδρομία του παρελθόντος στην επιστροφή, που καθιερώθηκε στη δεκαετία του 1960 για αρκετά χρόνια.
Αξίζει να υπογραμμιστεί ακόμα, πως λίγα χρόνια πριν, ομάδα Λειβαρτζινών τοποθέτησαν με εθελοντική εργασία στο σημείο εκείνο ιστό ύψους δέκα μέτρων, στερεωμένο με γερά συρματόσχοινα, στην κορυφή του οποίου κυματίζει περήφανα η Γαλανόλευκη όλο το χρόνο!
Να διευκρινιστεί, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πως η σιγή ενός λεπτού τηρήθηκε εκεί στη μνήμη του δασκάλου που καθιέρωσε το έθιμο, αφού για τους πεσόντες στο Έπους του ’40 η σιγή τηρήθηκε στην επιμνημόσυνη δέηση-κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο του χωριού.
Μια ταπεινή προσωπική πρόταση προς κάθε αρμόδιο, είναι απαραίτητη η διαμόρφωση του χώρου «του ΟΧΙ». Εκεί το έδαφος έχει μεγάλη κλίση και λόγω της ανυπαρξίας δέντρων δεν συγκρατούνται τα χώματα. Επόμενο, λοιπόν, να κινδυνεύει και ο ιστός με τη σημαία. Πιστεύεται πως σε κλήση εθελοντικής εργασίας, κανείς δεν θα μείνει αδιάφορος.
Σύντομη ιστορική αναφορά
Το «κάψιμο του “ΟΧΙ”» είναι μια σπάνια και πρωτότυπη συνήθεια, έθιμο πλέον, που τηρείται απαρέγκλιτα και με θρησκευτική ευλάβεια κάθε χρόνο στο Λειβάρτζι. Είναι σχεδόν άγνωστη και στα κοντινότερα ακόμα χωριά. Ο ιδιότυπος αυτός εορτασμός «ξεκίνησε» το 1958, με πρωτοβουλία του αείμνηστου δασκάλου Αναστασίου Παναγόπουλου, ως προαναφέρθηκε, από το γειτονικό Βερσίτσι, σήμερα Σειρές.
Στο νύχτωμα της 28ης Οκτωβρίου εκείνης τη χρονιάς, πήγε εκεί με μαθητές των μεγάλων τάξεων του σχολείου και πρωτοάναψαν το «ΟΧΙ», το οποίο από τότε καθιερώθηκε. Σε άλλες ομάδες μαθητών είχε αναθέσει την ίδια ώρα να χτυπήσουν τις καμπάνες όλων των εκκλησιών του χωριού! Αυθόρμητα τότε, μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι βγήκαν στις αυλές και τα ξάγναντα με τα κυνηγετικά όπλα, πυροβολούσαν στον αέρα κι «άναψε το πελεκούδι», που κι αυτό καθιερώθηκε!
Τα επόμενα χρόνια καθιερώθηκε και η λαμπαδηδρομία από τους μαθητές στην επιστροφή, που ήταν και μία πρακτική μέθοδος για το φωτισμό του μονοπατιού στο σκοτάδι.
Μετά τον αείμνηστο Αναστάσιο Παναγόπουλο συνέχισαν οι διάδοχοί του και μετά το κλείσιμο του σχολείου το 2012, το έθιμο τηρείται με την ίδια ευλάβεια, με πρωτοβουλία της Κοινοτική Αρχής.
Νίκος Παπακωνσταντόπουλος
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.