Λαογραφικά των Θεοφανείων - γράφει ο Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

Ο Ιορδάνης Ποταμός φώτο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος  του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου  Από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας τα Θ...

Ο Ιορδάνης Ποταμός φώτο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος 

του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου 

Από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας τα Θεοφάνεια, γιορτάζεται στον τόπο μας με μεγάλη κατάνυξη, όπως και σε όλη την Ελλάδα, όπως και σε κάθε γωνιά της υφηλίου που υπάρχει Ελληνισμός και Ορθοδοξία.
Το βράδυ της προπαραμονής, είναι και το τελευταίο που οι «Κατσιντρέληδες» (οι Καλικάτζαροι) είναι πάνω στη γη! Γι’ αυτό και πασχίζουν με κάθε τρόπο να κάνουν όσο περισσότερες ζαβολιές και να βάλουν σε περιπέτειες τους ανθρώπους! Δικαιολογημένα, λοιπόν, μία από τις προτεραιότητες των ανθρώπων είναι να μη μείνει δοχείο με νερό στο σπίτι, γιατί σίγουρα θα πάνε να το… μαγαρίσουν!
Από το πρωί της παραμονής της «Πρωτάγιασης», όπως τη λέμε στον τόπο μας, την παραμονή, παιδικές φωνούλες λένε τα κάλαντα, που όμως είναι λιγότερο γνωστά σε σχέση με εκείνα των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς. Λιγότερος και ο ενθουσιασμός, αφού και οι γιορτές του 12ημέρου είναι λίγο πριν την εκπνοή τους. Άλλως τε, σε λίγα μόνο 24ωρα τα σχολεία ξανανοίγουν και το κέφι είναι κι αυτό όχι στα καλύτερά του!
Το πρωινό της ημέρας αυτής, που είναι και η προτελευταία του δωδεκαημέρου, είναι και τα σπίτια όλα έτοιμα. Λάμπουν μέσα και έξω. Οι αυλές και οι δρόμοι είναι πεντακάθαροι, όπως και τη λαμπρή κι ακόμα περισσότερο! Στο εικονοστάσι αναμμένο το καντήλι και το λιβάνι που καίει μοσχομυρίζει, ενώ στα κρεβάτια και στο πάτωμα έχουν στρωθεί τα αλλού καλύτερα στρωσίδια! Η ώρα που θα περάσει ο παππάς να μας αγιάσει, είναι κατά προσέγγιση γνωστή και όλοι είναι επί ποδός.
Στο αντίκρισμα του παππά τα συναισθήματα είναι τέτοια, που στα μάτια μας και στην ψυχή μας είναι ο αντιπρόσωπος του Υψίστου. Ο ίδιος κρατάει την «αγιαστούρα» του, που συνήθως είναι ένα καλοδεμένο ματσάκι ρίγανη, αφού ο βασιλικός δεν αντέχει στο κρύο των χωριών μας. Μπροστά πηγαίνει το «παπαδάκι» κρατώντας το «κανάτι» με τον αγιασμό και μπαίνοντας στο σπίτι ο παππάς «βουτάει» μέσα την «αγιαστούρα», αγιάζει γύρο και τους ανθρώπους, ψέλνοντας το «Εν Ιορδάνη». Οι κινήσεις του είναι βιαστικές, αφού πρέπει να περάσει απ’ όλα τα σπίτια. Διακριτικά, τάχα, η νοικοκυρά σκύβει να του φιλήσει το χέρι και να του δώσει το φιλοδώρημα, το οποίο θεωρείται «υποχρεωτικό»! Για την «υποχρεωτικότητα» αυτή μας μιλάει και το σχετικό ποιηματάκι-διάλογος κάποιου παππά με το μικρό παιδί, το μοναδικό «εκπρόσωπο» της οικογένειας που είχε μείνει στο σπίτι να τον περιμένει, όπως μας το έλεγαν οι μεγαλύτεροι:

« - Εν Ιορδάνη…Πού ν’ η μαμά σου Γιάννη;
- Στο ποτάμι πλένει!
- Α, την καταραμένη!
- Παππουλάκη, κάτου από το μαξιλαράκι
έχει ένα ταλιράκι!
- Α, την ευλογημένη! Ας είν’ καλά κι ας πλένει!».

Το ποιηματάκι το συναντάμε και με την παρακάτω παραλλαγή:

- Εν Ιορδάνη… Πού ’ν’ η μάνα σου, ρε, Γιάννη;
- Στον ποταμό και πλένει…
- Ρε, την καταραμένη, της Πρωτάγιασης να πλένει!
- Άμ’ αγιάσεις, παπουλάκη, τα λεφτά είναι στο τζάκι!
- Ε!… Ας είν’ ευλογημένη κι ας είν’ καλά και πλένει!

Το σπίτι θεωρείται αγιασμένο μετά από αυτήν την «επίσκεψη» και οι άνθρωποι είναι ανακουφισμένοι και ευχαριστημένοι. Μεγάλη ευλογία θεωρείται ακόμα και το ότι πέρασε το κατώφλι ο παππάς φορώντας το πετραχήλι.
Η αυστηρή νηστεία που έχει θεσπιστεί για την ημέρα αυτή τηρείται απαρέγκλιτα, αφού την άλλη μέρα «θα πιούμε Μεγάλο Αγιασμό», που θεωρείται η αμέσως επόμενη δωρεά της Εκκλησίας μετά τη Θεία Κοινωνία.
Ανήμερα της μεγάλης γιορτής, στην εκκλησία γίνεται το «πατείς με πατώ σε»! Από τους μεγαλύτερους έχουμε ακούσει πως σε μεγαλύτερα χωριά, οι χωροφύλακες με επικεφαλής τον αστυνόμο, «κρατάγανε τη σειρά ν’ αγιαστεί ο κόσμος και να μην πέσει ο ένας απάνου στον άλλονε…», στα μέσα του εικοστού αιώνα!
Περισσότερο ακόμα κατανυχτικός γίνεται ο «αγιασμός των υδάτων» στα χωριά που έχουν ποτάμια και παππάς και εκκλησίασμα πηγαίνουν εκεί εν πομπή με τη εικόνα της Αγίας Βάπτισης, το Σταυρό και τα Εξαπτέρυγα, για το τελετουργικό της ημέρας.
Στη μικρή ποσότητα αγιασμού που παίρνουμε από την εκκλησία, προσθέτουμε νερό, που γίνεται κι αυτό αγιασμός.
Με το «Μεγάλο Αγιασμό» των Θεοφανείων «αλλάζουμε» τον «περυσινό» που φυλάμε σε μπουκαλάκι στο εικονοστάσι του σπιτιού, για φυλαχτό και ευλογία όλο το χρόνο. Το μπουκαλάκι αυτό δεν πρέπει να ανοιχτεί, ούτε να «πέσει κάτου σταγόνα» τις επόμενες 364 μέρες του χρόνου, παρά μόνο σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως σοβαρή αρρώστια που μπορεί να πιεί ο άρρωστος ή να αγιαστούνε τα άρρωστα ζώα.
Με τον αγιασμό των Θεοφανείων ακόμα αγιάζουμε το σπίτι και όσους από την οικογένεια δεν τους άφησαν οι υποχρεώσεις να έλθουν στην εκκλησία να αγιαστούν. Το όλο τελετουργικό γίνεται με μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη, σαν να γινόταν από τον παππά! Από τον ίδιο πίνουμε όλοι σε ένα ποτηράκι ή κυπελάκι, χωρίς «να έχουμε βάλει τίποτα άλλο στο στόμα μας». Μέχρι το βράδυ της μεγάλης ημέρας πρέπει να αγιαστούν τα κτήματα, τα σπαρτά, τα αμπέλια και τα ζωντανά, με εξαίρεση τις γάτες και τα σκυλιά.
Ο Μεγάλος Αγιασμός, πέρα από τις θαυματουργικές, θεωρείται να έχει και απολυμαντικές και μικροβιοκτόνες ιδιότητες. Βάζουν λίγες σταγόνες από το εικονοστάσι σε «μαγαρισμένα» μαγειρικά σκεύη, π.χ. εκεί που μπορεί να έφαγε ή να «έγλυψε» η γάτα ή το σκυλί. Το «μαγαρισμένο» εκείνο σκεύος πρέπει να μείνει έτσι τρείς μέρες, να ρίξουμε ύστερα τον αγιασμό στη φωτιά και μετά πλυθεί και να χρησιμοποιηθεί.
Στο γιορτινό τραπέζι των Θεοφανείων την πρώτη θέση έχει η κότα, συνήθεια γνωστή και από το λαϊκό δίστιχο:

«Ήρθανε τα Φώτα,
θα σφάξουμε την κότα!».
Χρόνια πολλά!

Νίκος Παπακωνσταντόπουλος

Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.