Φ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Γράφει η Φωτεινή Δημακοπούλου Διευθύντρια Γυμνασίου Κλειτορίας-Νομικός-Μ.Εd/M.Sc Ως Δάσκαλοι έχουμε χρέος … ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ σε...

Γράφει η Φωτεινή Δημακοπούλου

Διευθύντρια Γυμνασίου Κλειτορίας-Νομικός-Μ.Εd/M.Sc

Ως Δάσκαλοι έχουμε χρέος …

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ σε κάθε  καθεστωτική, συστηματική, ενορχηστρωμένη δυσφήμιση, καταγγελία, απαξίωση και διωγμό. Να αντιστεκόμαστε στις διαβουλεύσεις και στην ακατάσχετη προτασεολογία, στην ιδεολογική ρύπανση και στην άκρως δογματική υπεραπλούστευση μιας άκρως συντηρητικής εκπαιδευτικής ατζέντας που διαπνέεται από τις αρχές μιας γκρίζας, δικανικής παιδαγωγικής.

ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ στους δρόμους και να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της ελευθερίας στη διδασκαλία, το δικαίωμα για καλύτερες συνθήκες στην άσκηση του παιδαγωγικού μας έργου, το δικαίωμα για πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και κοινωνική δικαιοσύνη. «Ή θα περπατήσουμε στον ουρανό, ή κάντε μας τη χάρη….Δεν έχουμε ανάγκη από μικρές ζωές» (Κ.Μόντης).

ΝΑ ΓΕΦΥΡΩΝΟΥΜΕ  κόσμους, κενά, γλώσσες, αντιλήψεις και νοοτροπίες, κουλτούρες και διαφορές,  να χτίζουμε σχέσεις , να βάζουμε τα θεμέλια μεταξύ των μαθητών μας για  νέες φιλίες, για μια ισχυρή κοινότητα, που όλοι θα μοιραζόμαστε την ίδια επιθυμία και δίψα για μάθηση, τον ίδιο αγώνα .

ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ  σε κάθε μάθημα, σε κάθε ώρα διδασκαλίας. Να μην εργαζόμαστε επάνω σε στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες, να μην χρησιμοποιούμε έτοιμες συνταγές, δήθεν δοκιμασμένες στο εξωτερικό,  αλλά να δημιουργούμε πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, που θα ταιριάζει στους δικούς μας μαθητές, στις δικές τους ανάγκες ,στο σχολείο που υπηρετούμε..

ΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ  για ένα σχολείο- περιπέτεια, ένα σχολείο χείμαρρο που πάει μπροστά, που δε φοβάται να ριψοκινδυνεύσει, που απορρίπτει τη στασιμότητα. Ένα σχολείο που σκέφτεται, συμμετέχει, δημιουργεί, μιλά, αγαπά, φαντάζεται, αγκαλιάζει με πάθος και λέει ναι στη ζωή (Paulo Freire). Υπομονετικοί εργάτες για ένα σχολείο που δεν σιωπά, δεν παραιτείται.

ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΣΥΓΝΩΜΗ από τους μαθητές μας, όταν κάνουμε λάθη. Δεν είμαστε  τέλειοι και κανείς δε θέλει να είμαστε τέλειοι. Θα είμαστε όμως οι ήρωές τους. Γιατί, όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, αποδεικνύουμε ότι  τους  σεβόμαστε και έτσι τους διδάσκουμε το σεβασμό. Με αυτοπεποίθηση και τόλμη να τους δίνουμε το σπουδαιότερο μάθημα: να έχουν το θάρρος και τη  δύναμη να διορθώνονται και να βελτιώνονται. Τα παιδιά δε χρειάζονται έναν αλάνθαστο δάσκαλο, αλλά έναν γενναίο Δάσκαλο.

ΝΑ ΗΣΥΧΑΖΕΙ η συνείδησή μας, μόνο και εφόσον, έχουμε επισημάνει σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργεί παραμελημένα παιδιά. Και να αρχίζουμε ξανά και ξανά. Nα ησυχάζουμε μόνο όταν στεκόμαστε απέναντι σε μικροσυμφέροντα και μικροπολιτικές

ΝΑ ΘΕΡΙΖΟΥΜΕ περήφανοι την ανθρωπιά, την ευαισθησία, την αγάπη. Να θερίζουμε ανοιξιάτικα εφηβικά βλέμματα και ολόλευκα χαμόγελα. Οι σπόροι μας πιάνουν τόπο. Πλούσια συγκομιδή Δάσκαλε. Και πώς να το περιγράψεις αυτό το θαύμα σε δημόσιες διαβουλεύσεις νομοσχεδίων;

ΝΑ ΙΚΕΤΕΥΟΥΜΕ για μια τάξη με διαφορετικούς μαθητές που θα αντιστέκονται, θα αμφισβητούν, θα αρνούνται και θα ανατρέπουν. Είναι δύσκολο, ίσως και οδυνηρό. Μας εκνευρίζει, μας πονάει ίσως και να μας θυμώνει. Τα βράδια δεν κοιμόμαστε καλά με αυτή την έννοια. Όμως ξέρουμε καλά, πως, αν μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, δίχως ψέματα, δίχως ωραιοποιήσεις και παραμυθένιες αφηγήσεις, έχουμε ήδη κάνει ένα μεγάλο βήμα προς το μέρος τους. Εξάλλου ξέρουμε ότι ο κόσμος δεν θα ήταν όμορφος, αν όλοι ίδιοι ήμασταν.

ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ  τον εαυτό μας για να φωτίσουμε το δρόμο για τους νέους και τις νέες και να αφήνουμε άναυδους τους «φτωχούς» που τα βάζουν με τη νέα γενιά και σχολιάζουν ειρωνικά την απειρία τους, ενώ την ίδια στιγμή εύχονται να ήταν αυτοί στη θέση τους .Αυτούς που αναπολούν περασμένους αγώνες, ξεχνώντας να θυμηθούν ότι απουσίαζαν από όλους.

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΜΕ  τις σχολικές τάξεις σε χώρους αμφισβήτησης των κυρίαρχων πατριαρχικών, σεξιστικών, ρατσιστικών και ιμπεριαλιστικών απορριμμάτων, να βοηθάμε τους καταπιεσμένους και αποκλεισμένους προκειμένου να αρθρώσουν τη δική τους φωνή, να αντιλαμβανόμαστε τη διδασκαλία ως μια βαθιά πολιτική πράξη, απελευθερωτική, χειραφετική.

ΝΑ ΝΙΚΑΜΕ το «εγώ» και το «είμαι». Στο σχολείο χωράει μόνο το «εμείς» και το «είμαστε».Και αυτό προϋποθέτει καθημερινές προσωπικές μάχες. Να φεύγουμε απ΄ την έδρα και στεκόμαστε πλάι τους. Να ανοίγουμε την πόρτα του γραφείου μας, να μιλάμε μαζί τους, να ακούμε, να αφουγκραζόμαστε. Ο Δάσκαλος δεν οχυρώνεται πίσω από κλειστές πόρτες,  βλοσυρά βλέμματα, σοβαροφάνεια και θέσεις εξουσίας.

ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ όταν κλείνει η πόρτα της τάξης μας. Να αφήνουμε απέξω την κούραση και την απογοήτευση. Την πικρία και το παράπονο. Το θυμό και την αγωνία. Δύσκολο πολύ. Υπεράνθρωπο. Όλοι το γνωρίζουμε. Αλλά ο Δάσκαλος έχει αξιοπρέπεια. Με ένα μαυροπίνακα, μερικά τετράδια και βιβλία και ένα τσούρμο χαμόγελα, σηκώνει το κεφάλι ψηλά και ξεκινά.

ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΜΕ, να καθοδηγούμε, να συμβουλεύουμε, να ενθαρρύνουμε, να ακούμε, να εμπνέουμε .Να  γινόμαστε δρόμος, σκάλα, γέφυρα. Να πιστεύουμε το αδύνατο, να ονειρευόμαστε ένα δημόσιο, δημοκρατικό, σύγχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά του κόσμου. Να δίνουμε ευκαιρίες, να φτιάχνουμε ευκαιρίες, να γινόμαστε ευκαιρίες.

ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ  παιδιά όπως είπε ο αείμνηστος Παπανούτσος. «Και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια μας να ξαναγινόμαστε  παιδιά. Παιδιά στη ψυχή, άνθρωποι εύπλαστοι, δροσεροί, αγνοί. Να κάνουμε αυτό, που για όλους τους άλλους είναι αδύνατο: να συνθλίβουμε μέσα μας το χρόνο, να κρατάμε άφθαρτη τη ψυχή μας. Μόνο έτσι  θα μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσουμε, να τον καταλαβαίνουμε, να χαιρόμαστε, να διασκεδάζουμε μαζί του, να σκεφτόμαστε τις σκέψεις του, να επιθυμούμε τις επιθυμίες του, να πονάμε τον πόνο του…»

ΝΑ ΡΩΤΑΜΕ, να ζητάμε εξηγήσεις, διευκρινήσεις, διασαφηνίσεις. Όχι δεν είναι ντροπή να ρωτάμε για να μαθαίνουμε. Να γινόμαστε μαθητές να φοράμε τα παπούτσια τους, να ρωτάμε και να διεκδικούμε απαντήσεις. Απαντήσεις ξεκάθαρες,  σαφείς, αληθινές.

ΝΑ ΣΚΥΒΟΥΜΕ πάνω στα παιδιά, στις οικογένειες, στους συναδέλφους. Να σκύβουμε μόνο για να απλώσουμε το χέρι μας για βοήθεια. Να γινόμαστε στα μάτια των μαθητών μας παράδειγμα αλληλεγγύης. Να σκύβουμε για να γινόμαστε σημείο αναφοράς σταθερό, καταφύγιο και λημέρι  για τα μενεξεδένια μάτια  των παιδιών, που μας κοιτάνε και τα κοιτάμε ίσα κατάματα. Να κρατάμε το ο χέρι της μάνας που φοβάται για το παιδί της με τις μαθησιακές δυσκολίες, να στηρίζουμε τον απελπισμένο άνεργο πατέρα, να χτυπάμε τον ώμο του συναδέλφου που σε ένα μήνα απολύεται.

ΝΑ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕ με το λόγο μας και τις γνώσεις μας το λίγο, το μέτριο, το κενό. Μόνο εσύ Δάσκαλε μπορείς να δεις το μεγαλείο των παιδιών που δεν πειθαρχούν, δεν υπακούουν και αλλοίμονο …δε σιωπούν. Να τιμωρούμε  με τη διδασκαλία μας την  υποκρισία κάθε αρχής, κάθε φορέα, κάθε προσώπου που νομίζει ότι το σχολείο είναι το χωράφι του, το τσιφλίκι του. Να τιμωρούμε με τη διδασκαλία μας τον τραμπουκισμό παραγοντίσκων, που νομίζουν ότι καταλαβαίνουν όλα όσα γίνονται και τελικά κουρνιάζουν στην αποχαύνωση του τηλεοπτικού τους καναπέ. Να τιμωρούμε  με τη διδασκαλία μας τη δικομανία ορισμένων, που απειλούν με εισαγγελείς και καταγγελίες, προκειμένου να βρουν λόγο ύπαρξης.

ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΜΕ κάθε βεβαιότητα, κάθε όριο, κάθε περιορισμό και να οδηγούμε  τους μικρούς μαθητές σε υπερβάσεις. Να υπονομεύουμε κάθε αποσταθεροποιητική εκπαιδευτική πολιτική. Εξάλλου η αντίσταση  είναι μια διαρκής άρνηση του να κυριαρχείς και να κυριαρχείσαι.

ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ , να ουρλιάζουμε , να κραυγάζουμε  για το παιδί που λιποθυμάει από την πείνα, για τις μελανιές που καλύπτουν τα όμορφα και καθαρά μπλουζάκια, για την άδεια τσέπη μπροστά στο ολοστρόγγυλο κουλούρι του κυλικείου ,για τα άδεια μάτια, τα ντροπαλά μάτια, τα ντροπιασμένα μάτια. Λογισμένη αδιάκοπη λαχτάρα να γεμίζει η ψυχή μας για εκείνα τα παιδικά σπινθηροβόλα μάτια που βλέπουν άδειους δρόμους, σαν τη ψυχή της μάνας,

ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ κάθε πρόσφορο μέσο, κάθε τρόπο. Κάθε εναλλακτική που μας προσφέρει η επιστήμη μας για να ανοίγουμε μυαλά , να αγγίζουμε ψυχές. Να χρησιμοποιούμε πύρινο λόγο, να ορθώνουμε το ανάστημά μας στη νοοτροπία που θέλει το Δάσκαλο «δασκαλάκο» και την Εκπαιδευτικό «καθηγητριούλα».

ΝΑ ΩΡΙΜΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΩΘΟΥΜΕ τους εαυτούς μας, τους μαθητές μας, τους συναδέλφους μας και τους γονείς στη συνειδητοποίηση.

Σήμερα, την περίοδοι του νεο-ραγιαδισμού, οι μαθητές μας χρειάζονται περισσότερο από ποτέ. Σκέψου Δάσκαλε τους στίχους του ποιητή και προχώρα.Τόλμα.

«…Φυλάω τ’ απάτητα βουνά μη μας τα διαγουμίσουν.
Φυλάω τα καραούλια μας απ’ του κιοτή το μάτι
και την ανάβρα του νερού, μην τη μολέψει ο σκύλος.
Τηράω ζερβά, τηράω δεξά, τηράω τα μπρος – τα πίσω
μην κάνουν τον ανήφορο του κάμπου οι πουλημένοι…»