ΛΥΚΟΥΡΙΑ: "Άιντε στο καλό καμάρι μου, εμείς κάθε βράδυ θα τα λέμε..."

6 Ιουλίου, Λυκούρια Μα, ποιος ήταν αυτός που καθημερινή, μέσα σε αυτή την απίστευτη καταιγίδα, γέμισε το προαύλιο και την εκκλησία του...

6 Ιουλίου, Λυκούρια

Μα, ποιος ήταν αυτός που καθημερινή, μέσα σε αυτή την απίστευτη καταιγίδα, γέμισε το προαύλιο και την εκκλησία του Αι-Γιώργη στη Λυκούρια;

Ήταν υπουργός; Ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο; Ήταν κάποιος υψηλόβαθμος στρατιωτικός, κάποιος που είχε επιτελέσει δήμαρχος ή κάτι άλλο πολύ υψηλό στην περιοχή;

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήταν ένας απλός άνθρωπος που όμως όσα κοσμητικά επίθετα κι αν βάλεις κοντά, «καλός» «κύριος» «υπομονετικός» «σπάνιος», ό,τι και να βάλεις του ταίριαζε. Ένας άνθρωπος που ήτανε κάθε μέρα στο καφενείο της Λυκούριας για να πιει το καφεδάκι του, για να δει και να παίξει κι ο ίδιος τη δηλωτή του.

Από συνήθεια, από ανθρωπιά, από την ένταση της στιγμής, πάντα λέμε ότι ο τάδε ή ο δείνα θα μας λείψει. Είναι κάποιοι όμως που πραγματικά πάντα θα λείπουν πολύ. Είναι τιμή μας που ζήσαμε μαζί τους, που μοιραστήκαμε τη ζωή, που μοιραστήκαμε συνήθειες, που συνεργαστήκαμε, που περπατήσαμε μαζί με τέτοιους ανθρώπους. Ο Μητσιοκαλιαβός ή Σελίμπεης, όπως τον έλεγαν οι συνομήλικοί του και οι φίλοι του, ήταν ένας σπάνιος χαρακτήρας, που ο καθένας μας θα ‘θελα να του μοιάζει. Ξεχωριστός για το ήθος του, για τη συμπεριφορά του, την πραότητά του.Επίσης ήταν και πρωτοποριακός, εκτός των άλλων. Πιτσιρικάς ήταν ο πρώτος Λυκουριώτης που έφερε ματοσακό (έτσι το έλεγαν τότε το μηχανάκι) στην Λυκούρια. Από τους πρώτους που έφερε μηχανοκίνητο όχημα (την αξέχαστη Ριρίκα)… φορτωμένη με στερφάδια από τον κάμπο. Ακόμα ακούγεται στα αυτιά μου το αγκομαχητό της στη ανηφόρα του Αη-Κωσταντίνου.

Ο Μήτσιος ήταν καλλιτέχνης και πολυτάλαντος στη δουλειά του. Προφανώς λάτρης της τότε τεχνολογίας. Από τους πρώτους μαστόρους που αξιοποίησε τα μηχανοκίνητα εργαλεία. Δίδαξε σε πολλούς το σοβάτισμα, το βάψιμο, το στρώσιμο στο δάπεδο. Πολλοί έφαγαν, και τρώνε ακόμα, ψωμί από τις τέχνες που τους δίδαξε ο Μήτσιος και βέβαια όλοι του το αναγνωρίζουν. Γιατί; Μα γιατί δε διεκδίκησε ποτέ αυτή τη δασκαλοσύνη, ούτε περηφανεύτηκε γι΄αυτό.

Πάντα παρών στον εθελοντισμό, εκεί, ακάματος υπηρέτης του Αι-Γιώργη.

Είχε την τύχη να φτιάξει δύο υπέροχα κορίτσια, τη Διαμάντω και τη Βάσω και βέβαια η τύχη του στάθηκε απλόχερα, γιατί δίπλα του, στο δρόμο του έφερε μια εξαιρετική κυρία, την Ασήμω (όνομα και πράμα), ατόφιο ασήμι!

Ο Μήτσιος έφυγε όρθιος λυγερός στεγνός λεβέντης. Δεν τον δάμασε ούτε η κούραση ούτε ο χρόνος.

Θα βρουν δύναμη οι άνθρωποί του και θα σταθούν όρθιοι για να θυμούνται και να τιμούν αυτόν υπέροχο Λυκουριώτη.

Πάντα οι άνθρωποι ζητάμε για τους δικούς μας ανθρώπους πιο πολύ χρόνο, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό… τα λόγια του σοφού Σόλωνα… για την ευτυχία.

Κάποτε ρώτησε ο Κροίσος (ένας βαθύπλουτος βασιλιάς) τον Σόλωνα:

–Eίδες κανένα που να είναι πιο ευτυχισμένος άνθρωπο από εμένα;

-και ο Σόλων απάντησε: Τον Τέλλο τον Αθηναίο. Από τη μια είχε πατρίδα που ευτυχούσε και μέσα σ’ αυτήν απόχτησε γιους καλούς κι ενάρετους και είδε να κάνουν όλοι παιδιά και να ζουν όλα. Κι από την άλλη ενώ η ζωή του ήταν ευτυχισμένη, με τα ανθρώπινα μέτρα, τη σφράγισε ένας ενάρετος θάνατος.

Ουσιαστικά τι του είπε: στάσου να ιδώ πως θα πεθάνεις για να σου πω αν έζησες μια ζωή ευτυχισμένη.

Αυτό πρέπει να σκέφτονται οι δικοί του για να μαλακώνει ο πόνος και να αλαφρώνει η απουσία….

Ο Μήτσιος ήταν ένα ήρεμο ποτάμι που έκανε μεγάλο κρότο… όταν σταμάτησε να ρέει…

Ας είναι ελαφρύ το Λυκουριώτικο χώμα που θα τον σκεπάζει, και βέβαια η ανάμνησή του θα μας φέρνει πάντα ένα χαμόγελο και μια ηρεμία σαν αυτή που μας δίδαξε.

Κάτι τελευταίο. Ακόμα αντηχούν στα αφτιά μου τα λόγια της Ασήμως «άιντε στο καλό καμάρι μου, εμείς κάθε βράδυ θα τα λέμε…»

Κάποιων ανθρώπων το φως δε σβήνει ποτέ.

Καλό ταξίδι Μήτσιο

>Μελωδός lykouriablog.com