ΚΑΜΕΝΙΑΝΕΙΑ 2020 – «ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ»

Λαμπρότητα, σύμπνοια, αλληλεγγύη, εθελοντισμός, είναι λίγες απ’ τις λέξεις με τις οποίες μπορεί καθένας να σκιαγραφήσει τις αληθινά ξεχω...

Λαμπρότητα, σύμπνοια, αλληλεγγύη, εθελοντισμός, είναι λίγες απ’ τις λέξεις με τις οποίες μπορεί καθένας να σκιαγραφήσει τις αληθινά ξεχωριστές εκδηλώσεις του Συνδέσμου μας Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών-Δεσινιωτών τον φετινό Αύγουστο, τα γνωστά στο ευρύ κοινό «Καμενιάνεια 2020».

Πραγματοποιήθηκαν κι εφέτος - παρόλα τα διαγενόμενα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο - οι εκδηλώσεις Καμενιάνεια 2020, με σεβασμό στους νόμους του κράτους και την υγεία των συνανθρώπων μας.

Λόγω των απαγορευτικών μέτρων οι εκδηλώσεις δεν είχαν τον χαρακτήρα και τη μορφή των παλαιοτέρων ετών, ούτε την τριήμερη διάρκειά τους. Όμως περιοριστήκαμε σε εκδηλώσεις θρησκευτικού, ιστορικού, πολιτιστικού χαρακτήρα, καθώς και εθελοντικών δράσεων.

Έγινε με λαμπρότητα η πανηγυρική Θεία λειτουργία στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Καμενιάνων, όπου υπήρξε αθρόα προσέλευση προσκυνητών απ’ τα τρία χωριά που απαρτίζουν το Σύνδεσμό μας  Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών-Δεσινιωτών, όπως και από άλλα γειτονικά μας χωριά. Είχαν προς τούτο ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα μέσα και έξω απ’ τον ιερό ναό και οι εκκλησιαζόμενοι βίωσαν αληθινά μια πρωτόγνωρη λειτουργία. Ο αιδεσιμότατος π. Νεοκλής Βγενόπουλος , συνεπικουρούμενος από χορεία καλλίφωνων ιεροψαλτών δημιούργησαν μια αληθινά μυσταγωγική - κατανυκτική ατμόσφαιρα, τιμώντας τη μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Μετά την τέλεση της Θείας λειτουργίας εψάλλει τρισάγιο στο ηρώο των Καμενιανιτών αγωνιστών και πεσόντων, όπου έγινε και κατάθεση στεφάνων τιμώντας τη μνήμη και τους αγώνες τους. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε φιλολογικό μνημόσυνο για τον αείμνηστο και πολλά προσφέροντα Καμενιανίτη Γεώργιο Δημ. Καλογερόπουλο, αξιωματικό της Ελληνικής Αστυνομίας και μέγα ευεργέτη των χωριών μας. 

Κατόπιν ακολούθησαν κεράσματα και ξενάγηση στο Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο των Καμενιάνων. Τον πανηγυρικό χαρακτήρα των εκδηλώσεων και το παραδοσιακό γλέντι που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια-και που φέτος έγινε σε κατ’ οίκον συνεστιάσεις-το αντικατέστησε την επόμενη μέρα η εκτεταμένη εθελοντική δράση, για εξωραϊσμό σε κοινοχρήστους χώρους και σε βελτιώσεις υποδομών. 

Παραθέτουμε κατωτέρω, τιμής και μνήμης ένεκεν, την ομιλία του προέδρου του Συνδέσμου Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη, στο καλωσόρισμα των επισκεπτών καθώς και στο Φιλολογικό μνημόσυνο για τον αείμνηστο Γεώργιο Καλογερόπουλο.

ΟΜΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΑΜΕΝΙΑΝΙΤΗ

Αιδεσιμότατε π. Νεοκλή,

Κύριε πρόεδρε της Κοινοτήτων Καμενιάνων, μετά του οικισμού Δροβολοβού καθώς και εκπρόσωπε του Δεσινού, χωριών που απαρτίζουν το Σύλλογό μας, 

Αγαπητοί μας συμπατριώτες και φίλοι καλημέρα και χρόνια πολλά για τη γιορτή της Παναγίας μας. Εύχομαι εκ καρδίας χρόνια πολλά στους εορτάζοντας, υγεία και μακροημέρευση σε όλους τους παρισταμένους και τις οικογένειές σας.

Φέτος τα πράγματα δεν είναι όπως άλλες χρονιές γι αυτό και οι εκδηλώσεις μας είναι περιορισμένες, σεβόμενοι τους νόμους του κράτους καθώς και την υγεία των συνανθρώπων μας. Γι’ αυτό το λόγο περιοριζόμαστε να κάνουμε το ύψιστο καθήκον απόδοσης τιμών στους ήρωες προγόνους μας, με τρισάγιο στη μνήμη τους και κατάθεση στεφάνων. Παράλληλα όμως και το παρόν φιλολογικό μνημόσυνο.

Ο Σύνδεσμός μας λοιπόν συνεχίζει να τιμά-δια φιλολογικών μνημοσύνων-διαπρέψαντες συμπατριώτες, μας που έφυγαν από τον πρόσκαιρο ετούτο κόσμο και άφησαν σπουδαίο έργο σε μας τους επιγενόμενους.

Είναι μια πράξη αναγνώρισης και σεβασμού στη μνήμη τους και την προσφορά τους, που έχει και σαν στόχο να μάθουμε και να μιμηθούμε τα καλά τους έργα.

Φέτος ορίστηκε από το Δ. Σ. Του Συνδέσμου μας, να τιμηθεί η μνήμη του αειμνήστου Γεωργίου Δημ. Καλογερόπουλου, του γνωστού στους παλαιοτέρους με το χαϊδευτικό όνομα «Γάκος». 

Ο Γεώργιος Καλογερόπουλος γεννήθηκε το 1905 στους Καμενιάνους Καλαβρύτων και ήταν το δεύτερο κατά σειρά τέκνο –μετά τον Παναγή -του Καμενιανίτη ιερέα και δημοδιδασκάλου Παπαμήτσου Καλογερόπουλου και της επίσης Καμενιανίτισσας πρεσβυτέρας Βασιλικής, το γένος Θεοδωρακοπούλου.

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε από τον δάσκαλο πατέρα του στο Δημοτικό σχολείο του χωριού, που τότε στεγαζόταν στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου Καμενιάνων και δεν ήταν ακόμη κοιμητηριακός ναός. Στη συνέχεια συνέχισε της σπουδές του στο Ελληνικό σχολείο του Μ. Σπηλαίου, κοντά στον θείο του ιερομόναχο Πάμφιλο, όπως και πολλά άλλα παιδιά της τότε ηλικίας του απ’ τους Καμενιάνους και στη συνέχεια σπούδασε στο τότε Γυμνάσιο, στα Καλάβρυτα. Κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Θεολογική αντίστοιχα, απ’ όπου απεφοίτησε επιτυχώς, εργαζόμενος παράλληλα σε πολλές δουλειές για να ζήσει. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία και κατόπιν λόγω των αναγκαίων προς το ζην  κατετάγη στην Αστυνομία Πόλεων που κι εκεί με εισαγωγικές εξετάσεις εισήλθε στην Σχολή Αξιωματικών.  Υπηρέτησε με μεγάλη επιτυχία ως ανώτερος αξιωματικός, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα για πολιτικούς κυρίως λόγους, καθότι η οικογένειά του και ο ίδιος άνηκε στον Βενιζελικό χώρο και κατόπιν στον Κεντρώο του Γεωργίου Παπανδρέου.  Επικαλέστηκε θέματα υγείας ( με χαρτί γιατρού) γιατί θα διώκετο απ’ το σώμα της Αστυνομίας κι έτσι απεχώρησε νωρίς, πριν τον διώξουν. Παντρεύτηκε και απέκτησε μια κόρη, την Βασιλική Καλογεροπούλου. 

Κάνω μια παρένθεση εδώ για να σημειώσω ότι και οι δυο τους ήταν ανάδοχοί μου. Διδάχτηκα πολλά απ’ τον ίδιο, καθώς τον ακολουθούσα σε πολλές του δράσεις.

Μετά την οφειλόμενη παρένθεση, επανέρχομαι στην δράση του Γεωργίου Καλογερόπουλου στα κοινά των χωριών μας. Με πρωτοβουλία του και τις τότε γνωριμίες του με τον Καλαβρυτινό υπουργό Φωκίωνα Ζαΐμη, φτιάχτηκε το έτος 1951 το πρώτο υδραγωγείο των Καμενιάνων, με τέσσερες κεντρικές βρύσες σε γειτονιές του χωριού. Συνέχισε με την κατασκευή του μαντρότοιχου στο κοιμητήριο των Καμενιάνων με δωρεές χρημάτων από επιφανείς Καμενιανίτες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Δράττομε εδώ της ευκαιρίας να αναφέρω ότι προκειμένου να τετραγωνιστεί ο χώρος του περιβόλου, ζητήθηκε τότε απ τον ίδιο στον αείμνηστο πατέρα μου να του δώσει χώρο δύο περίπου μέτρων κατά μήκος και πλάτος, ίσως και παραπάνω, απ το καλύβι μας και το θεμονοστάσι κάτωθεν του κοιμητηρίου στο Αλώνι του Ξενοχρήστου όπερ και εγένετο, κι έτσι το έργο δεν έγινε λειψό. Αυτά για να γνωρίζουν οι νεότερες γενιές και οι τυχόν απληροφόρητοι.

Ο ίδιος αφιέρωσε τη ζωή του και πάσχισε για πολλά πράγματα στο χωριό. Για δρόμους, καλλωπισμούς αλλά και την προσφορά βοήθειας σε όποιον την χρειαζόταν. Τούτο το έκανε επωφελούμενος και την θέση του στην Αστυνομία Πόλεων, για το καλό όλων των συμπατριωτών μας. Πάσχισε για τον κοινοτικό δρόμο απ’ τον Καλογερικό Μύλο, τον δρόμο προς την Μ. Βρύση, στην Άνω ρούγα και πολλά άλλα, συνεργαζόμενος με τα εκάστοτε κοινοτικά συμβούλια.

Ήταν και εκείνος εκλεγμένος κοινοτικός σύμβουλος στην κοινότητα Καμενιάνων εκεί γύρω στα 1964, δραστηριότητα που τίμησε με υπεράνθρωπη προσπάθεια. Επίσης συμμετείχε στα πρώτα Δ. Σ. του Συλλόγου μας ως απλό μέλος, αντιπρόεδρος, αλλά και πρόεδρος στη συνέχεια, πάντα με επιτυχημένη πορεία. Ερχόταν αρκετές φορές σε ρήξη με τους ανθρώπους του χωριού όταν επρόκειτο για το κοινό καλό και δεν χάιδευε αυτιά. Προκειμένου να γίνουν

κοινωφελή έργα έβαζε το κορμί του μπροστά και πολλές φορές απειλήθηκε η σωματική του ακεραιότητα, αλλά και η ίδια η ζωή του με όπλα, για ένα μέτρο γη που θα έκοβε ο δρόμος. Όλα όμως τα υπέμεινε και πολλά οφείλουν σ’ αυτόν τα χωριά μας. Εκπροσωπούσε σε πολλές εκδηλώσεις τον τόπο μας και βοήθησε στην ιστορική έρευνα τους ενασχολούμενους με τους αγωνιστές προγόνους μας του 1821 και τη δράση τους, καθότι εγνώριζε πολλά από αυθεντικές διηγήσεις των παιδιών των αγωνιστών αλλά και από τον δάσκαλο πατέρα του. Ακόμα και στο γήρας του έπαιρνε τσουγκράνα και τσαπί καθαρίζοντας αυλάκια και μονοπάτια του χωριού. Τον συνόδευα τότε στις εξορμήσεις του, θαυμάζοντας τις πράξεις του. Κάποιοι εδώ στο χωριό μας τον έλεγαν τρελό… αυτοί οι κοντόφθαλμοι λογικοί που δεν έβλεπαν πέρα απ’ την αυλή τους. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι προέβλεπε και έλεγε πολλά για την εξέλιξη της κοινωνίας μας και της χώρας μας, εδώ θα αναφέρω μόνο δύο. Το ένα ήταν πως θα έρθει καιρός που θα φέρνουμε ζεστό το φαγητό με την κατσαρόλα απ την Αθήνα και θα τρώμε εδώ. Τόσο θα μειωθούν οι αποστάσεις. Επίσης όταν έκοβε το χωράφι τους στον περιμετρικό δρόμο με τις καρυδιές, απ’ όλες τις μεριές και του είπαν χωριανοί «Τι κάνεις εκεί; Κόβεις τις καρυδιές και τόσο καλό χωράφι;» η απάντησή του ήταν η εξής «Ας κάνουμε δρόμο για όλα τα σπίτια, όσο για τις καρυδιές, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να τις ραβδίζουν». Σημειώνω δε εδώ πως κάποια χωράφια πλησίον του κοιμητηρίου και στην τοποθεσία «Τσιαπόγα» τα αγόρασαν τα αδέλφια του Παναγής και Αλκιβιάδης-κατόπιν παρότρυνσής του-για να μην τα αγοράσει άλλος και σταθούν εμπόδιο στο ενδεχόμενο πέρασμα του δρόμου που τότε σταματούσε στην Παναγία.

Κλείνω εδώ το αφιέρωμα μου γιατί θα μπορούσα να σας μιλάω ατελείωτες ώρες για την προσφορά του, που ίσως στον τομέα αυτό να ήταν ο επιφανέστερος Καμενιανίτης.

Ο Γεώργιος Καλογερόπουλος, έφυγε απ’ την παρούσα ζωή το έτος 1984. Το όνομα του θα μένει και θα μνημονεύεται αιώνια απ’ όσους τον γνώρισαν, απ’ όσους αγαπούν τον τόπο μας και την πρόοδό του, αλλά και από όσους τότε τον πολεμούσαν.

Εμείς τον ευχαριστούμε ευχόμενοι αιωνία η μνήμη του. Και τον παρακαλούμε να δέετε υπέρ ημών και των χωριών μας εκεί στα δεξιά του Υψίστου προκειμένου να απογειώσουμε την πρόοδό τους.

Για το Δ. Σ. του Συνδέσμου Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών-Δεσινιωτών

Ο πρόεδρος  Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης