«Νεανικά σχέδια και μπρος ολοταχώς!» - Άρθρο της Αγγελικής Παπαγεωργίου

Ποια είναι η σημασία της λέξης ‹‹αμφιθέατρο›› ; Ποια είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό; Δεν μιλώ για το ρωμαϊκό αλλά για το πανεπισ...

Ποια είναι η σημασία της λέξης ‹‹αμφιθέατρο›› ; Ποια είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό; Δεν μιλώ για το ρωμαϊκό αλλά για το πανεπιστημιακό! Μπορεί να φαντάζει αυτονόητη ως ερώτηση παρ΄ όλα αυτά μάλλον η απάντηση δεν είναι δεδομένη και κοινή για όλους.

Τυπικά, αμφιθέατρο αποτελεί κάθε μεγάλη αίθουσα με την ειδική κλίση που παρέχει το κράτος σε όλο τον φοιτητικό πληθυσμό της χώρας στα πλαίσια της ελεύθερης και δωρεάν εκπαίδευσης για την διεξαγωγή μαθημάτων. Σωστά. Πρακτικά και ουσιαστικά αυτό ακριβώς είναι το αμφιθέατρο.

Αν σκαλίσουμε λίγο πιο βαθιά , αν ψάξουμε και αναρωτηθούμε τι άλλο μπορεί να είναι ένα αμφιθέατρο μάλλον πολλές απαντήσεις μπορούμε να δώσουμε.

Σαφώς και είναι η αίθουσα. Παρακάτω;

Σαφώς και είναι όμως η παράδοση μαθημάτων. Είναι η συμμετοχή (παθητική ή ενεργητική) του κάθε φοιτητή/τριας. Η κάθε απορία και η συζήτηση που ξεκινά στο πλαίσιο του μαθήματος αλλά εν τέλει καταλήγει στην εξιστόρηση μιας ιστορίας από τα παλιά. Η παρατήρηση του καθηγητή στα πηγαδάκια που συνεχώς σχολιάζουν και διακόπτουν την παράδοση. Ο γεμάτος από σημειώσεις πίνακας που δεν προλαβαίνεις τελικά να σημειώσεις. Το ατένισμα έξω από την αίθουσα και πέρα από το μάθημα. Το πρωινό ξύπνημα για να προλάβεις το ακαδημαϊκό τέταρτο. Οι νέες γνώσεις, οι περίπλοκες πληροφορίες που πρέπει ταξινομήσεις. Οι φοιτητικές παρέες , τα διαλείμματα , το κυλικείο. Ενδεχομένως και ο πολυπόθητος καφές μετά από πολλές (ή και όχι) ώρες παρακολούθησης.

Στο μυαλό ενός/μιας φοιτητή/τριας η έννοια του αμφιθεάτρου παίρνει πολλές αποχρώσεις. Το αμφιθέατρο δεν είναι απλώς η αίθουσα αλλά η καθημερινότητα και ο τρόπος ζωής του/της. Γι’ αυτό ακριβώς, η απάντηση δεν είναι δεδομένη για όλους αλλά αποκτά διαφορετική σημασιολογία αναλόγως με την προσωπική οπτική και εμπειρία.

Κάπου εδώ, ανάμεσα στην ξέγνοιαστη αλλά ταυτόχρονα γεμάτη καθημερινότητα του φοιτητή εισέρχεται η εξάπλωση της πανδημίας του κορονοιού. Η πανδημία φέρει την διασπορά και η διασπορά οδηγεί στην επιβολή της καραντίνας. Τα πανεπιστήμια αναστέλλουν την δια ζώσης λειτουργία τους και όλοι οι φοιτητές υπάγονται σε μια νέα καθημερινότητα με νέες ανάγκες, με νέες συνήθειες , με νέες σκέψεις. Δεδομένων λοιπόν αυτών των συνθηκών , το αμφιθέατρο αλλάζει τόπο. Δημιουργείται στον προσωπικό χώρο του κάθε φοιτητή. Η παράδοση ξεκινά ή τελειώνει με την έναρξη ή τον τερματισμό αντίστοιχα του υπολογιστή . Ο τόπος διαφοροποιείται και ίσως εναλλάσσεται και το νόημα.

Και άνοιξε κλείσε τον υπολογιστή πέρασαν περίπου 8 μήνες έως τώρα.

Αυτή ακριβώς η άμεση και με μεγάλη διάρκεια αλλαγή που έχει επιφέρει η πανδημία δεν είναι απλή για τον/την σπουδαστή/στρια . Ο αυτοπεριορισμός, η αναχώρηση από τον τόπο σπουδών, ο εγκλεισμός , η εγκράτεια, η αναβολή αποτελούν έννοιες που διχάζουν τον φοιτητικό κόσμο και ίσως οδηγούν στην καταπίεση συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας όμως παραμένει στην πιο υψηλή ιεραρχικά θέση. Συναισθήματα και σχεδιασμοί μάλλον είναι αναγκαίο να μπουν στην αναμονή. Όχι όμως στην αδράνεια!

Η καραντίνα ,που μπορούμε να ονομάσουμε ‹‹ως κοινή και αναγκαία για όλους υπαγόρευση››, δεν εμποδίζει κάθε νεανικό μυαλό , κάθε νεανικό σχέδιο, κάθε νεανικό όνειρο. Τι κι αν το αμφιθέατρο αλλάζει τόπο; Τι κι αν ο υπολογιστής γεφυρώνει το χάσμα που επιφέρει η πανδημία; Τι κι αν ο πιο δραστήριος τόπος αποτελεί το δωμάτιο σου ενώ ο υπολογιστής είναι το μέσο για να δημιουργήσεις; Τα όνειρα με κάθε μέσο ποτέ δεν απαγορεύονται. Ας εφαρμοστούν από το πάτημα του κουμπιού του υπολογιστή, στο προσωπικό σου αμφιθέατρο.

Όνειρα, σχέδια, υψηλές προσδοκίες και τα καλύτερα είναι μπροστά!

Παπαγεωργίου Αγγελική

Φοιτήτρια του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης