Είναι προφανής η ανθρωπιστική κρίση που έχει ξεσπάσει με αφορμή την προσωπική και πολύ αληθινή εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξ...
Είναι προφανής η ανθρωπιστική κρίση που έχει ξεσπάσει με αφορμή την προσωπική και πολύ αληθινή εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξουαλική κακοποίηση την οποία υπέστην. Ακριβώς αυτή η στιγμή της εξομολόγησης πυροδότησε μια πληθώρα καταγγελιών για άσκηση ψυχολογικής και λεκτικής βίας στον χώρο του θεάτρου. Από άνδρες και γυναίκες. Εν έτει 2021 , τα ανθρώπινα δικαιώματα , οι προσωπικές ελευθερίες , η αξία της ατομικότητας πλήττονται ή μάλλον κατακρεουργούνται.
Το πρόβλημα αποκτά δύο όψεις. Από τη μία, η προφανής και ταυτόχρονα αδικαιολόγητη πράξη βαθιάς ταπείνωσης και εξευτελισμού της αξίας ενός ανθρώπου με κάθε μορφής βία. Από την άλλη, η κοινή διέξοδος που οδηγεί στον δρόμο της σιωπής. Η σιωπή, η απόκρυψη της αλήθειας, η ψυχολογική επιβάρυνση αποτελούν την συνέχεια της αποκρουστικής πράξης που δεν επιτρέπεται να συμβαίνει.
Αρχικά, το πρώτο στάδιο του προβλήματος ξεκινά από την ψυχολογική κατάσταση αυτού που ασκεί την όποιας μορφής βία. Η τάση για επιβολή, η προσπάθεια υπεροχής , τα αισθήματα κατωτερότητας πιθανόν εξηγούν ,χωρίς όμως να δικαιολογούν, την βίαιη συμπεριφορά ( λεκτική, ψυχολογική, σωματική) . Το ζήτημα και το κρίσιμο σημείο έγκειται στην επίγνωση - σε αυτή την περίπτωση άγνοια- των ορίων. Τα προσωπικά όρια διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά οφείλουν να είναι σεβαστά και αποδεκτά από τον καθένα .
Ποιο είναι όριο;
Την στιγμή που κάνεις μια φιλοφρόνηση στον/στην συνάδελφο ή υπάλληλο , την στιγμή που κοιτάζεις με χυδαιότητα , την στιγμή που εκφράζεσαι άσεμνα , την στιγμή που θίγεις την αξιοπρέπεια του/της συνεργάτη, γνωστού ή περαστικού, αυτή ακριβώς την στιγμή χάνεις τον έλεγχο. Ξεπερνάς την κόκκινη γραμμή . Η στιγμή αυτή, που χάνεις τον έλεγχο και βρίσκεσαι εκτός ή εντός εαυτού , αποτελεί το όριο. Το όριο της βίαιης εισβολής στην προσωπική ελευθερία και ταυτόχρονα της διατάραξης της κοινωνικής ισορροπίας.
Στο σημείο αυτό , έχοντας ξεπεράσει τα όρια , η σκυτάλη του άνισου αγώνα περνά στα χέρια του αποδέκτη της βίαιης συμπεριφοράς. Ψυχολογικά εξαντλημένος/η , σωματικά ανίκανος/η , ψυχικά τραυματισμένος/η πως θα αντιδράσει; Δυστυχώς , η αντίδραση τις περισσότερες περιπτώσεις είναι κοινή , μη αληθής και καταπιεστική. Η σιωπή.
Σιωπή της ντροπής, σιωπή της επιβολής, συλλογική σιωπή. Αυτές είναι οι φύσεις της αντίδρασης που την ερμηνεύουν . Στην πρώτη περίπτωση , η εξομολόγηση ενός γεγονότος που έχει καταπατήσει την προσωπική αξιοπρέπεια οδηγεί στον δισταγμό. Το αίσθημα του φόβου ακόμα, που ελλοχεύει πίσω από την ντροπή αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα που οδηγεί στην αποσιώπηση. Παρακάτω , σε περίπτωση που η επαγγελματική θέση επηρεάζει πληθώρα ανθρώπων εξαιτίας της φύσης της εργασίας δημιουργεί υποσυνείδητα το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στο ευρύ κοινό . Το αίσθημα της ευθύνης υπερνικά την σημαντικότητα του αυτοσεβασμού . Η συλλογική σιωπή τέλος όμως , έχει να κάνει με την τοποθέτηση της ελληνικής κοινωνίας έναντι περιπτώσεων κακοποίησης. Η αποδοχή και η ασυνείδητη "κανονικοποίηση" της βίας κάθε μορφής , η ανικανότητα για επιβολή κυρώσεων, ο φόβος της ομολογίας εμποδίζουν την ελεύθερη καταγγελία. Η σιωπή φαίνεται να αποτελεί την μοναδική λύση. Είναι έτσι όμως;
Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας. Στην αξιοπρέπεια μας , στον αυτοσεβασμό μας , στην κοινωνική αλληλεγγύη , στην αλήθεια που όλοι μας οφείλουμε να υπηρετούμε και να ομολογούμε. Η ομολογία ανοίγει τον δρόμο για όλες εκείνες τις ανάλογες περιπτώσεις , χτίζει την αμοιβαία και κοινωνική υποστήριξη. Η ομολογία και η καταγγελία ρίχνουν φως στο σκοτεινό τούνελ της σιωπής. Στο τέλος αυτού, λήγει ο αγώνας πλέον με ίσους όρους. Η αλήθεια με υποστηρικτή και προστάτη την δικαιοσύνη ενάντια στην βία .
Ομολογείστε , εκφραστείτε , απελευθερωθείτε !
Γιατί… Εν έτει 2021, η βία δεν χωρά!
Παπαγεωργίου Αγγελική
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.