Βασίλειος Μαγκλάρας: εκλεκτός δάσκαλος, παραδειγματικός οικογενειάρχης, συμπατριώτης και φίλος (Γράφει ο Γ.Κοσμάς)

γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΛΤ. ΚΟΣΜΑΣ Την 1η Απριλίου 2021 απεβίωσε μετά από σύντομη ασθένεια στην Αθήνα και ετάφη την επομένη ημέρα στο Παγκράτι...

γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΛΤ. ΚΟΣΜΑΣ

Την 1η Απριλίου 2021 απεβίωσε μετά από σύντομη ασθένεια στην Αθήνα και ετάφη την επομένη ημέρα στο Παγκράτι Αχαΐας, ο εκλεκτός δάσκαλος, παραδειγματικός οικογενειάρχης, συμπατριώτης και φίλος Βασίλειος Μαγκλάρας. Το θλιβερό μήνυμα μεταδόθηκε αστραπιαία. Η καμπάνα του Ι.Ν. του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στο χωριό και τα πολλά τηλεφωνήματα επιβεβαίωσαν το γεγονός.

Όλοι μας αλλά κυρίως οι μαθητές του και οι γονείς τους, θα θυμόμαστε τον αείμνηστο Βασίλη, γιατί από τα θρανία των Δημοτικών Σχολείων που επάξια υπηρέτησε, άνοιξε έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο μέσα τους, που θα είναι για πάντα μαζί τους για το υπόλοιπο του βίου τους. Γιατί υπήρξε σεμνός, γλυκομίλητος, ευγενέστατος, υπομονετικός, στωικός και ακούραστος και αναλώθηκε στα 34 χρόνια της θητείας του στο να διαπλάθει σωστά τους μικρούς μαθητές του, ώστε να γίνουν χρήσιμοι και συνειδητοί πολίτες με το δικό του παράδειγμα ήθους και αξιοπρέπειας. Γιατί η παιδαγωγική του δεινότητα, του επέτρεπε να μεταδίδει τις αστείρευτες γνώσεις του στον κάθε μαθητή του, σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες του καθενός και δεν παρέλειπε να ενδυναμώνει τους χαρακτήρες με αυτοπεποίθηση και με δύναμη για επιτυχία και πρόοδο. Δάσκαλοι σαν τον Βασίλειο Μαγκλάρα μπορούν να στηρίζουν τους ανθρώπους ηθικά, πνευματικά και μορφωτικά, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της εκμάθησης των πρώτων τους γραμμάτων, αλλά και σε ολόκληρη τη ζωή τους.

Στην αταλάντευτη ηθικοσυναισθηματική του υπόσταση και στον καλοκάγαθο χαρακτήρα του συντέλεσαν και τα εξής στο διάβα της ζωής του. 

Γεννήθηκε στη Λυκούρια Καλαβρύτων τον Απρίλιο του 1935 και μεγάλωσε με τους ενάρετους και θρησκευόμενους γονείς του και με τα εμφορούμενα από τις ίδιες αρχές και αξίες, αδέλφια του.

Από πολύ νέος εγκαταστάθηκε για πολλά χρόνια στο όμορφο και πανοραμικό Παγκράτι με την οικογένειά του. Εκεί επί 14 συναπτά έτη υπηρέτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού και επί 13 χρόνια επιπλέον, κατά διαστήματα, σε Δημοτικά Σχολεία χωριών της ευρύτερης περιοχής. 

Είχε την τύχη να ατενίζει και από ψηλά τις κοιλάδες του Λάδωνα και του Αροάνιου που φτάνουν μέχρι τον Σαϊτά και τον Χελμό αντίστοιχα. Το κάλλος, η γαλήνη και η μοναδικότητα του καταπληκτικού φυσικού περιβάλλοντος, διαμόρφωσαν ακόμα περισσότερο θετικά τον ψυχισμό του για την μορφωτική, ηθική και ευρύτερα κοινωνική προσφορά του.

Με τους γονείς του και τα μεγαλύτερα αδέλφια του, Ηλία, Μιλτιάδη και Τρύφωνα, που όλοι έφυγαν πρόωρα, προ πολλών ετών, από τη ζωή. Τους νοιαζόταν διαρκώς όλους και τον λάτρευαν. 

Έζησε επ΄ αρκετόν κατά τη διάρκεια των μαθητικών και φοιτητικών του χρόνων στον μικρό αγροτοκτηνοτροφικό Οικισμό «Δρομονέρι» της Λυκούριας, κοντά στην ιστορική Χελωνοσπηλιά, στην παραποτάμια ανατολική περιοχή της Κατσάνας (Αροάνιου Ποταμού). Εκεί, οι παππούδες και οι γονείς του είχαν εγκαταστήσει από πολύ παλιά τα ποιμνιοστάσιά τους. Η μητέρα του Ελισάβετ προήρχετο από την ευρύτερη οικογένεια Γιουρούκου. Ο πατέρας του Γεώργιος ήταν αδελφός της Ελένης Κολλιοπούλου, συζύγου του Ανδρέα Κολλιόπουλου, που ήταν αδελφός της εκ πατρός γιαγιάς μου Σοφίας Κοσμά. Λόγω της στενής συγγενικής σχέσης, αλλά και της αγάπης μεταξύ τους, βρισκόντουσαν συχνά πυκνά οι οικογένειες με τα παιδιά τους στη δυτική πλευρά της Κοιλάδας του Αροάνιου, στον επίσης αγροτοκτηνοτροφικό Οικισμό «Κερασιά» της Λυκούριας. Εκεί οι ρίζες των Κολλιοπουλέων ανατρέχουν στους προ της Επανάστασης του 1821 χρόνους.

Ένα από τα κυριότερα μελήματα των συγγενικών οικογενειών, ήταν οι προετοιμασίες για την εκπλήρωση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Η μητέρα του αείμνηστου Βασίλη, Ελισάβετ, μαζί με την κουνιάδα της Ελένη και με τη γιαγιά μου Σοφία, ανέβαιναν για λειτουργίες, μνημόσυνα, τρισάγια κλπ, φορτωμένες με τα απαιτούμενα τελετουργικά είδη, συνοδευόμενες από πολλούς και κυρίως από τον πρόσφατα θανόντα αείμνηστο Μιχάλη Κολλιόπουλο, που ήταν ψάλτης στο Μοναστήρι σε όλη την ενήλικη ζωή του, σχεδόν επί 75 χρόνια, στην Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Φιλίων, στην κορυφή του απότομου βουνού πάνω από την Κερασιά και πέρα από το ύψωμα Τούμπι. Το Μοναστήρι αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα για κάποιους από εμάς το «καταφύγιο των πιο γλυκών μας πόθων».

Ο πατέρας του αείμνηστου Βασίλη, Γεώργιος, που πολλοί τον αποκαλούσαν Γιωργάκη λόγω του καλοσυνάτου και ενάρετου χαρακτήρα του, είχε αναλάβει βαρύτερα καθήκοντα. Φορτωμένος με πρόσφορα και άλλα τάματα που του ετοίμαζαν η σύζυγός του, η αδερφή του, η γιαγιά μου και άλλες γυναίκες -συγγενικά του πρόσωπα, πολύ συχνά μετέβαινε στην ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Τον βλέπαμε τα Γυμνασιόπαιδα να περνάει από τα Μαζέικα για να ακολουθήσει στη συνέχεια ανηφορική διαδρομή. Μέσω Καρνεσίου (Άνω Κλειτορίας), Ντούνισας (Λεύκας) και Απανόκαμπου (Κάμπου Σουδενών), έφτανε με τα πόδια στο Μοναστήρι μετά από 8 ώρες πορεία, προκειμένου να εκπληρώσει τις λατρευτικές υποχρεώσεις της συνείδησής του. 

΄Ολες οι αρχές αυτές και ανθρώπινες Αξίες που βίωσε και έλαβε ο αξέχαστος Βασίλης και ενστερνίστηκε από μικρό παιδί, σημάδεψαν ανεξίτηλα τον ανεπανάληπτο χαρακτήρα του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τη μεγάλη προσφορά του Βασίλη προς εμάς τους (τότε) μικρούς μαθητές των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου της Λυκούριας και των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου Κλειτορίας, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων. Τις ημέρες των διακοπών των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του καλοκαιριού, αλλά και πολλά Σαββατοκύριακα που βρισκόταν στο χωριό ερχόμενος από την Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και στη συνέχεια από το Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, εκπλήρωνε και καθήκοντα άτυπου «φροντιστή» μας. Είναι αυτονόητο ότι αυτό γινόταν αβίαστα οικειοθελώς και με μεγάλη του χαρά και ικανοποίηση. Προστρέχαμε και τον βρίσκαμε στο σπίτι του στο χωριό ή στον κάμπο στη σκιά της ιτιάς ή του πλάτανου. Μας υποδεχόταν στοργικά, τείνοντας χείρα φιλίας, αγκαλιάς και απέραντης αγάπης, όπως έκανε πάντοτε με όλο τον κόσμο σε όλη του τη ζωή, με εκείνο το πλατύ εγκάρδιο χαμόγελό του, που είχε γίνει ενσυνείδητο βίωμά του από παιδί μέχρι την τελευταία του πνοή. Μας απαντούσε σε ερωτήσεις μας για τα μαθήματα που τα θεωρούσαμε δύσκολα. Μας απάλλασσε από τη ντροπή που θα νιώθαμε αν δεν ήμασταν έτοιμοι να φανούμε καλοί μαθητές στους αείμνηστους δασκάλους μας Γεώργιο Ανδρικόπουλο και Μάχη Κολλιοπούλου. Μας έβγαζε ασπροπρόσωπους, προβλέποντας και υποδεικνύοντάς μας τα θέματα των διαγωνισμάτων που θα μας έβαζαν οι αείμνηστοι Καθηγητές μας στα Μαζέικα, Μαστορόπουλος, Παπαντωνίου, Καλιακώστας, Παναγόπουλος κλπ. 

Ο αείμνηστος Βασίλης τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Λυκούριας το 1951 και λόγω της πυρπόλησης του χωριού από τα στρατεύματα Κατοχής στις 20 Ιουλίου 1944, δεν φοίτησε για 4 χρόνια. Ξεκίνησε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνασίο Κλειτορίας και τις ολοκλήρωσε το 1957 στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Τριπόλεως. Φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και αποφοίτησε από εκεί το 1960. Το 1968 εισήχθη στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών το 1971.

Τον Δεκέμβριο του 1963 διορίστηκε δάσκαλος στην Επαρχία Καλαβρύτων ως εξής : 

1963-1967 στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Σκοτάνης όπου προσέφερε διοικητικά και οργανωτικά καθήκοντα.

1967-1968 στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Πεύκου με οργανωτικά καθήκοντα και μαθητικά συσσίτια.

1969-1972 στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας Κλειτορίας με οργανωτικά καθήκοντα και μαθητικά συσσίτια.

1972-1986 στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Παγκρατίου με αριθμό μαθητών 30-40. Μετέπειτα ο αριθμός των μαθητών μειώθηκε.

1986-1990 στο εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο Κλειτορίας Καλαβρύτων με καθήκοντα Διευθυντή. 

1990-1992 τοποθετήθηκε Διευθυντής στο 22ο Δημοτικό Σχολείο Ιλίου Αττικής.

1992-1997 τοποθετήθηκε Διευθυντής στο 16ο Δημοτικό Σχολείο Ιλίου Αττικής.

Το 1968 υπηρέτησε σαν διαχειριστής στις Μαθητικές Κατασκηνώσεις Καλαβρύτων για δύο κατασκηνωτικές περιόδους.

Τέλος, συνταξιοδοτήθηκε το έτος 1997.

Παντρεύτηκε στα Καλάβρυτα τον Οκτώβριο του 1970 την εκλεκτή της καρδιάς του  Γεωργία Βλαγκοπούλου από το Παγκράτι που είχε έρθει από το εξωτερικό και δημιούργησαν υποδειγματική οικογένεια. Απέκτησαν δύο επιτυχημένα, σήμερα, παιδιά, τον Γιώργο και την Ελισάβετ, που τον λάτρευαν και τα λάτρευε, και 4 εγγόνια, τον Βασίλη, τη Μαρία Ραφαέλα, τη Μαρία και τον Κωνσταντίνο, που πάντα θα θυμούνται με λατρεία τον στοργικό παππού τους. 

Στην εξαίρετη σύζυγό του Γεωργία, και στα αγαπημένα του παιδιά και στα εγγόνια, που του συμπαραστάθηκαν με απεριόριστη αγάπη, φροντίδα και αφοσίωση, μέχρι τη στιγμή της παντοτινής αναχώρησής του από τα εγκόσμια, ευχόμαστε την εξ΄ Ύψους Παρηγορία.

Τούτα τα λόγια ας είναι σκόρπια λουλούδια στον τάφο του Βασίλη, που εναποθέτουμε εκεί σαν ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης.

Αγαπημένε μας Βασίλη καλό σου ταξίδι.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΛΤ. ΚΟΣΜΑΣ

Ακολουθήστε το ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από τα Καλάβρυτα, την Αχαΐα, την Δυτική Ελλάδα και τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν