«Το πρόβλημα στην ταινία “Καλάβρυτα 1943” που θα κυκλοφορήσει στις 11 Νοεμβρίου είναι η επίπεδη αφήγηση, η συμφιλιωτική διάθεση με το παρελθ...
«Το πρόβλημα στην ταινία “Καλάβρυτα 1943” που θα κυκλοφορήσει στις 11 Νοεμβρίου είναι η επίπεδη αφήγηση, η συμφιλιωτική διάθεση με το παρελθόν και κυρίως ότι δεν αποτυπώνεται το ιστορικό δράμα του ολοκαυτώματος που προκάλεσαν οι ναζί εναντίον αμάχων», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, η ιστορικός και πρώην αν. Υπουργός Παιδείας, Σία Αναγνωστοπούλου.
«Το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας, δεν είναι αν ένας Αυστριακός ναζί άνοιξε την πόρτα του σχολείου. Υπάρχουν μαρτυρίες που το επιβεβαιώνουν, υπάρχουν μαρτυρίες που το διαψεύδουν. Το θέμα είναι ότι στην ταινία υπάρχει όλη η ιστορία αλλά σε επίπεδη αφήγηση, ενώ εκεί που είναι η αιχμή της ιστορίας, δηλαδή στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, χάνει την έντασή του. Στην ταινία διαδραματίζεται μία ιστορία η οποία κινείται σε ένα κλίμα συμφιλιωτικό, περισσότερο, παρά σε ένα κλίμα και μία προσπάθεια μιας κινηματογραφικής απόδοσης ενός εξαιρετικά τραγικού γεγονότος που οφείλει να δείχνει και να μαρτυρά τι σημαίνει ναζιστική ιδεολογία.
Το σενάριο περνάει πολύ γρήγορα το γεγονός ότι οι αντάρτες σκότωσαν Γερμανούς και έτσι έκαναν αντίποινα εξοντώνοντας μια ολόκληρη πόλη. Με τον τρόπο αυτό νομιμοποιείται κατά κάποιο τρόπο η θηριωδία. Στην ταινία δεν αποτυπώνεται η φρίκη και αυτό για εμένα αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό. Η υποτονική φρίκη που αποτυπώνεται και μπαίνει σε δεύτερο πλάνο στην ταινία, είναι απόρροια σκηνοθετικής και σεναριακής αδυναμίας, ή επιλεγμένα δεν τονίζεται;
Δεν περιμένουμε από μία ταινία να κάνει ιστορία. Ακόμα και αν αυτό έγινε ερήμην του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου, καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί, με δεδομένη την πεισματική άρνηση της Γερμανίας να αναγνωρίσει οποιαδήποτε υποχρέωσή της έναντι των θυμάτων».
«Το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας, δεν είναι αν ένας Αυστριακός ναζί άνοιξε την πόρτα του σχολείου. Υπάρχουν μαρτυρίες που το επιβεβαιώνουν, υπάρχουν μαρτυρίες που το διαψεύδουν. Το θέμα είναι ότι στην ταινία υπάρχει όλη η ιστορία αλλά σε επίπεδη αφήγηση, ενώ εκεί που είναι η αιχμή της ιστορίας, δηλαδή στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, χάνει την έντασή του. Στην ταινία διαδραματίζεται μία ιστορία η οποία κινείται σε ένα κλίμα συμφιλιωτικό, περισσότερο, παρά σε ένα κλίμα και μία προσπάθεια μιας κινηματογραφικής απόδοσης ενός εξαιρετικά τραγικού γεγονότος που οφείλει να δείχνει και να μαρτυρά τι σημαίνει ναζιστική ιδεολογία.
Το σενάριο περνάει πολύ γρήγορα το γεγονός ότι οι αντάρτες σκότωσαν Γερμανούς και έτσι έκαναν αντίποινα εξοντώνοντας μια ολόκληρη πόλη. Με τον τρόπο αυτό νομιμοποιείται κατά κάποιο τρόπο η θηριωδία. Στην ταινία δεν αποτυπώνεται η φρίκη και αυτό για εμένα αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό. Η υποτονική φρίκη που αποτυπώνεται και μπαίνει σε δεύτερο πλάνο στην ταινία, είναι απόρροια σκηνοθετικής και σεναριακής αδυναμίας, ή επιλεγμένα δεν τονίζεται;
Δεν περιμένουμε από μία ταινία να κάνει ιστορία. Ακόμα και αν αυτό έγινε ερήμην του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου, καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί, με δεδομένη την πεισματική άρνηση της Γερμανίας να αναγνωρίσει οποιαδήποτε υποχρέωσή της έναντι των θυμάτων».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.