Θανάσης Παπαδόπουλος: Ενεργό και απαράγραπτο το αίτημα των γερμανικών αποζημιώσεων

Το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα δεν είναι μόνο ανοικτό. Είναι ορθάνοικτο. Είναι νομικά βάσιμο, είναι έγκυρο και τεκμηριωμέν...

Το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα δεν είναι μόνο ανοικτό. Είναι ορθάνοικτο. Είναι νομικά βάσιμο, είναι έγκυρο και τεκμηριωμένο, είναι απαράγραπτο, είναι απόλυτα ενεργό και έχει την πιο στέρεη πολιτική και ηθική νομιμοποίηση που μπορεί να έχει μια διεκδίκηση, υπογράμμισε ο Δήμαρχος Καλαβρύτων Θανάσης Παπαδόπουλος, κατά την τοποθέτηση του στη συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις, το απόγευμα της Κυριακής, στο Πολυδύναμο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Καλάβρυτων.
Τη συζήτηση διοργάνωσε η Ένωση Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 78 χρόνια απ’ το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.

Στην τοποθέτηση του ο κ. Παπαδόπουλος, μεταξύ άλλων, υπογράμμισε ότι τα Καλάβρυτα, ο Δήμος Καλαβρύτων, το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών «Τα Ελληνικά Ολοκαυτώματα», το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, η Ένωση Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, είναι φορείς «που κρατούν ενεργή τη διεκδίκηση και πετυχαίνουν μικρές νίκες ώστε, επιτέλους, να φτάσουμε στη μεγάλη επικράτηση. Δηλαδή, στην αναγνώριση εκ μέρους της Γερμανίας της ευθύνης που εξακολουθεί να έχει, της ποινής που πρέπει να εξαργυρώσει, παραιτούμενη απ’ την αβάσιμη και έωλη στάση της που περίπου λέει ότι οι αξιώσεις της ελληνικής πλευράς δεν έχουν νομιμοποιητική βάση». 
Και πολύ συνοπτικά θύμισε τους τέσσερις άξονες των γερμανικών οφειλών που αφορούν:

• Πρώτον, τις επανορθώσεις για τις υλικές καταστροφές και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας μας. 
• Δεύτερον, τις αποζημιώσεις για τα θύματα και τους συγγενείς των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου. 
• Τρίτον, το Κατοχικό Δάνειο. 
• Και τέταρτον, τους κλεμμένους αρχαιολογικούς θησαυρούς και τα κειμήλια.

Στην παρέμβαση του ο κ. Παπαδόπουλος αναφέρθηκε και στον αείμνηστο Μανώλη Γλέζο που ήταν εκ των πρωτεργατών της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών. Σημειώνοντας ότι «ο Μανώλης έλεγε ότι δεν μιλάμε για αποζημιώσεις, αλλά μιλάμε για οφειλές. Γιατί η έννοια της αποζημίωσης αναφέρεται σ’ ένα έγκλημα που τελέστηκε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Ενώ, η έννοια της οφειλής, έχει ευρύτερο χαρακτήρα καθώς ενσωματώνει τις συνέπειες του εγκλήματος στο βάθος του χρόνου και περικλείει όσα διαχρονικά ακολούθησαν ως μόνιμες επιπτώσεις του».

ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ «ΔΙΚΑΙΩΣΗ 3368»

Μετά το τέλος της συζήτησης προβλήθηκε το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Δικαίωση 3368», σε σκηνοθεσία της Ισμήνης Σακελλαροπούλου.
«Μια σπάνια ιστορική καταγραφή των 3.368 αγωγών για τις γερμανικές οφειλές που συγκεντρώθηκαν απ’ τα θύματα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος -απ’ όλους μας, δηλαδή- και οι οποίες δεν αποτελούν έναν ψυχρό, έναν άψυχο αριθμό», όπως ανέφερε ο Δήμαρχος Καλαβρύτων. Προσθέτοντας ότι «κάθε μια απ’ αυτές αποτελεί μια ιστορική πηγή, μια προσωπική καταγραφή, μια σαφής και συγκεκριμένη δήλωση των συνεπειών που άφησε στο πέρασμα του ο όλεθρος. Και ένα αθροιστικό αίτημα δικαίωσης και εκπλήρωσης της Δικαιοσύνης ώστε το έγκλημα που παραμένει ατιμώρητο να τιμωρηθεί, όπως πρέπει για κάθε έγκλημα. 

  ΟΜΙΛΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ 

«ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ 

ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ», ΚΥΡΙΑΚΗ 05.12.2021

Κυρίες και Κύριοι, 

Φίλες και Φίλοι, 

Θέλω, ευθύς εξαρχής, να είμαι σαφής και μετωπικός.   

Το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα δεν είναι μόνο ανοικτό. 

Είναι ορθάνοικτο. 

Είναι νομικά βάσιμο, είναι έγκυρο και τεκμηριωμένο, είναι απαράγραπτο, είναι απόλυτα ενεργό, έχει την πιο στέρεη πολιτική και ηθική νομιμοποίηση που μπορεί να έχει μια διεκδίκηση. 

Και, φυσικά, η ίδια η διεκδίκηση έχει αρχικά δικαιωθεί απ’ την ίδια την παγκόσμια Ιστορία και εκκρεμεί τώρα και η πραγματική εξόφληση του χρέους.

Ενός χρέους, μιας δέσμης αποζημιώσεων και οφειλών που, μεταξύ των άλλων, έχουν και τον χαρακτήρα του καταλογισμού της ποινής στα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν απ’ τη ναζιστική Γερμανία. 

Εγκλήματα που δεκαετίες μετά μένουν ατιμώρητα, όσο ακόμα εκκρεμεί η απόδοση των γερμανικών αποζημιώσεων και οφειλών. 

Τα Καλάβρυτα, ο Δήμος Καλαβρύτων, το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών «Τα Ελληνικά Ολοκαυτώματα», το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, η Ένωση Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, είναι, είμαστε, φορείς που κρατούν ενεργή τη διεκδίκηση και πετυχαίνουν μικρές νίκες ώστε, επιτέλους, να φτάσουμε στη μεγάλη επικράτηση. 

Δηλαδή, στην αναγνώριση εκ μέρους της Γερμανίας της ευθύνης που εξακολουθεί να έχει, της ποινής που πρέπει να εξαργυρώσει, παραιτούμενη απ’ την αβάσιμη και έωλη στάση της που περίπου λέει ότι οι αξιώσεις της ελληνικής πλευράς δεν έχουν νομιμοποιητική βάση. 

Επιτρέψτε μου εδώ μια μικρή παρατήρηση. 

Κατά τη γνώμη μου, η εκκρεμότητα των γερμανικών αποζημιώσεων και οφειλών προς την Ελλάδα δεν αποτελεί μελανό σημείο μόνο στις ελληνογερμανικές σχέσεις. 

Αποτελεί μελανό σημείο και κηλίδα και για την ευρωπαϊκή οικογένεια και την διεθνή κοινότητα που δεν έχουν ασκήσει την πολιτική και ηθική πίεση που θα έπρεπε ώστε αυτή η εκκρεμότητα να έχει οριστικά τακτοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια. 

Θέλω να πω, δηλαδή, ότι δεν είναι μόνο ένα διμερές ζήτημα. 

Είναι μια διεθνής υπόθεση Δικαίου που η Ενωμένη Ευρώπη και οι διεθνείς οργανισμοί θα έπρεπε να είχαν μόνιμα στην ατζέντα των σχέσεων τους έναντι της Γερμανίας. 

Αναφέρθηκα πριν σε μικρές νίκες. 

Φέτος, για παράδειγμα, στις 25 Μαρτίου, στη γερμανική Βουλή, προκλήθηκε συζήτηση για το ζήτημα των αποζημιώσεων προς την Ελλάδα. Ακούστηκαν τοποθετήσεις βουλευτών που, μεταξύ άλλων, μιλούσαν για ιστορική ενοχή της Γερμανίας, για ζήτημα ανοικτό και για την ανάγκη έμπρακτης αποδοχής της ευθύνης. Αναφέρομαι στη γνωστή πρωτοβουλία των κομμάτων των Πρασίνων και της Αριστεράς.

Και κάποιοι εξ αυτών μετέχουν στο σχήμα που θα προκύψει για την επόμενη γερμανική κυβέρνηση.   

Ακολούθησαν, στις αρχές Απριλίου φέτος, δημοσιεύματα σε μεγάλες γερμανικές εφημερίδες όπου και πάλι επανήλθε το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα. 

Με δηλώσεις βουλευτών που χαρακτήριζαν «ταπεινωτική» και «απαράδεκτη» την επίσημη θέση της Γερμανίας και την εμμονή στο επιχείρημα ότι οι ελληνικές αξιώσεις δεν έχουν βάση και ισχύ.

Δηλαδή, υπάρχουν εστίες και φωνές, και στην ίδια την Γερμανία, που έχουν επανέλθει και κερδίζουν έδαφος. 

Φωνές και δυνάμεις που έχουν απόλυτα πειστεί και υποστηρίζουν τις θέσεις μας, αποκαλύπτοντας αυτό που είναι εξόφθαλμα ορατό. Ότι η γερμανική Πολιτεία οχυρώνεται πίσω από τερτίπια και προφάσεις με σκοπό να αποσείσει την ιστορικά αναγνωρισμένη ευθύνη της.

Αλλά και με αφορμή τις γερμανικές εκλογές. Υπήρξε στην Ελληνική Βουλή, στις 27 Σεπτεμβρίου, η σαφής αναφορά του υφυπουργού Εξωτερικών κ. Φραγκογιάννη, σύμφωνα με την οποία «η χώρα μας θα εξακολουθήσει να θέτει το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών οφειλών και στη νέα γερμανική κυβέρνηση».

Και αυτή η αναφορά θα πρέπει, ασφαλώς, να έχει συνέχεια, να έχει επιμονή, να έχει πολιτική, νομική και ηθική εξειδίκευση όλων όσων ρητά αναφέρονται στο πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής που αποτέλεσε τη βάση συζήτησης και την απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου τον Απρίλιο του 2019. 

Αλλά και των ενεργειών που ακολούθησαν, όπως η ρηματική διακοίνωση που επιδόθηκε, τον Ιούνιο του 2019, απ’ τον Πρέσβη μας στο Βερολίνο προς το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών. 

Πολύ συνοπτικά θυμίζω ότι οι τέσσερις άξονες των γερμανικών οφειλών αφορούν:

Πρώτον, τις επανορθώσεις για τις υλικές καταστροφές και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας μας. 

Δεύτερον, τις αποζημιώσεις για τα θύματα και τους συγγενείς των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου. 

Τρίτον, το Κατοχικό Δάνειο. 

Και τέταρτον, τους κλεμμένους αρχαιολογικούς θησαυρούς και τα κειμήλια.

Και επειδή αναφέρθηκα σ’ εκείνη τη συζήτηση στην Βουλή θα ήθελα να σταθώ για ένα λεπτό στην τότε τοποθέτηση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά. 

Και στην επισήμανση της ότι «η διεκδίκηση των αποζημιώσεων δεν είναι εθνική εμμονή. Είναι ένα βαθύ ζήτημα Δικαιοσύνης, Ιστορίας, Παιδείας, κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Όχι ως εκδίκηση. Όχι ως συμψηφισμός. Αλλά ως ένα μήνυμα αναγνώρισης του δικαίου και δέσμευσης πάνω σε κοινές αρχές και αξίες». 

Και να θυμηθώ και τον μεγάλο φίλο των Καλαβρύτων. Τον αείμνηστο Μανώλη Γλέζο. 

Μια προσωπικότητα που λείπει αλλά που είναι διαρκώς παρούσα. 

Ο Μανώλης που έλεγε ότι δεν μιλάμε για αποζημιώσεις, αλλά μιλάμε για οφειλές. 

Γιατί η έννοια της αποζημίωσης αναφέρεται σ’ ένα έγκλημα που τελέστηκε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Ενώ, η έννοια της οφειλής, έχει ευρύτερο χαρακτήρα καθώς ενσωματώνει τις συνέπειες του εγκλήματος στο βάθος του χρόνου και περικλείει όσα διαχρονικά ακολούθησαν ως μόνιμες επιπτώσεις του.

Κάτι που όλοι εμείς, εδώ στα Καλάβρυτα, ξέρουμε πολύ καλά. 

Ζήσαμε και ζούμε.  

Και επιμένουμε. Και πιέζουμε. 

Και βλέπουμε το θέμα των οφειλών ως μια εκπλήρωση Δικαιοσύνης και Δικαίωσης στο όνομα των γενναίων ηρώων μας, ως μια σύγχρονη, σθεναρή και ακατάβλητη μορφή αντίστασης που δεν θα καταλαγιάσει, δεν θ’ αδυνατίσει, δεν θα μπει σε καμία λογική διαπραγμάτευσης ή γαλήνης, όσο το έγκλημα μένει χωρίς τιμωρία.

Όσο αυτά που μάς άρπαξαν, δεν επιστρέφονται.

Δεν έχουν δικαιολογία οι θύτες, δεν έχουν επιχειρήματα, δεν έχουν αιτιολόγηση. 

Είναι υπόλογοι και εκτεθειμένοι στο κάδρο της Ιστορίας, της Ηθικής και της Δικαιοσύνης. 

Αυτό οφείλουμε διαρκώς να τους θυμίζουμε, αυτό διαρκώς τους θυμίζουμε απ’ τα Καλάβρυτα, από κάθε γωνιά της χώρας.    

Σας ευχαριστώ.