Γράφει ο Γεώργιος Γκλαβάς Με βαθιά οδύνη και πόνο, μας ήρθε η θλιβερή είδηση απώλειας, του αγαπημένου εξαδέλφου μου Κώστα Θεοδ. Γκλαβά, σ...
Γράφει ο Γεώργιος Γκλαβάς
Με βαθιά οδύνη και πόνο, μας ήρθε η θλιβερή είδηση απώλειας, του αγαπημένου εξαδέλφου μου Κώστα Θεοδ. Γκλαβά, σε ηλικία 85 ετών, ύστερα από διάφορα σοβαρά προβλήματα, που αντιμετώπιζε, με την υγεία της, τα τελευταία χρόνια, στον Καναδά όπου διέμενε, με την οικογένειά του. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί σήμερα Δευτέρα 11 Ιουλίου 2022. Ο Κώστας Γκλαβάς είχε γεννηθεί, στις 4 Ιουλίου 1937, στα Άνω Σουδενά - σήμερα Άνω Λουσοί Καλαβρύτων, χωριό στο οποίο έζησε τα παιδικά του χρόνια και αγάπησε τόσο πολύ, που παρότι αναγκάστηκε να ξενιτευτεί, ποτέ δεν το εγκατέλειψε.
Στα χρόνια όμως εκείνα ο Κώστας ούτε έπαιξε, ούτε χάρηκε, γιατί συνέπεσαν με τον Ιταλικό πόλεμο του 1940 και συνέχεια με τον Ιταλογερμανικό, τις μαύρες μέρες του Δεκέμβρη 1943, που οι δολοφόνοι του Χίτλερ, εκτέλεσαν εκατοντάδες Καλαβρυτινούς, από την πόλη και τα γύρω χωριά, τα οποία λεηλάτησαν και έκαψαν ολοσχερώς. Έτσι λοιπόν ο Κώστας έτυχε να βιώσει, εκτός άλλων θλιβερών καταστάσεων, το κάψιμο του σπιτιού του και την εξορία του πατέρα του, επειδή συμμετείχε στην αντίσταση, κατά του άξονα και στον εμφύλιο, με τα γνωστά μίση και πάθη, μεταξύ ακόμη και αδελφών. Η φτώχια και δυστυχία της κατοχής, καθώς και η μετανάστευση, αποτελούν συμπλήρωμα, όλων εκείνων που σημάδευσαν την παιδική του ψυχή και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του. Τελείωσε το δημοτικό Σχολείο Σουδενών και το 1956, αποφοίτησε από το εξατάξιο, τότε, Γυμνάσιο Καλαβρύτων, πιάνοντας αμέσως δουλειά στο φημισμένο τότε εστιατόριο Καλαβρύτων του Νίκου Βελίγκου, στο οποίο εργαζόταν και ως μαθητής, με μόνη αμοιβή τα φιλοδωρήματα. Με σύσταση συγγενικού του προσώπου, υπέβαλε τα σχετικά δικαιολογητικά, για την Σχολή υπονωμοταρχών, με σκοπό να εκτίσει εκεί και την στρατιωτική του θητεία, αμειβόμενος! Το περιβόητο όμως πιστοποιητικό «κοινωνικών του φρονημάτων», λόγω της εξορίας του πατέρα του, βγήκε από την πολιτεία «κόκκινο», με αποτέλεσμα να χάσει εκείνη την ευκαιρία. Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων το 1961, ενώ οι γονείς του, τον ήθελαν για τις αγροτικές δουλειές του χωριού, ο πάντα δραστήριος και ανήσυχος Κώστας, πήρε το σακάκι του και αναχώρησε, για την Αθήνα, όπου εκεί σπούδαζε και συνέχεια εργαζόταν η αγαπημένη του αδελφή Μαρίκα, ως Κοινωνική Λειτουργός, η οποία και τον φιλοξενούσε, ενώ ο ίδιος εργαζόταν σε διάφορες περιστασιακές εργασίες. Επειδή όμως δεν ήταν ικανοποιημένος, από τα χρήματα που συγκέντρωνε και για να μην επιβαρύνει την αδελφή του, μετά ένα χρόνο, αναχώρησε για τη Σκύρο, όπου εκεί εργάστηκε, για μικρό διάστημα ως σερβιτόρος, αλλά και πάλι μη ικανοποιημένος, σε σχέση με τις προσδοκίες του. Επόμενη ενέργειά του ήταν, να υποβάλει αίτηση στην ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΠΗΓΑΣΟΣ», προκειμένου να αποκτήσει ναυτικό φυλλάδιο, με σκοπό να ναυτολογηθεί ως δόκιμος Υποπλοίαρχος του Ε.Ν., πράγμα το οποίο και πέτυχε!! Αρχές Μαρτίου 1962 ανέβηκε, στο καράβι «ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ» και περί τα τέλη Μαΐου, διαπλέοντας τα πελάγη και τους ωκεανούς, αντίκρισε, για πρώτη φορά την Ιαπωνία. Το καράβι «ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ» ήταν ναυλωμένο να μεταφέρει σιτάρι στην Αμερική, Αυστραλία, Καναδά και Ιαπωνία. Δέκα οκτώ (18) Μαρτίου 1963, ο Κώστας, παλικάρι 26 χρονών, επάνω στη μεγάλη τρέλα της ηλικίας του, όντας κοινωνικό άτομο, μη αντέχοντας την μοναξιά του ναυτικού επαγγέλματος, αποφασίζει να φύγει ως λιποτάχτης, για το Wancouver του Καναδά. Εκεί, περιπλανώμενος, ως τσιγγάνος σε διάφορες πόλεις, φιλοξενούμενος, από γνωστούς και αγνώστους, που τον συμπαθούσαν, επειδή ήταν ωραίος νέος και πάντα χαμογελαστός, όλοι τον συμβούλευαν να βρει μια γυναίκα να παντρευτεί, για να τον κρατήσει στον Καναδά ή σε κάποια άλλη πλούσια χώρα ο ίδιος ονειρευόταν. Ο Κώστας όμως, δεν ήταν διατεθειμένος να παντρευτεί και για να γλιτώσει τις καταδιώξεις, τη σύλληψη και τον κίνδυνο της επαναπατρισμού στην «Ψωροκώσταινα», χρησιμοποιούσε το πλαστό επώνυμο Νίκας. Οι αρκετοί ενδιαφερόμενοι να γίνουν κουμπάροι του, στους οποίους είχε πει την αλήθεια ότι, είναι λαθρομετανάστης, επέμεναν για την παντρειά, με δυσκολία το αποφάσισε. Εύκολο δεν ήταν, να βρει γυναίκα της αρεσκείας του, γιατί τα προτεινόμενα κορίτσια φοβόντουσαν τη σύλληψή του και την επιστροφή του στην Ελλάδα! Ένας από τους φίλους του, του πρότεινε να πάνε να γνωρίσουν την Γεωργία Παπαευθυμίου, καταγόμενη από την Κυπαρισσία που είχε και καλή εργασία. Με την Γεωργία, που η τύχη θέλησε να είναι η μελλοντική σύντροφος της ζωής του, γνωρίστηκαν στο Τορόντο και ύστερα από κάποιες περιπλοκές, που δημιουργήθηκαν με τα αδέλφια της Γεωργίας, τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά και τελικά, στο τέλος Δεκεμβρίου 1964, έκαναν τον πρώτο πολιτικό γάμο. Αμέσως μετά ο Κώστας πήγε στην Αστυνομία, η οποία τον καταζητούσε και μόλις τους έδωσε την ταυτότητά του, του δήλωσαν ότι, θα παραμείνει κρατούμενος, μέχρι να εκδικαστεί η περίπτωσή του και στη συνέχεια θα τον στείλουν στην Ελλάδα!! Όταν τους είπε ότι, ήταν παντρεμένος και δεν μπορούν να τον διώξουν εξεπλάγησαν και κάλεσαν τη Γεωργία για ανακρίσεις. Τελικά ύστερα από επιδέξιους χειρισμούς της Γεωργίας, η οποία μάλιστα κατέβαλε και χρηματική εγγύηση, άφησαν τον Κώστα ελεύθερον, με την υποχρέωση να δίνει καθημερινά το παρόν του στην Αστυνομία. Ο Κώστας βρήκε εργασία, στην ίδια Εταιρεία που εργαζόταν και η Γεωργία και με τις οικονομίες που έκαναν, συγκέντρωσαν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, για να προχωρήσουν και στον θρησκευτικό γάμο, που επιθυμούσαν! Τα προβλήματα και οι δυσκολίες, που αντιμετώπισαν και στους δύο γάμους, επειδή ο πατέρας του Κώστα ονομαζόταν Θεόδωρος Γκλαβάς, ενώ ο ίδιος έφερε το επώνυμο Νίκας, είναι αδύνατο να περιγραφούν εδώ! Ο Κώστας που έζησε στο πετσί του, τόσες και τόσες περιπέτειες, τις οποίες ξεπέρασε με επιμονή, ψυχική δύναμη και αξιοπρέπεια, αποφάσισε το 1990. να μας παρουσιάσει την αυτοβιογραφία του και όχι μόνο, σε ένα μνημειώδες και συγκλονιστικό πνευματικό πόνημα, με τον τίτλο «Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗ» - Ι♥ ΣΟΥΔΕΝΑ»!!!
Στα χρόνια όμως εκείνα ο Κώστας ούτε έπαιξε, ούτε χάρηκε, γιατί συνέπεσαν με τον Ιταλικό πόλεμο του 1940 και συνέχεια με τον Ιταλογερμανικό, τις μαύρες μέρες του Δεκέμβρη 1943, που οι δολοφόνοι του Χίτλερ, εκτέλεσαν εκατοντάδες Καλαβρυτινούς, από την πόλη και τα γύρω χωριά, τα οποία λεηλάτησαν και έκαψαν ολοσχερώς. Έτσι λοιπόν ο Κώστας έτυχε να βιώσει, εκτός άλλων θλιβερών καταστάσεων, το κάψιμο του σπιτιού του και την εξορία του πατέρα του, επειδή συμμετείχε στην αντίσταση, κατά του άξονα και στον εμφύλιο, με τα γνωστά μίση και πάθη, μεταξύ ακόμη και αδελφών. Η φτώχια και δυστυχία της κατοχής, καθώς και η μετανάστευση, αποτελούν συμπλήρωμα, όλων εκείνων που σημάδευσαν την παιδική του ψυχή και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του. Τελείωσε το δημοτικό Σχολείο Σουδενών και το 1956, αποφοίτησε από το εξατάξιο, τότε, Γυμνάσιο Καλαβρύτων, πιάνοντας αμέσως δουλειά στο φημισμένο τότε εστιατόριο Καλαβρύτων του Νίκου Βελίγκου, στο οποίο εργαζόταν και ως μαθητής, με μόνη αμοιβή τα φιλοδωρήματα. Με σύσταση συγγενικού του προσώπου, υπέβαλε τα σχετικά δικαιολογητικά, για την Σχολή υπονωμοταρχών, με σκοπό να εκτίσει εκεί και την στρατιωτική του θητεία, αμειβόμενος! Το περιβόητο όμως πιστοποιητικό «κοινωνικών του φρονημάτων», λόγω της εξορίας του πατέρα του, βγήκε από την πολιτεία «κόκκινο», με αποτέλεσμα να χάσει εκείνη την ευκαιρία. Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων το 1961, ενώ οι γονείς του, τον ήθελαν για τις αγροτικές δουλειές του χωριού, ο πάντα δραστήριος και ανήσυχος Κώστας, πήρε το σακάκι του και αναχώρησε, για την Αθήνα, όπου εκεί σπούδαζε και συνέχεια εργαζόταν η αγαπημένη του αδελφή Μαρίκα, ως Κοινωνική Λειτουργός, η οποία και τον φιλοξενούσε, ενώ ο ίδιος εργαζόταν σε διάφορες περιστασιακές εργασίες. Επειδή όμως δεν ήταν ικανοποιημένος, από τα χρήματα που συγκέντρωνε και για να μην επιβαρύνει την αδελφή του, μετά ένα χρόνο, αναχώρησε για τη Σκύρο, όπου εκεί εργάστηκε, για μικρό διάστημα ως σερβιτόρος, αλλά και πάλι μη ικανοποιημένος, σε σχέση με τις προσδοκίες του. Επόμενη ενέργειά του ήταν, να υποβάλει αίτηση στην ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΠΗΓΑΣΟΣ», προκειμένου να αποκτήσει ναυτικό φυλλάδιο, με σκοπό να ναυτολογηθεί ως δόκιμος Υποπλοίαρχος του Ε.Ν., πράγμα το οποίο και πέτυχε!! Αρχές Μαρτίου 1962 ανέβηκε, στο καράβι «ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ» και περί τα τέλη Μαΐου, διαπλέοντας τα πελάγη και τους ωκεανούς, αντίκρισε, για πρώτη φορά την Ιαπωνία. Το καράβι «ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ» ήταν ναυλωμένο να μεταφέρει σιτάρι στην Αμερική, Αυστραλία, Καναδά και Ιαπωνία. Δέκα οκτώ (18) Μαρτίου 1963, ο Κώστας, παλικάρι 26 χρονών, επάνω στη μεγάλη τρέλα της ηλικίας του, όντας κοινωνικό άτομο, μη αντέχοντας την μοναξιά του ναυτικού επαγγέλματος, αποφασίζει να φύγει ως λιποτάχτης, για το Wancouver του Καναδά. Εκεί, περιπλανώμενος, ως τσιγγάνος σε διάφορες πόλεις, φιλοξενούμενος, από γνωστούς και αγνώστους, που τον συμπαθούσαν, επειδή ήταν ωραίος νέος και πάντα χαμογελαστός, όλοι τον συμβούλευαν να βρει μια γυναίκα να παντρευτεί, για να τον κρατήσει στον Καναδά ή σε κάποια άλλη πλούσια χώρα ο ίδιος ονειρευόταν. Ο Κώστας όμως, δεν ήταν διατεθειμένος να παντρευτεί και για να γλιτώσει τις καταδιώξεις, τη σύλληψη και τον κίνδυνο της επαναπατρισμού στην «Ψωροκώσταινα», χρησιμοποιούσε το πλαστό επώνυμο Νίκας. Οι αρκετοί ενδιαφερόμενοι να γίνουν κουμπάροι του, στους οποίους είχε πει την αλήθεια ότι, είναι λαθρομετανάστης, επέμεναν για την παντρειά, με δυσκολία το αποφάσισε. Εύκολο δεν ήταν, να βρει γυναίκα της αρεσκείας του, γιατί τα προτεινόμενα κορίτσια φοβόντουσαν τη σύλληψή του και την επιστροφή του στην Ελλάδα! Ένας από τους φίλους του, του πρότεινε να πάνε να γνωρίσουν την Γεωργία Παπαευθυμίου, καταγόμενη από την Κυπαρισσία που είχε και καλή εργασία. Με την Γεωργία, που η τύχη θέλησε να είναι η μελλοντική σύντροφος της ζωής του, γνωρίστηκαν στο Τορόντο και ύστερα από κάποιες περιπλοκές, που δημιουργήθηκαν με τα αδέλφια της Γεωργίας, τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά και τελικά, στο τέλος Δεκεμβρίου 1964, έκαναν τον πρώτο πολιτικό γάμο. Αμέσως μετά ο Κώστας πήγε στην Αστυνομία, η οποία τον καταζητούσε και μόλις τους έδωσε την ταυτότητά του, του δήλωσαν ότι, θα παραμείνει κρατούμενος, μέχρι να εκδικαστεί η περίπτωσή του και στη συνέχεια θα τον στείλουν στην Ελλάδα!! Όταν τους είπε ότι, ήταν παντρεμένος και δεν μπορούν να τον διώξουν εξεπλάγησαν και κάλεσαν τη Γεωργία για ανακρίσεις. Τελικά ύστερα από επιδέξιους χειρισμούς της Γεωργίας, η οποία μάλιστα κατέβαλε και χρηματική εγγύηση, άφησαν τον Κώστα ελεύθερον, με την υποχρέωση να δίνει καθημερινά το παρόν του στην Αστυνομία. Ο Κώστας βρήκε εργασία, στην ίδια Εταιρεία που εργαζόταν και η Γεωργία και με τις οικονομίες που έκαναν, συγκέντρωσαν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, για να προχωρήσουν και στον θρησκευτικό γάμο, που επιθυμούσαν! Τα προβλήματα και οι δυσκολίες, που αντιμετώπισαν και στους δύο γάμους, επειδή ο πατέρας του Κώστα ονομαζόταν Θεόδωρος Γκλαβάς, ενώ ο ίδιος έφερε το επώνυμο Νίκας, είναι αδύνατο να περιγραφούν εδώ! Ο Κώστας που έζησε στο πετσί του, τόσες και τόσες περιπέτειες, τις οποίες ξεπέρασε με επιμονή, ψυχική δύναμη και αξιοπρέπεια, αποφάσισε το 1990. να μας παρουσιάσει την αυτοβιογραφία του και όχι μόνο, σε ένα μνημειώδες και συγκλονιστικό πνευματικό πόνημα, με τον τίτλο «Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗ» - Ι♥ ΣΟΥΔΕΝΑ»!!!
Το βιβλίο αυτό, είναι εμπλουτισμένο με πολύ παλιές οικογενειακές, μαθητικές, ναυτικές και τοπικές, από τα αγαπημένα του Σουδενά και Καστριά φωτογραφίες, με όλα σχεδόν τα πρόσωπα και πτυχές από την ιστορία των δύο χωριών, που συγκινούν και συναρπάζουν τον αναγνώστη και κυρίως τον ερευνητή. Δεκάδες φωτογραφίες από τον τόπο του και από τη ζωή σ’ αυτόν, κατάλογοι με τα ονόματα των κατοίκων, χωριστά κατά αξίωμα, επάγγελμα, ή χόμπι, καταγραφή όλων των εκτελεσθέντων και φυλακισθέντων, αλλά και η καταγραφή των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή, όλα αυτά τα στοιχεία και αρκετά άλλα (ποιήματα, τραγούδια, παροιμίες, σάτιρες κ.λ.π.) που υπάρχουν στο βιβλίο σου, αποτελούν ιερά παρακαταθήκη, για τους νεότερους και για τις επόμενες γενιές, που θα μπορούν να πληροφορηθούν για τις ρίζες τους, τους προγόνους και τη συνέχεια της οικογένειάς τους. Ο συγγραφέας κάθε φορά που επέστρεφε στον τόπου που γεννήθηκε, αγάπησε – λάτρεψε - πόνεσε και ποτέ δεν εγκατέλειψε, κατέγραφε συνεχώς και νέα στοιχεία. Παράλληλα φρόντιζε για την ανακαίνιση του πατρικού του σπιτιού, το οποίο μάλιστα έχει μετατρέψει σε λαογραφικό μουσείο, ενώ επίσης διατηρούσε επικοινωνία, με αρκετούς Σουδενιώτες και Καστριώτες. Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν, άλλωστε, τα 40 περίπου ταξίδια του, στην Ελλάδα, από τα 60 συνολικά χρόνια που ζούσε στην ξενιτιά, εκτός από αγάπη και λατρεία, μέχρι πάθους για τον τόπο του και για τους ανθρώπους, που μοιράστηκε μαζί τους όμορφες και άσχημες στιγμές??? Όλα τα παραπάνω ήταν τα κίνητρα που τον ώθησαν να γράψει και το βιβλίο του, για να κρατήσει ζωντανή την ιστορία και τις παραδόσεις του τόπου του!!! Στο βιβλίο – λεύκωμα του Κώστα, η λογοτεχνία αφήνει τον τόπο της στην ίδια τη ζωή. Η γλώσσα απλή και εκφραστική, η περιγραφή αυθεντική και αυτιασίδοτη. Το κείμενο και το περιεχόμενο από την προσωπική του ζωή, είναι ένα σενάριο έτοιμο, να γυριστεί μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, για ένα τόσο συναρπαστικό και συνάμα τρυφερό έπος, ενός Έλληνα λαθρομετανάστη. Ο Κώστας ήταν πολύ τυχερός, που παντρεύτηκε τη Γεωργία Παπαευθυμίου, με τη βοήθεια και συμπαράσταση της οποίας κατόρθωσαν, με αγάπη, πίστη και επιμονή να ξεπεράσουν χίλια μύρια εμπόδια και να δημιουργήσουν μαζί, εκτός άλλων περιουσιακών αγαθών, μια θαυμάσια και ευτυχισμένη οικογένεια, με τρία κορίτσια που τους χάρισαν πολλά εγγόνια και τους έκαναν, να νοιώθουν απροσμέτρητη ικανοποίηση και υπερηφάνεια. Υπερηφάνεια, για την κάθε πρόοδο δική τους και των παιδιών τους στη ζωή, την οικογενειακή, την επαγγελματική και την κοινωνική.
Ο Κύριος των πάντων κάλεσε κοντά του, τον πολυαγαπημένο μου ξάδελφο Κώστα, που πιστεύω ότι, θα την κατατάξει εκεί όπου δίκαιοι αναπαύονται, εν χώρα ζώντων. Το ήθος, η τιμιότητά της και η προσφορά του, αποτελούν μοναδικό παράδειγμα προς μίμηση. Για μας τουλάχιστον, για την αγαπημένη του σύντροφο Γεωργία, τα τρία λατρεμένα του κορίτσια την Αναστασία, τη Δήμητρα και τη Θεοδώρα, με τους συζύγους και τα αγγελούδια τους, όλους τους συγγενείς και φίλους του, θα μείνει αξέχαστος. Θα ζει πάντα στη σκέψη μας και στην καρδιά μας!!! Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας, στη χορεία των Αγγέλων!! Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και στην οικογένειά σου, να χαρίζει υγεία, δύναμη και κάθε καλό!
Ο Κύριος των πάντων κάλεσε κοντά του, τον πολυαγαπημένο μου ξάδελφο Κώστα, που πιστεύω ότι, θα την κατατάξει εκεί όπου δίκαιοι αναπαύονται, εν χώρα ζώντων. Το ήθος, η τιμιότητά της και η προσφορά του, αποτελούν μοναδικό παράδειγμα προς μίμηση. Για μας τουλάχιστον, για την αγαπημένη του σύντροφο Γεωργία, τα τρία λατρεμένα του κορίτσια την Αναστασία, τη Δήμητρα και τη Θεοδώρα, με τους συζύγους και τα αγγελούδια τους, όλους τους συγγενείς και φίλους του, θα μείνει αξέχαστος. Θα ζει πάντα στη σκέψη μας και στην καρδιά μας!!! Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας, στη χορεία των Αγγέλων!! Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και στην οικογένειά σου, να χαρίζει υγεία, δύναμη και κάθε καλό!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.