Είναι μόλις 23 ετών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Καλάβρυτα, σπούδασε Κλασική Φιλολογία στην Φιλοσοφική Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού...
Ο λόγος για την Σωτηρία Δριμάλα, που στο πολύκεντρο πολιτιστικό κέντρο Καλαβρύτων παρουσίασε, ενώπιον πολυπληθούς κοινού, την πρώτη της ποιητική συλλογή.«Τρυγγίτης». Ένα καθηλωτικό πόνημα που σαγηνεύει και ταξιδεύει πάνω στις ράγες της ιστορίας. «Ζω, επειδή Ζουν» μας λέει εξηγώντας οτι η Ιστορία ορίζεται το γεγονός εκείνο, που είτε το βίωσες είτε το έμαθες, δεν το άφησες να λησμονηθεί και γι’ αυτό τους θυμάμαι, σύμφωνα κιόλας με το ποίημά μου.
Η Σωτηρία Δριμάλα γεννήθηκε το 1999 και κατάγεται από την Άνω Βλασία Καλαβρύτων. Μεγάλωσε στα Καλάβρυτα αποφοιτώντας με άριστα από το Γενικό Λύκειο Καλαβρύτων και επιτυγχάνοντας την επιλογή της να φοιτήσει στην Κλασική κατεύθυνση του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ. Το Δεκέμβριο του έτους 2021 έλαβε μέρος στον Πρώτο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της Στέγης Γραμμάτων «Κωστής Παλαμάς» σε συνεργασία με την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών εξ αφορμής των 200 χρόνων από τη Ελληνική Επανάσταση του ΄21, αποσπώντας τον 5ο έπαινο μεταξύ 279 συμμετεχόντων και το 1ο Βραβείο Νέου Ποιητή «Αθανάσιος Στεφανόπουλος υπ. αριθμ.1 » γεννηθέντος από το 1999 κε. Ο τίτλος της πρώτης της ποιητικής συλλογής «Τρυγγίτης» είναι αφορμισμένος από το ομώνυμο ψευδώνυμο μέσω του οποίου συμμετείχε στο διαγωνισμό. Στην αφιερωματική φωτογραφική έκθεση «Πύρινες Μνήμες» για τα Έγκλειστα Γυναικόπαιδα του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος (Δεκ. 2021- Ιαν. 2022), μαζί με την αδελφή της, Νικολίτσα Δριμάλα, ήταν υπεύθυνη φύλαξης και ξενάγησης. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως καθηγήτρια Φιλολογίας, ποιήτρια και συγγραφέας.
Το βιβλίο της Σωτηρίας Δριμάλα παρουσίασε ο καθηγητής Νίκος Παπαδάτος με την Ελένη Στουρνάρα και την Ξακουστή Χαλκιοπούλου να απαγγέλουν ποιήματα ενώ χαιρετισμό απηύθυνε ο Δήμαρχος κ. Αθανάσιος Παπαδόπουλος. Μίλησαν ακόμα η Μαρία Ααφαράνου, Φιλόλογος και την επιμέλεια εικονοληψίας είχε η Ελένη Πάτσιου.
Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Δήμος Καλαβρύτων και πραγματοποιήθηκε εξ αφορμής της πανελλήνιας βράβευσής της, ως νέας ποιήτριας και συγγραφέως.
Σωτηρία Δριμάλα: "Ο καθένας μας αποζητά, στην ουσία, την ανατροπή. Το μόνο, που διαφέρει, είναι το μέσο με το οποίο επιλέγουμε να κατευθυνθούμε προς αυτή"
Η νεαρή και βραβευμένη ποιήτρια μίλησε για το έργο της τονίζοντας:
"Το ποίημα ΖΩ είναι εκείνο, που μου έδωσε τη δυνατότητα να συστηθώ με δύο ιδιότητες: τη λογοτεχνική και κυρίως την ανθρώπινη. Από πολύ μικρή είχα τη συνήθεια να ακολουθώ, όπως επισημαίνουμε στη γλωσσολογία συχνά, το μοντέλο του παράδοξου του παρατηρητή όπου η παρατήρηση ωφελεί μόνο όταν ο ερευνητής υποκρίνεται τον αδιάφορο ή τον ανόητο στον κόσμο, γιατί διαφορετικά το πόρισμα δεν έχει σημασία. Το έβλεπα σαν παιχνίδι, που με βοηθούσε να ψυχογραφώ, να γνωρίζω και αρκετές φορές να μαθαίνω κάποιον προβλέποντας σκέψεις, λόγια και καταστάσεις, αλλά χωρίς να το καταλάβω σταδιακά άρχισε λειτουργεί σαν οφειλή και χρέος απέναντι στον Άλλον και στο τέλος εξάντληση έναντι του εαυτού μου. Για πρώτη φορά τότε, αισθάνθηκα έτοιμη να ισορροπήσω τα τρία επίπεδα, που πάντοτε ήθελα: τα όσα συλλογιζόμουν, τα όσα ήθελα να πω και τα όσα τελικά έλεγα.
Το ποίημα με τίτλο Μάνα είναι το πρώτο ποίημα της συλλογής, που συνέγραψα, πριν ακόμα το ΖΩ, με το οποίο βραβεύτηκα. Αν και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική διαβάζοντας το δικό μου βιβλίο, κρίνω πως είναι το πιο φορτισμένο συναισθηματικά ποίημα της συλλογής. Είναι βαθιά μελαγχολικό, ακροβατεί με την κατάθλιψη, δίνει την εντύπωση πως είναι γραμμένο υπό συνθήκες υπνικής άπνοιας, εντόνως και εν αντιθέσει άχρωμα εικονογραφημένο.
Το τελευταίο ποίημα Νηπενθώς είναι αφορμισμένο από την τιτλοφορούμενη Νηπενθή συλλογή του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη του 1921. Είναι το μοναδικό ποίημα της συλλογής δομημένο σε επιστολική μορφή. Ξεκινά με την απροσδιοριστία Άτοπος, που ειρωνικά συμπορεύεται με χρονική δήλωση υποδηλώνοντας πως ο χρόνος είναι αναπόφευκτα παρών και βασανιστικά πρώτος, για να υποβληθεί κανείς στη διαδικασία της μεταβολής του. Ο αποστολέας, που αποδεικνύεται κατ’ επίφαση, υπογράφει με τη φράση Νηπενθώς, δηλαδή Με λύπη, για να κλείσει την επιστολή του χωρίς παραλήπτη. Οι στίχοι, αποτελούν μία καταγγελία, μία έκφραση διαμαρτυρίας του καταφρονεμένου προς την πληγή του. Μία αγανάκτηση, που ενώ βρίσκει το θάρρος να διατυπωθεί ρητά, είναι αργά, για να φτάσει στον ιθύνοντα νου του μαρτυρίου του, αλλά ποτέ τόσο αργά, για να μετατρέψει τα δεδομένα σε ζητούμενα. Το μήνυμα είναι: Δεν έχει σημασία το γεγονός της αλλαγής όσο η ανάγκη, που σε οδηγεί σε αυτήν.
Όπως μάλλον αντιλαμβάνεστε, ποίηση για εμένα δεν είναι απλή γραφή ούτε μονάχα έκφραση. Είναι ζωή με ρυθμό. Είναι το μικρό βιβλίο, που σε μαθαίνει να ζεις, σε συντροφεύει, σε ταυτίζει και σε αποσυνδέει από τον εαυτό σου. Είναι οι λίγες αράδες και τα μεγάλα νοήματα. Γι’ αυτό και θεωρώ πως κάθε λογοτεχνικό είδος ενέχει το στοιχείο της βιωματικότητας. Βίωμα ατομικό, έμμεσο ή φαντασιακό, τη στιγμή που καταγράφεται είναι αδύνατον να μην βιωθεί ανθρώπινα, ένσαρκα, πνευματικά και ψυχικά. Για το μοναδικό, που φρόντισα εσκεμμένα κατά τη σύνθεση, είναι στην πλειονότητα τουλάχιστον των ποιημάτων μου να δίνεται το στοιχείο της διεξόδου, κατά την οποία η απαισιοδοξία κάπου στη μέση ή λίγο πριν το τέλος παραδίνεται στο μονοπάτι του διαφορετικού ή για ορισμένους της δεύτερης ευκαιρίας στη ζωή. Αυτό συνέβη ίσως γιατί αντικατόπτριζε τη δική μου επιθυμία ή την επιθυμία των ανθρώπων, πραγματικών και μη, για τους οποίους έγραφα.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Άνθρωποι για τους οποίους γράφεις, άνθρωποι για τους οποίους μιλάς και άνθρωποι για τους οποίους ζεις. Όλοι έχουν τη σπουδαιότητά τους, αλλά οι πρώτοι ασκούν μία ιδιαίτερη μαγεία. Είναι συνήθως χαμηλής κοινωνικής τάξης, χωρίς κάποιο υψηλό πνευματικό υπόβαθρο, μόνοι ακόμη κι αν περιβάλλονται από πολλούς, πλανεμένοι, με χιλιάδες φοβίες και με καταστάσεις που τους αναγκάζουν να ζουν με άλλους τόσους κινδύνους, με στόχους που ποτέ δε μετουσιώθηκαν σε πραγματικότητα ή χειρότερα, που ποτέ δεν τόλμησαν να περάσουν ούτε από το στάδιο των ονείρων, άτομα του περιθωρίου, συνειδητά λησμονημένα, υποχρεωμένα να ανέχονται τη δική τους εξαθλίωση, αλλά και την υποβάθμιση, που ορισμένοι δήθεν επιφανείς και καταξιωμένοι τους προσδίδουν. Δεν είναι πάντοτε αντιληπτοί και μπορεί σήμερα κάποιος να αποτελεί έναν από αυτούς. Τους ευχαριστώ πρώτους, γιατί όσο και να το κρύβουμε η Λογοτεχνία είναι κατά βάση γραμμένη μέσα από τη ζωή τέτοιων ανθρώπων, που υποφέρουν, για να μπορούν κάποιοι άλλοι να εμπνέονται από εκείνους και κάποιοι άλλοι να τους διαβάζουν.
Ευχαριστώ τους ανθρώπους, που μίλησαν για εμένα και για το βιβλίο μου, τον καθένα ξεχωριστά, καθώς είναι το λιγότερο, που μπορώ να κάνω:
Το δήμαρχο Καλαβρύτων κο Θανάση Παπαδόπουλο, για τα λόγια του, αλλά και για την παροχή της αίθουσας δίνοντάς μου την ευκαιρία να συστηθεί το βιβλίο μου στον τόπο όπου μεγάλωσα και εμπνεύστηκα, στα Καλάβρυτα.
Τον καθηγητή μου κο Παπαδάτο Νίκο, για το χρόνο που αφιέρωσε διαβάζοντας και κατανοώντας συνάμα την ποίησή μου και για την άμεση αποδοχή του αιτήματός μου να παρουσιάσει το βιβλίο, αξιώνοντάς το λογοτεχνικά και ταυτόχρονα εμένα την ίδια, τους φιλολόγους, την κα Δαφαράνου Μαρία και τον κο Παπαγεωργίου Ανδρέα, που προλόγισε και τη συλλογή, οι οποίοι μολονότι απουσιάζουν η στήριξή τους είναι διαρκώς παρούσα, την πρώην συμμαθήτρια και φίλη μου Ελένη Στουρνάρα και τη θεία μου Ξακουστή Χαλκιοπούλου για την πρωτότυπη ποιητική τους απαγγελία και βέβαια τους ανθρώπους, που σε συνεργασία με το Δήμο Καλαβρύτων με βοήθησαν στο συντονισμό της σημερινής εκδήλωσης. Τέλος, ευχαριστώ πάρα πολύ όλους εσάς, που είτε ενδιαφέρεστε για ποίηση είτε όχι, βρήκατε χρόνο για να μας τιμήσατε με την παρουσία σας.
Το αποδεχόμαστε ή απλώς το παραδεχόμαστε, ο καθένας μας αποζητά, στην ουσία, την ανατροπή. Το μόνο, που διαφέρει, είναι το μέσο με το οποίο επιλέγουμε να κατευθυνθούμε προς αυτή. Το δικό μου μέσο είναι ο Θεός και Τον ευχαριστώ για τη μεγαλύτερη αξία και τις περισσότερες τιμές, που θα μπορούσε να μου προσφέρει ποτέ κανείς."
Αθανάσιος Παπαδόπουλος: Αυτή η ποιητική συλλογή δεν είναι παρά η αφετηρία, το σημείο εκκίνησης, μιας εξίσου λαμπρής πορείας στο μέλλον.
Σωτηρία Δριμάλα: "Ο καθένας μας αποζητά, στην ουσία, την ανατροπή. Το μόνο, που διαφέρει, είναι το μέσο με το οποίο επιλέγουμε να κατευθυνθούμε προς αυτή"
Η νεαρή και βραβευμένη ποιήτρια μίλησε για το έργο της τονίζοντας:
"Το ποίημα ΖΩ είναι εκείνο, που μου έδωσε τη δυνατότητα να συστηθώ με δύο ιδιότητες: τη λογοτεχνική και κυρίως την ανθρώπινη. Από πολύ μικρή είχα τη συνήθεια να ακολουθώ, όπως επισημαίνουμε στη γλωσσολογία συχνά, το μοντέλο του παράδοξου του παρατηρητή όπου η παρατήρηση ωφελεί μόνο όταν ο ερευνητής υποκρίνεται τον αδιάφορο ή τον ανόητο στον κόσμο, γιατί διαφορετικά το πόρισμα δεν έχει σημασία. Το έβλεπα σαν παιχνίδι, που με βοηθούσε να ψυχογραφώ, να γνωρίζω και αρκετές φορές να μαθαίνω κάποιον προβλέποντας σκέψεις, λόγια και καταστάσεις, αλλά χωρίς να το καταλάβω σταδιακά άρχισε λειτουργεί σαν οφειλή και χρέος απέναντι στον Άλλον και στο τέλος εξάντληση έναντι του εαυτού μου. Για πρώτη φορά τότε, αισθάνθηκα έτοιμη να ισορροπήσω τα τρία επίπεδα, που πάντοτε ήθελα: τα όσα συλλογιζόμουν, τα όσα ήθελα να πω και τα όσα τελικά έλεγα.
Το ποίημα με τίτλο Μάνα είναι το πρώτο ποίημα της συλλογής, που συνέγραψα, πριν ακόμα το ΖΩ, με το οποίο βραβεύτηκα. Αν και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική διαβάζοντας το δικό μου βιβλίο, κρίνω πως είναι το πιο φορτισμένο συναισθηματικά ποίημα της συλλογής. Είναι βαθιά μελαγχολικό, ακροβατεί με την κατάθλιψη, δίνει την εντύπωση πως είναι γραμμένο υπό συνθήκες υπνικής άπνοιας, εντόνως και εν αντιθέσει άχρωμα εικονογραφημένο.
Το τελευταίο ποίημα Νηπενθώς είναι αφορμισμένο από την τιτλοφορούμενη Νηπενθή συλλογή του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη του 1921. Είναι το μοναδικό ποίημα της συλλογής δομημένο σε επιστολική μορφή. Ξεκινά με την απροσδιοριστία Άτοπος, που ειρωνικά συμπορεύεται με χρονική δήλωση υποδηλώνοντας πως ο χρόνος είναι αναπόφευκτα παρών και βασανιστικά πρώτος, για να υποβληθεί κανείς στη διαδικασία της μεταβολής του. Ο αποστολέας, που αποδεικνύεται κατ’ επίφαση, υπογράφει με τη φράση Νηπενθώς, δηλαδή Με λύπη, για να κλείσει την επιστολή του χωρίς παραλήπτη. Οι στίχοι, αποτελούν μία καταγγελία, μία έκφραση διαμαρτυρίας του καταφρονεμένου προς την πληγή του. Μία αγανάκτηση, που ενώ βρίσκει το θάρρος να διατυπωθεί ρητά, είναι αργά, για να φτάσει στον ιθύνοντα νου του μαρτυρίου του, αλλά ποτέ τόσο αργά, για να μετατρέψει τα δεδομένα σε ζητούμενα. Το μήνυμα είναι: Δεν έχει σημασία το γεγονός της αλλαγής όσο η ανάγκη, που σε οδηγεί σε αυτήν.
Όπως μάλλον αντιλαμβάνεστε, ποίηση για εμένα δεν είναι απλή γραφή ούτε μονάχα έκφραση. Είναι ζωή με ρυθμό. Είναι το μικρό βιβλίο, που σε μαθαίνει να ζεις, σε συντροφεύει, σε ταυτίζει και σε αποσυνδέει από τον εαυτό σου. Είναι οι λίγες αράδες και τα μεγάλα νοήματα. Γι’ αυτό και θεωρώ πως κάθε λογοτεχνικό είδος ενέχει το στοιχείο της βιωματικότητας. Βίωμα ατομικό, έμμεσο ή φαντασιακό, τη στιγμή που καταγράφεται είναι αδύνατον να μην βιωθεί ανθρώπινα, ένσαρκα, πνευματικά και ψυχικά. Για το μοναδικό, που φρόντισα εσκεμμένα κατά τη σύνθεση, είναι στην πλειονότητα τουλάχιστον των ποιημάτων μου να δίνεται το στοιχείο της διεξόδου, κατά την οποία η απαισιοδοξία κάπου στη μέση ή λίγο πριν το τέλος παραδίνεται στο μονοπάτι του διαφορετικού ή για ορισμένους της δεύτερης ευκαιρίας στη ζωή. Αυτό συνέβη ίσως γιατί αντικατόπτριζε τη δική μου επιθυμία ή την επιθυμία των ανθρώπων, πραγματικών και μη, για τους οποίους έγραφα.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Άνθρωποι για τους οποίους γράφεις, άνθρωποι για τους οποίους μιλάς και άνθρωποι για τους οποίους ζεις. Όλοι έχουν τη σπουδαιότητά τους, αλλά οι πρώτοι ασκούν μία ιδιαίτερη μαγεία. Είναι συνήθως χαμηλής κοινωνικής τάξης, χωρίς κάποιο υψηλό πνευματικό υπόβαθρο, μόνοι ακόμη κι αν περιβάλλονται από πολλούς, πλανεμένοι, με χιλιάδες φοβίες και με καταστάσεις που τους αναγκάζουν να ζουν με άλλους τόσους κινδύνους, με στόχους που ποτέ δε μετουσιώθηκαν σε πραγματικότητα ή χειρότερα, που ποτέ δεν τόλμησαν να περάσουν ούτε από το στάδιο των ονείρων, άτομα του περιθωρίου, συνειδητά λησμονημένα, υποχρεωμένα να ανέχονται τη δική τους εξαθλίωση, αλλά και την υποβάθμιση, που ορισμένοι δήθεν επιφανείς και καταξιωμένοι τους προσδίδουν. Δεν είναι πάντοτε αντιληπτοί και μπορεί σήμερα κάποιος να αποτελεί έναν από αυτούς. Τους ευχαριστώ πρώτους, γιατί όσο και να το κρύβουμε η Λογοτεχνία είναι κατά βάση γραμμένη μέσα από τη ζωή τέτοιων ανθρώπων, που υποφέρουν, για να μπορούν κάποιοι άλλοι να εμπνέονται από εκείνους και κάποιοι άλλοι να τους διαβάζουν.
Ευχαριστώ τους ανθρώπους, που μίλησαν για εμένα και για το βιβλίο μου, τον καθένα ξεχωριστά, καθώς είναι το λιγότερο, που μπορώ να κάνω:
Το δήμαρχο Καλαβρύτων κο Θανάση Παπαδόπουλο, για τα λόγια του, αλλά και για την παροχή της αίθουσας δίνοντάς μου την ευκαιρία να συστηθεί το βιβλίο μου στον τόπο όπου μεγάλωσα και εμπνεύστηκα, στα Καλάβρυτα.
Τον καθηγητή μου κο Παπαδάτο Νίκο, για το χρόνο που αφιέρωσε διαβάζοντας και κατανοώντας συνάμα την ποίησή μου και για την άμεση αποδοχή του αιτήματός μου να παρουσιάσει το βιβλίο, αξιώνοντάς το λογοτεχνικά και ταυτόχρονα εμένα την ίδια, τους φιλολόγους, την κα Δαφαράνου Μαρία και τον κο Παπαγεωργίου Ανδρέα, που προλόγισε και τη συλλογή, οι οποίοι μολονότι απουσιάζουν η στήριξή τους είναι διαρκώς παρούσα, την πρώην συμμαθήτρια και φίλη μου Ελένη Στουρνάρα και τη θεία μου Ξακουστή Χαλκιοπούλου για την πρωτότυπη ποιητική τους απαγγελία και βέβαια τους ανθρώπους, που σε συνεργασία με το Δήμο Καλαβρύτων με βοήθησαν στο συντονισμό της σημερινής εκδήλωσης. Τέλος, ευχαριστώ πάρα πολύ όλους εσάς, που είτε ενδιαφέρεστε για ποίηση είτε όχι, βρήκατε χρόνο για να μας τιμήσατε με την παρουσία σας.
Το αποδεχόμαστε ή απλώς το παραδεχόμαστε, ο καθένας μας αποζητά, στην ουσία, την ανατροπή. Το μόνο, που διαφέρει, είναι το μέσο με το οποίο επιλέγουμε να κατευθυνθούμε προς αυτή. Το δικό μου μέσο είναι ο Θεός και Τον ευχαριστώ για τη μεγαλύτερη αξία και τις περισσότερες τιμές, που θα μπορούσε να μου προσφέρει ποτέ κανείς."
Αθανάσιος Παπαδόπουλος: Αυτή η ποιητική συλλογή δεν είναι παρά η αφετηρία, το σημείο εκκίνησης, μιας εξίσου λαμπρής πορείας στο μέλλον.
Για την ποιητική συλλογή της Σωτηρίας Δριμάλα, ο Δήμαρχος κ. Παπαδόπουλος ανέφερε:
"Πριν από μερικά χρόνια, στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας φιλοξενήθηκε μία ανάρτηση για μια «μη προγραμματισμένη άφιξη» στο χώρο του Αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Η «μη προγραμματισμένη άφιξη» αναφερόταν στον εντοπισμό ενός πολύ σπάνιου πτηνού, στο νότιο άκρο του Αεροδρομίου.
Μέλη της Ομάδας Παρακολούθησης Πανίδας της Υπηρεσίας Περιβάλλοντος του Αεροδρομίου γρήγορα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό το σπάνιο πτηνό ήταν ένας Τριγγύτης. Ένα παρυδάτιο πουλί που αναπαράγεται μόνο στη Βόρεια Αμερική και -προφανώς- περιπλανώμενο κατέληξε στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Ο Τριγγύτης, λοιπόν, υπό μια έννοια είναι συνυφασμένος με το αναπάντεχο, με το μη προβλέψιμο και το απροσδόκητο αλλά και με το ανήσυχο, με το διαρκώς ερευνητικό και επίμονο πνεύμα.
«Τριγγύτης» είναι, αλληγορικά, και ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής της βραβευμένης Καλαβρυτινής νέας ποιήτριας Σωτηρίας Δριμάλα.
Μια ποιητική συλλογή που απόψε έχουμε τη χαρά και τη τιμή να παρουσιάζουμε στα Καλάβρυτα, με κύριους ομιλητές τους φιλολόγους Νίκο Παπαδάτο και Μαρία Δαφαράνου και με απαγγελία επιλεγμένων ποιημάτων απ’ την Ελένη Στουρνάρα.
Η δε πρώτη ποιητική συλλογή της Σωτηρίας Δριμάλα, και αυτό έχει μεγάλη σημασία, έχει εκδοθεί απ’ τη δραστήρια Στέγη Γραμμάτων «Κωστής Παλαμάς».
Η Σωτηρία πέρυσι κατέκτησε το πρώτο βραβείο Νέου Ποιητή στο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης που προκήρυξε η Στέγη Γραμμάτων «Κωστής Παλαμάς», με θέμα τους στίχους του Κωστή Παλαμά «Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του’ 21».
Και μαζί με το βραβείο απέσπασε και τον πέμπτο έπαινο, ανάμεσα σε συνολικά 279 διαγωνιζόμενους απ’ όλη την Ελλάδα.
Σ’ ένα Διαγωνισμό Ποίησης που μ’ αναφορά στους πασίγνωστους στίχους του Παλαμά αποτέλεσε μια σημαντική συνεισφορά στις πολιτιστικές δράσεις για τον εορτασμό των 200 χρόνων απ’ την κήρυξη της Επανάστασης του 1821 στην Ιερά και Ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας.
Το ποίημα «Ζώ», το οποίο η Σωτηρία Δριμάλα υπέγραψε με το ψευδώνυμο «Τριγγύτης», επελέγη από πενταμελή Επιτροπή ειδικών ως το καλύτερο στην κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενου νέου ποιητή. Έτσι, η Σωτηρία πήρε το βραβείο «Αθανάσιος Στεφανόπουλος, υπ’ αριθμόν 1» και μαζί τον έπαινο της Στέγης Παλαμά και το έπαθλο της έκδοσης της πρώτης ποιητικής συλλογής της, τον Μάρτιο που μάς πέρασε.
Φυσικά δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι μια νέα επιστήμονας απ’ τα Καλάβρυτα, μια κλασική φιλόλογος της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ποιήτρια και συγγραφέας, με καταγωγή απ’ την Άνω Βλασία, πρώτευσε σ’ έναν ποιητικό διαγωνισμό με προβολή στο 1821.
Η Ελληνική Επανάσταση, η Αγία Λαύρα, το Ολοκαύτωμα του ’43, κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός που συνδέεται μ’ αυτά τα ιερά χώματα, κάθε σελίδα της Ιστορίας που ξεκινά από εδώ και καταλυτικά κινητοποιεί εξελίξεις, έχει και μια παράπλευρη και σπουδαία λειτουργία.
Την λειτουργία εκείνη που αναφέρεται όχι μόνο στην ιστορική μνήμη αλλά και στην ιστορική συνείδηση.
Όσοι ζούμε εδώ, όσοι μεγαλώσαμε εδώ, όσοι μεγαλώνουν και όσοι θα μεγαλώσουν εδώ, όχι μόνο δε λησμονούν αλλά ενσωματώνουν και εξελίσσουν -στην καθημερινότητα και στη σκέψη τους- τα παραδείγματα, τα διδάγματα, τις αρετές, τα «φώτα» και τα νοήματα που συνδέουν την Ιστορία με τα Καλάβρυτα και αντιστρόφως.
«Ζώ, γιατί Ζουν», έχει πει η Σωτηρία Δριμαλά.
Επειδή ζουν οι μεγάλοι, οι ανυπέρβλητοι και διαρκώς παρόντες ήρωές μας, του ’21 ή του ‘43. Επειδή δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας. Και επειδή δεν θα φύγουν ποτέ.
Είναι πάντα εδώ, μια διαρκής πηγή πολύπλευρης και ανεξάντλητης έμπνευσης.
Μιας έμπνευσης και αστείρευτης δύναμης που αποτυπώνεται στον στοχαστικό «Τριγγύτη».
Εκεί που, όπως αναφέρει στο προλογικό του σημείωμα ο φιλόλογος Ανδρέας Παπαγεωργίου, συναντούμε «μια ποίηση αισθαντική και εύθραυστη, διεισδυτική, ώριμη και ταυτόχρονα νεαρή, με εσωτερική ένταση».
Ο «Τριγγύτης» -είναι αλήθεια- έχει έναν πολυθεματικό χαρακτήρα. Αλλά, μπορεί να εντοπίσει κανείς ενοποιητικά στοιχεία από ποίημα σε ποίημα. Πολύ σχηματικά θα πω ότι σε πολλούς στίχους της δημιουργού καραδοκεί η νίκη μιας έννοιας -ή μιας κατάστασης- πάνω στην αντίθετη της.
Έτσι η ελπίδα επικρατεί της απογοήτευσης ή της απελπισίας, η λιποψυχία θεραπεύεται απ’ τη δύναμη και το θάρρος, τα όνειρα εφάπτονται με την πραγματικότητα, η ζωή και ο θάνατος συναντώνται στις ίδιες ποιητικές στροφές.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε κάθε σελίδα της Σωτηρίας Δριμάλα, σε κάθε ένα απ’ τα 35 ποιήματα της, καιροφυλακτούν η ανατροπή και το ασυνήθιστο, καιροφυλακτεί η αντίθεση κι η αναμέτρηση των άκρων.
Είναι πολλοί, λοιπόν, οι «Τριγγύτες» που καταφθάνουν στις ζωές μας.
Σε πολλές διαφορετικές στιγμές. Και σε πολλές διαφορετικές εκδοχές. Είναι πολλά τ’ αναπάντεχα μας.
Και σ’ όλα μπορούμε να έχουμε απάντηση αρκεί να μην αποχωριζόμαστε αρχές, αξίες και ιδανικά. Να μην αποχωριζόμαστε εαυτούς, ταυτότητες και κληρονομιές που μάς καθορίζουν.
Και αυτό, αναμφίβολα, είναι κάτι που θέλει να υπογραμμίσει με την ποίηση της η Σωτηρία Δριμάλα.
Απ’ την οποία περιμένουμε κι άλλα σπουδαία στο μέλλον.
Πολλά συγχαρητήρια, λοιπόν, για τον «Τριγγύτη».
Αυτή η ποιητική συλλογή δεν είναι παρά η αφετηρία, το σημείο εκκίνησης, μιας εξίσου λαμπρής πορείας στο μέλλον. Σ’ ευχαριστούμε θερμά Σωτηρία."
Το βιβλίο διατίθεται προς πώληση στο βιβλιοπωλείο του κ. Φώτη Κουτσογιαννόπουλου στα Καλάβρυτα.
"Πριν από μερικά χρόνια, στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας φιλοξενήθηκε μία ανάρτηση για μια «μη προγραμματισμένη άφιξη» στο χώρο του Αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Η «μη προγραμματισμένη άφιξη» αναφερόταν στον εντοπισμό ενός πολύ σπάνιου πτηνού, στο νότιο άκρο του Αεροδρομίου.
Μέλη της Ομάδας Παρακολούθησης Πανίδας της Υπηρεσίας Περιβάλλοντος του Αεροδρομίου γρήγορα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό το σπάνιο πτηνό ήταν ένας Τριγγύτης. Ένα παρυδάτιο πουλί που αναπαράγεται μόνο στη Βόρεια Αμερική και -προφανώς- περιπλανώμενο κατέληξε στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Ο Τριγγύτης, λοιπόν, υπό μια έννοια είναι συνυφασμένος με το αναπάντεχο, με το μη προβλέψιμο και το απροσδόκητο αλλά και με το ανήσυχο, με το διαρκώς ερευνητικό και επίμονο πνεύμα.
«Τριγγύτης» είναι, αλληγορικά, και ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής της βραβευμένης Καλαβρυτινής νέας ποιήτριας Σωτηρίας Δριμάλα.
Μια ποιητική συλλογή που απόψε έχουμε τη χαρά και τη τιμή να παρουσιάζουμε στα Καλάβρυτα, με κύριους ομιλητές τους φιλολόγους Νίκο Παπαδάτο και Μαρία Δαφαράνου και με απαγγελία επιλεγμένων ποιημάτων απ’ την Ελένη Στουρνάρα.
Η δε πρώτη ποιητική συλλογή της Σωτηρίας Δριμάλα, και αυτό έχει μεγάλη σημασία, έχει εκδοθεί απ’ τη δραστήρια Στέγη Γραμμάτων «Κωστής Παλαμάς».
Η Σωτηρία πέρυσι κατέκτησε το πρώτο βραβείο Νέου Ποιητή στο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης που προκήρυξε η Στέγη Γραμμάτων «Κωστής Παλαμάς», με θέμα τους στίχους του Κωστή Παλαμά «Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του’ 21».
Και μαζί με το βραβείο απέσπασε και τον πέμπτο έπαινο, ανάμεσα σε συνολικά 279 διαγωνιζόμενους απ’ όλη την Ελλάδα.
Σ’ ένα Διαγωνισμό Ποίησης που μ’ αναφορά στους πασίγνωστους στίχους του Παλαμά αποτέλεσε μια σημαντική συνεισφορά στις πολιτιστικές δράσεις για τον εορτασμό των 200 χρόνων απ’ την κήρυξη της Επανάστασης του 1821 στην Ιερά και Ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας.
Το ποίημα «Ζώ», το οποίο η Σωτηρία Δριμάλα υπέγραψε με το ψευδώνυμο «Τριγγύτης», επελέγη από πενταμελή Επιτροπή ειδικών ως το καλύτερο στην κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενου νέου ποιητή. Έτσι, η Σωτηρία πήρε το βραβείο «Αθανάσιος Στεφανόπουλος, υπ’ αριθμόν 1» και μαζί τον έπαινο της Στέγης Παλαμά και το έπαθλο της έκδοσης της πρώτης ποιητικής συλλογής της, τον Μάρτιο που μάς πέρασε.
Φυσικά δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι μια νέα επιστήμονας απ’ τα Καλάβρυτα, μια κλασική φιλόλογος της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ποιήτρια και συγγραφέας, με καταγωγή απ’ την Άνω Βλασία, πρώτευσε σ’ έναν ποιητικό διαγωνισμό με προβολή στο 1821.
Η Ελληνική Επανάσταση, η Αγία Λαύρα, το Ολοκαύτωμα του ’43, κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός που συνδέεται μ’ αυτά τα ιερά χώματα, κάθε σελίδα της Ιστορίας που ξεκινά από εδώ και καταλυτικά κινητοποιεί εξελίξεις, έχει και μια παράπλευρη και σπουδαία λειτουργία.
Την λειτουργία εκείνη που αναφέρεται όχι μόνο στην ιστορική μνήμη αλλά και στην ιστορική συνείδηση.
Όσοι ζούμε εδώ, όσοι μεγαλώσαμε εδώ, όσοι μεγαλώνουν και όσοι θα μεγαλώσουν εδώ, όχι μόνο δε λησμονούν αλλά ενσωματώνουν και εξελίσσουν -στην καθημερινότητα και στη σκέψη τους- τα παραδείγματα, τα διδάγματα, τις αρετές, τα «φώτα» και τα νοήματα που συνδέουν την Ιστορία με τα Καλάβρυτα και αντιστρόφως.
«Ζώ, γιατί Ζουν», έχει πει η Σωτηρία Δριμαλά.
Επειδή ζουν οι μεγάλοι, οι ανυπέρβλητοι και διαρκώς παρόντες ήρωές μας, του ’21 ή του ‘43. Επειδή δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας. Και επειδή δεν θα φύγουν ποτέ.
Είναι πάντα εδώ, μια διαρκής πηγή πολύπλευρης και ανεξάντλητης έμπνευσης.
Μιας έμπνευσης και αστείρευτης δύναμης που αποτυπώνεται στον στοχαστικό «Τριγγύτη».
Εκεί που, όπως αναφέρει στο προλογικό του σημείωμα ο φιλόλογος Ανδρέας Παπαγεωργίου, συναντούμε «μια ποίηση αισθαντική και εύθραυστη, διεισδυτική, ώριμη και ταυτόχρονα νεαρή, με εσωτερική ένταση».
Ο «Τριγγύτης» -είναι αλήθεια- έχει έναν πολυθεματικό χαρακτήρα. Αλλά, μπορεί να εντοπίσει κανείς ενοποιητικά στοιχεία από ποίημα σε ποίημα. Πολύ σχηματικά θα πω ότι σε πολλούς στίχους της δημιουργού καραδοκεί η νίκη μιας έννοιας -ή μιας κατάστασης- πάνω στην αντίθετη της.
Έτσι η ελπίδα επικρατεί της απογοήτευσης ή της απελπισίας, η λιποψυχία θεραπεύεται απ’ τη δύναμη και το θάρρος, τα όνειρα εφάπτονται με την πραγματικότητα, η ζωή και ο θάνατος συναντώνται στις ίδιες ποιητικές στροφές.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε κάθε σελίδα της Σωτηρίας Δριμάλα, σε κάθε ένα απ’ τα 35 ποιήματα της, καιροφυλακτούν η ανατροπή και το ασυνήθιστο, καιροφυλακτεί η αντίθεση κι η αναμέτρηση των άκρων.
Είναι πολλοί, λοιπόν, οι «Τριγγύτες» που καταφθάνουν στις ζωές μας.
Σε πολλές διαφορετικές στιγμές. Και σε πολλές διαφορετικές εκδοχές. Είναι πολλά τ’ αναπάντεχα μας.
Και σ’ όλα μπορούμε να έχουμε απάντηση αρκεί να μην αποχωριζόμαστε αρχές, αξίες και ιδανικά. Να μην αποχωριζόμαστε εαυτούς, ταυτότητες και κληρονομιές που μάς καθορίζουν.
Και αυτό, αναμφίβολα, είναι κάτι που θέλει να υπογραμμίσει με την ποίηση της η Σωτηρία Δριμάλα.
Απ’ την οποία περιμένουμε κι άλλα σπουδαία στο μέλλον.
Πολλά συγχαρητήρια, λοιπόν, για τον «Τριγγύτη».
Αυτή η ποιητική συλλογή δεν είναι παρά η αφετηρία, το σημείο εκκίνησης, μιας εξίσου λαμπρής πορείας στο μέλλον. Σ’ ευχαριστούμε θερμά Σωτηρία."
Το βιβλίο διατίθεται προς πώληση στο βιβλιοπωλείο του κ. Φώτη Κουτσογιαννόπουλου στα Καλάβρυτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.