γράφει ο Χρίστος Φωτεινόπουλος «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν ...
«Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».” (Ματθ. 5,16).
Στην πόλη μας δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερη Κρατική Κοινωνική Πρόνοια για τους αναξιοπαθούντας και πάσχοντας συμπολίτες μας. Ακόμη και στην πιο δύσκολη περίοδο της ιστορία του τόπου μας, στα χρόνια μετά το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα, η βοήθεια που πρόσφερε Ελληνική Πολιτεία στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας υπήρξε υποτυπώδης έως και ανύπαρκτη. Δύο σοβαρά και ουσιαστικά έργα εκείνης της περιόδου, της μεταπολεμικής, το Νοσοκομείο Καλαβρύτων και το Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο φέρουν αντίστοιχα τη σφραγίδα του Ερυθρού Σταυρού, των Ελλήνων Ομογενών της Αμερικής και της ιεράς Μητρόπολής μας-επισκοπούντος του Μακαριστού Αγαθονίκου.
Η ίδρυση και λειτουργία του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Καλαβρύτων, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, υπήρξε έργο Κοινωνικής Πρόνοιας και οργανωμένης φιλανθρωπίας, απολύτως σύμφωνη προς την Αγία Γραφή και τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας.
Πρόκειται για την εκκλησιαστική φιλανθρωπία που αποτελεί τον παραδοσιακό τρόπο της Εκκλησίας για την υποστήριξη του πάσχοντα και εμπερίστατου συνανθρώπου συμπληρώνοντας σε αρκετά σημεία την κρατική πρόνοια. Είναι η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης και αλληλεγγύης της Εκκλησίας η οποία λειτουργεί παράλληλα με το λειτουργικό και λατρευτικό της έργο.
Το ευαγές αυτό ίδρυμα αναγέρθηκε σε μια δύσκολη περίοδο της ιστορίας της πολυπαθούς και μαρτυρικής πόλης των Καλαβρύτων και ως «Κιβωτός Αγάπης» αγκάλιασε τα απορφανισθέντα παιδιά της, στέγασε τον πόνο και την ορφάνια τους και πρόσφερε θαλπωρή και περίθαλψη σε εκατοντάδες φτωχά παιδιά των επαρχιών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Ως έκφραση της ανθρώπινης αλληλεγγύης υπήρξε έργο - σταθμός, που λειτούργησε σωτήρια και ευεργετικά, για πολλά χρόνια, στη μεταπολεμική ιστορία της πόλης των Καλαβρύτων και της ευρύτερης περιοχής.
Είκοσι χρόνια αργότερα, αρχές της δεκαετίας του 1970, έπεσε ο σπόρος της ιδέας της ίδρυσης Γηροκομείου στα Καλάβρυτα από τον τότε Δήμαρχο Καλαβρύτων Απόστολο Τσεκούρα την οποία υιοθέτησαν θερμά 25 επώνυμοι πολίτες των Καλαβρύτων που υπέγραψαν και την ιδρυτική πράξη του Σωματείου " Οι Φίλοι του Γηροκομείου".
Το έτος 1973 τίθεται ο θεμέλιος λίθος της ανέγερσης του ιδρύματος σε οικόπεδο που βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου που δώρισαν γι’ αυτόν το σκοπό οι αδελφοί Παναγόπουλοι από τον Κάνδαλο Καλαβρύτων. Οι πρώτες εργασίες χρηματοδοτήθηκαν από τον μεγάλο ευεργέτη της περιοχής κ. Δημήτριο Τούζιο. Στις αρχές του 1979 περιήλθε από δωρεά στην κυριότητα της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ποιμαντορικά καθήκοντα στην οποία είχε αναλάβει από το 1978 ο Μητροπολίτης κ.κ. Αμβρόσιος, ενός δραστήριου και ικανού ιεράρχη, όπως αργότερα αποδείχθηκε.
Με δική του πρωτοβουλία ανέθεσε στον Δημήτριο και την Ασπασία Αλεξάκη, αρχιτέκτονες εκ Πατρών, την εκπόνηση νέων αρχιτεκτονικών σχεδίων, ενώ παράλληλα διευρύνθηκε και ο σκοπός του Ιδρύματος με την προσθήκη του Διακονικού Κέντρου προς εξυπηρέτηση ιεραποστολικών δραστηριοτήτων. Τον Ιούνιο του 1979 ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας με τη Γερμανία η οποία δεν άργησε να αποφέρει τους πρώτους καρπούς. Η υπηρεσία της Γερμανικής Εκκλησίας Diakonisches Werk Schober, χρηματοδότησε το δεύτερο στάδιο του έργου και ακολούθησε η δωρεά της κας Barbara Lambercht από την Ελβετία.
Καθοριστική για την αποπεράτωση του έργου υπήρξε η συμβολή του εύπορου ομογενή εξ Αμερικής (έλκει την καταγωγή από το Καλλιφώνιο Καλαβρύτων) Γρηγόριου Περ. Καλλιμανόπουλου ο οποίος με την άνευ όρων χρηματοδότηση του έργου έφερε την οριστική λύση στο πρόβλημα της διακοπής των οικοδομικών εργασιών λόγω έλλειψης χρημάτων. Προς τιμή και μνήμη του πατέρα του, Περικλή Kαλλιμανόπουλου το Ίδρυμα ονομάζεται «Καλλιμανοπούλειον Εκκλησιαστικόν Διακονικόν Κέντρον» [Κ.Ε.ΔΙ.Κ.], τα επίσημα εγκαίνια του οποίου έγιναν στις 8 Οκτωβρίου 1989.
Το Κ.Ε.ΔΙ.Κ σε συνδυασμό με τη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων μη αυτοεξυπηρετούμενων ατόμων που λειτουργεί από το 2002 στο κτήριο του Πρώην Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Καλαβρύτων, προσφέρει αδιαλείπτως κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο, με αυταπάρνηση και συνέπεια, τόσο στους ηλικιωμένους που φιλοξενεί όσο και στην Καλαβρυτινή κοινωνία ευρύτερα.
Στις σύγχρονες και ανακαινισμένες εγκαταστάσεις τους έχει στηθεί ένα ασφαλές «καταφύγιο» για τους ανήμπορους και πονεμένους συνανθρώπους μας. Έχει χτιστεί μια ζεστή φωλιά αγάπης και φιλοξενίας για τους ευαίσθητους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Σ’ ένα προσεγμένο-λειτουργικό, φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον διαμένουν πάνω από εβδομήντα αυτοεξυπηρετούμενοι ηλικιωμένοι και χαίρονται μια υψηλή ποιότητα ζωής δοσμένη με φροντίδα και τρυφερότητα.
Στη «Μονάδα Φροντίδας Μη Αυτοεξυπηρετούμενων» του Καλλιμανοπούλειου, στο πρώην Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο, φιλοξενούνται οι κατάκοιτοι και ανιάτως ασθενείς συνάνθρωποί μας . Εδώ προσφέρεται αφειδώς η ανθρωπιά και διαχέεται η αγάπη και η ζεστασιά των ανθρώπων του ιδρύματος.
Η Διεύθυνση του Ιδρύματος ασκείται ενιαία. Στην τριαντάχρονη και πλέον λειτουργία του κάποιοι άνθρωποι-συμπατριώτες μας το υπηρέτησαν από τη θέση του Δ/ντή με περισσή ευσυνειδησία, και ιδιαίτερα σε εποχές δύσκολες κατέβαλαν πολλές θυσίες και προσπάθειες στην εύρυθμη λειτουργία του θέτοντας το δικό τους λιθαράκι στο φιλανθρωπικό αυτό οικοδόμημα.[το αποτύπωμα που άφησε ο αείμνηστος Βασίλειος Ζήσιμος παραμένει ακόμη νωπό].
Σήμερα Δ/ντής του ΚΕΔΙΚ είναι ο Αιδ/τος π. Κων/νος Μητρόπουλος Ένας άξιος λειτουργός, Διδάσκαλος και Διάκονος. Ένας εξαίρετος νέος άνθρωπος, μορφωμένος και κοινωνικός. Επιτελεί και προσφέρει θεάρεστο έργο.
Παρουσιάζοντας [συνοπτικά] το χρονικό της ίδρυσης των δύο αυτών σημαντικών ευαγών ιδρυμάτων της Ιεράς Μητρόπολης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, σκοπός μου είναι, για άλλη μια φορά, 1) να εκφράσω και να υπενθυμίσω δημόσια ένα διαρκές και βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης που οφείλουμε ΄ να τρέφουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία προς όλους τους πρωτεργάτες και συντελεστές (ιδρυτές, δωρητές, εργαζόμενους, διευθυντές και μέλη του Δ.Σ.) αυτών των δύο φιλανθρωπικών οικοδομημάτων. [ εκπροσωπώ θέλω να πιστεύω και άλλους συμπολίτες μου που έχουν την ίδια με εμένα άποψη.
2). Να επαινέσω τους εργαζόμενους δημόσια για το υψηλό αίσθημα ευθύνης και αυτοθυσίας με το οποίο περιβάλλουν τους αξιοτίμητους και αξιοσέβαστους συνανθρώπους μας, γέροντες και γερόντισσες, και ανήμπορους φιλοξενούμενους του Καλλιμανοπουλείου. Τους επαινούμε δημόσια για την άψογη και υποδειγματική συμπεριφορά τους, την προθυμία και την καλοσύνη τους, την ευαισθησία και την ευγένειά τους, το υπερπροστατευτικό τους βλέμμα και το αφοπλιστικό τους χαμόγελο, χαρίσματα και κατάθεση ψυχής με τα οποία αγκαλιάζουν τους ενοίκους των δύο δομών και υφαίνουν την έξωθεν καλή μαρτυρία της τοπικής μας Εκκλησίας.
3) να καταδείξω ότι το «Καλλιμανοπούλειο Εκκλησιαστικό Διακονικόν Κέντρο» συνεχίζει μια μακρά και πλούσια παράδοση της Εκκλησιαστικής κοινωνικής Πρόνοιας. Αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς Η Ιερά Μητρόπολή μας στα πλαίσια της ποιμαντικής διακονίας και εκκλησιαστικής προσφοράς εκδηλώνοντας έμπρακτα την προς τον πλησίον αγάπη της, επιτελεί ένα φιλόθεο έργο αναδεικνύοντας τη φιλανθρωπία όχι μόνο αρετή και ιδανικό, αλλά και οδό που οδηγεί στην εσωτερική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας του Ιδρύματος, χαρακτηρίζονται από μία συνεχή προσφορά στους πάσχοντας και δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας, με πολλές θυσίες, προσπάθειες και αγώνες.
Πρέπει να σεμνύνονται οι άνθρωποι του Καλλιμανοπουλείου και οι κάτοικοι των Καλαβρύτων για αυτό το κόσμημα της πόλης τους, το καύχημα της τοπικής εκκλησίας.
Ιδού η προσφορά και η γενναιοδωρία.
Ιδού η Αλληλεγγύη και η έμπρακτος Αγάπη.
Η ίδρυση και λειτουργία του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Καλαβρύτων, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, υπήρξε έργο Κοινωνικής Πρόνοιας και οργανωμένης φιλανθρωπίας, απολύτως σύμφωνη προς την Αγία Γραφή και τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας.
Πρόκειται για την εκκλησιαστική φιλανθρωπία που αποτελεί τον παραδοσιακό τρόπο της Εκκλησίας για την υποστήριξη του πάσχοντα και εμπερίστατου συνανθρώπου συμπληρώνοντας σε αρκετά σημεία την κρατική πρόνοια. Είναι η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης και αλληλεγγύης της Εκκλησίας η οποία λειτουργεί παράλληλα με το λειτουργικό και λατρευτικό της έργο.
Το ευαγές αυτό ίδρυμα αναγέρθηκε σε μια δύσκολη περίοδο της ιστορίας της πολυπαθούς και μαρτυρικής πόλης των Καλαβρύτων και ως «Κιβωτός Αγάπης» αγκάλιασε τα απορφανισθέντα παιδιά της, στέγασε τον πόνο και την ορφάνια τους και πρόσφερε θαλπωρή και περίθαλψη σε εκατοντάδες φτωχά παιδιά των επαρχιών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Ως έκφραση της ανθρώπινης αλληλεγγύης υπήρξε έργο - σταθμός, που λειτούργησε σωτήρια και ευεργετικά, για πολλά χρόνια, στη μεταπολεμική ιστορία της πόλης των Καλαβρύτων και της ευρύτερης περιοχής.
Είκοσι χρόνια αργότερα, αρχές της δεκαετίας του 1970, έπεσε ο σπόρος της ιδέας της ίδρυσης Γηροκομείου στα Καλάβρυτα από τον τότε Δήμαρχο Καλαβρύτων Απόστολο Τσεκούρα την οποία υιοθέτησαν θερμά 25 επώνυμοι πολίτες των Καλαβρύτων που υπέγραψαν και την ιδρυτική πράξη του Σωματείου " Οι Φίλοι του Γηροκομείου".
Το έτος 1973 τίθεται ο θεμέλιος λίθος της ανέγερσης του ιδρύματος σε οικόπεδο που βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου που δώρισαν γι’ αυτόν το σκοπό οι αδελφοί Παναγόπουλοι από τον Κάνδαλο Καλαβρύτων. Οι πρώτες εργασίες χρηματοδοτήθηκαν από τον μεγάλο ευεργέτη της περιοχής κ. Δημήτριο Τούζιο. Στις αρχές του 1979 περιήλθε από δωρεά στην κυριότητα της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ποιμαντορικά καθήκοντα στην οποία είχε αναλάβει από το 1978 ο Μητροπολίτης κ.κ. Αμβρόσιος, ενός δραστήριου και ικανού ιεράρχη, όπως αργότερα αποδείχθηκε.
Με δική του πρωτοβουλία ανέθεσε στον Δημήτριο και την Ασπασία Αλεξάκη, αρχιτέκτονες εκ Πατρών, την εκπόνηση νέων αρχιτεκτονικών σχεδίων, ενώ παράλληλα διευρύνθηκε και ο σκοπός του Ιδρύματος με την προσθήκη του Διακονικού Κέντρου προς εξυπηρέτηση ιεραποστολικών δραστηριοτήτων. Τον Ιούνιο του 1979 ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας με τη Γερμανία η οποία δεν άργησε να αποφέρει τους πρώτους καρπούς. Η υπηρεσία της Γερμανικής Εκκλησίας Diakonisches Werk Schober, χρηματοδότησε το δεύτερο στάδιο του έργου και ακολούθησε η δωρεά της κας Barbara Lambercht από την Ελβετία.
Καθοριστική για την αποπεράτωση του έργου υπήρξε η συμβολή του εύπορου ομογενή εξ Αμερικής (έλκει την καταγωγή από το Καλλιφώνιο Καλαβρύτων) Γρηγόριου Περ. Καλλιμανόπουλου ο οποίος με την άνευ όρων χρηματοδότηση του έργου έφερε την οριστική λύση στο πρόβλημα της διακοπής των οικοδομικών εργασιών λόγω έλλειψης χρημάτων. Προς τιμή και μνήμη του πατέρα του, Περικλή Kαλλιμανόπουλου το Ίδρυμα ονομάζεται «Καλλιμανοπούλειον Εκκλησιαστικόν Διακονικόν Κέντρον» [Κ.Ε.ΔΙ.Κ.], τα επίσημα εγκαίνια του οποίου έγιναν στις 8 Οκτωβρίου 1989.
Το Κ.Ε.ΔΙ.Κ σε συνδυασμό με τη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων μη αυτοεξυπηρετούμενων ατόμων που λειτουργεί από το 2002 στο κτήριο του Πρώην Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Καλαβρύτων, προσφέρει αδιαλείπτως κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο, με αυταπάρνηση και συνέπεια, τόσο στους ηλικιωμένους που φιλοξενεί όσο και στην Καλαβρυτινή κοινωνία ευρύτερα.
Στις σύγχρονες και ανακαινισμένες εγκαταστάσεις τους έχει στηθεί ένα ασφαλές «καταφύγιο» για τους ανήμπορους και πονεμένους συνανθρώπους μας. Έχει χτιστεί μια ζεστή φωλιά αγάπης και φιλοξενίας για τους ευαίσθητους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Σ’ ένα προσεγμένο-λειτουργικό, φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον διαμένουν πάνω από εβδομήντα αυτοεξυπηρετούμενοι ηλικιωμένοι και χαίρονται μια υψηλή ποιότητα ζωής δοσμένη με φροντίδα και τρυφερότητα.
Στη «Μονάδα Φροντίδας Μη Αυτοεξυπηρετούμενων» του Καλλιμανοπούλειου, στο πρώην Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο, φιλοξενούνται οι κατάκοιτοι και ανιάτως ασθενείς συνάνθρωποί μας . Εδώ προσφέρεται αφειδώς η ανθρωπιά και διαχέεται η αγάπη και η ζεστασιά των ανθρώπων του ιδρύματος.
Η Διεύθυνση του Ιδρύματος ασκείται ενιαία. Στην τριαντάχρονη και πλέον λειτουργία του κάποιοι άνθρωποι-συμπατριώτες μας το υπηρέτησαν από τη θέση του Δ/ντή με περισσή ευσυνειδησία, και ιδιαίτερα σε εποχές δύσκολες κατέβαλαν πολλές θυσίες και προσπάθειες στην εύρυθμη λειτουργία του θέτοντας το δικό τους λιθαράκι στο φιλανθρωπικό αυτό οικοδόμημα.[το αποτύπωμα που άφησε ο αείμνηστος Βασίλειος Ζήσιμος παραμένει ακόμη νωπό].
Σήμερα Δ/ντής του ΚΕΔΙΚ είναι ο Αιδ/τος π. Κων/νος Μητρόπουλος Ένας άξιος λειτουργός, Διδάσκαλος και Διάκονος. Ένας εξαίρετος νέος άνθρωπος, μορφωμένος και κοινωνικός. Επιτελεί και προσφέρει θεάρεστο έργο.
Παρουσιάζοντας [συνοπτικά] το χρονικό της ίδρυσης των δύο αυτών σημαντικών ευαγών ιδρυμάτων της Ιεράς Μητρόπολης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, σκοπός μου είναι, για άλλη μια φορά, 1) να εκφράσω και να υπενθυμίσω δημόσια ένα διαρκές και βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης που οφείλουμε ΄ να τρέφουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία προς όλους τους πρωτεργάτες και συντελεστές (ιδρυτές, δωρητές, εργαζόμενους, διευθυντές και μέλη του Δ.Σ.) αυτών των δύο φιλανθρωπικών οικοδομημάτων. [ εκπροσωπώ θέλω να πιστεύω και άλλους συμπολίτες μου που έχουν την ίδια με εμένα άποψη.
2). Να επαινέσω τους εργαζόμενους δημόσια για το υψηλό αίσθημα ευθύνης και αυτοθυσίας με το οποίο περιβάλλουν τους αξιοτίμητους και αξιοσέβαστους συνανθρώπους μας, γέροντες και γερόντισσες, και ανήμπορους φιλοξενούμενους του Καλλιμανοπουλείου. Τους επαινούμε δημόσια για την άψογη και υποδειγματική συμπεριφορά τους, την προθυμία και την καλοσύνη τους, την ευαισθησία και την ευγένειά τους, το υπερπροστατευτικό τους βλέμμα και το αφοπλιστικό τους χαμόγελο, χαρίσματα και κατάθεση ψυχής με τα οποία αγκαλιάζουν τους ενοίκους των δύο δομών και υφαίνουν την έξωθεν καλή μαρτυρία της τοπικής μας Εκκλησίας.
3) να καταδείξω ότι το «Καλλιμανοπούλειο Εκκλησιαστικό Διακονικόν Κέντρο» συνεχίζει μια μακρά και πλούσια παράδοση της Εκκλησιαστικής κοινωνικής Πρόνοιας. Αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς Η Ιερά Μητρόπολή μας στα πλαίσια της ποιμαντικής διακονίας και εκκλησιαστικής προσφοράς εκδηλώνοντας έμπρακτα την προς τον πλησίον αγάπη της, επιτελεί ένα φιλόθεο έργο αναδεικνύοντας τη φιλανθρωπία όχι μόνο αρετή και ιδανικό, αλλά και οδό που οδηγεί στην εσωτερική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας του Ιδρύματος, χαρακτηρίζονται από μία συνεχή προσφορά στους πάσχοντας και δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας, με πολλές θυσίες, προσπάθειες και αγώνες.
Πρέπει να σεμνύνονται οι άνθρωποι του Καλλιμανοπουλείου και οι κάτοικοι των Καλαβρύτων για αυτό το κόσμημα της πόλης τους, το καύχημα της τοπικής εκκλησίας.
Ιδού η προσφορά και η γενναιοδωρία.
Ιδού η Αλληλεγγύη και η έμπρακτος Αγάπη.
Χρίστος Φωτεινόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.