Ένα μήνυμα εξέγερσης ενάντια σ’ «ό,τι μας τρώει την ψυχή» Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 ήταν η ηχηρότερη δημόσια αντίσταση στο χουντικό καθε...
Ένα μήνυμα εξέγερσης ενάντια σ’ «ό,τι μας τρώει την ψυχή»
Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 ήταν η ηχηρότερη δημόσια αντίσταση στο χουντικό καθεστώς και στην προσπάθεια μιας δήθεν «φιλελευθεροποίησής» του και μέσω αυτής της νομιμοποίησής του. Ήταν η στιγμή που έσπασε ο ψίθυρος και έγινε δημόσιος λόγος και αντίσταση. Ήταν η ρωγμή που άνοιξαν φοιτητές, μαθητές, νεολαίοι εργάτες σ’ ένα καθεστώς βίας, ανελευθερίας, αυθαιρεσίας και υποτέλειας στις ΗΠΑ και κατέδειξαν την αδυναμία του τότε πολιτικού κόσμου να πάρει τη σκυτάλη και να ανατρέψει τη χούντα των συνταγματαρχών. Η αιματηρή καταστολή που ακολούθησε κατέστησε τον αγώνα των εξεγερμένων στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σημείο αναφοράς σε μια ακολουθία μεγάλων κινημάτων νεολαίας που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες και σύμβολο αγώνα για τα κομβικά αιτήματά του που συμπυκνώθηκαν στο «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Περισσότερο από ποτέ στα 50 χρόνια που μας χωρίζουν από αυτήν έκρηξη του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού - που δεν αμφισβήτησε μόνο τη δικτατορία, αλλά όλο το πλέγμα του μετεμφυλιακού συστήματος εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων των υπερατλαντικών στηριγμάτων του- το σύνθημα είναι, δυστυχώς, πιο επίκαιρο από ποτέ.
ΨΩΜΙ: Στην Ελλάδα που επαίρεται για την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, η ακρίβεια επελαύνει, οι λογαριασμοί του ρεύματος τρομοκρατούν, τα δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιούνται, οι μισθοί είναι στάσιμοι ενώ το κόστος ζωής αυξάνεται απελπιστικά. Τίθεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε η ανάγκη να διεκδικήσουμε μισθολογική και εργασιακή αξιοπρέπεια και την προστασία των δημόσιων αγαθών.
ΠΑΙΔΕΙΑ: φραγμοί ανυπέρβλητοι (αναλυτικά προγράμματα, Τράπεζα Θεμάτων, σχολεία με λειψούς εκπαιδευτικούς, περιστολή των διορισμών στην Ειδική Αγωγή) περιμένουν τα παιδιά των λαϊκών τάξεων και η πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση γίνεται μετ’ εμποδίων. Η εξίσωση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με τα κολλέγια και η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά καταδεικνύει ποιος κατά την κυβέρνηση μπορεί να έχει πρόσβαση στο μορφωτικό αγαθό. Η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται στεγνά ως εμπόρευμα και η νεολαία που πρόφτασε να επωφεληθεί από το δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, για το οποίο πάλεψαν γενιές Ελλήνων, εξωθείται σε μετανάστευση, συνθήκη διαλυτική για την ελληνική κοινωνία. Είναι όρος επιβίωσης αυτής της κοινωνίας να κρατήσουμε την νεολαία στον τόπο και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα όλων των παιδιών στη μόρφωση και στις σπουδές σε μια καθολική, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για πτυχία με αξία και δουλειά με δικαιώματα.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: στην Ελλάδα των υποκλοπών, των πληρωμένων και συνακόλουθα ευπειθών ΜΜΕ, των κατά παραγγελία δικαστικών αποφάσεων ενάντια σε εργασιακούς αγώνες, της κρατικής καταστολής και της περιστολής των συνδικαλιστικών ελευθεριών περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να προασπίσουμε τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα δίνοντας ουσία και νόημα στη δημοκρατία, είναι ανάγκη να υπερασπιστούμε τα σωματεία μας ως ασπίδες προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων μας.
Στην Ελλάδα που έχει μετατραπεί σε μια απέραντη ΝΑΤΟική βάση και εμπλέκεται ενεργά σε πολέμους με εκατόμβες νεκρών και με τις διπλωματικές της επιλογές δυναμιτίζει όποια δυνατότητα ειρήνευσης στην Μέση Ανατολή και ταυτόχρονα υποδαυλίζει την τουρκική επιθετικότητα, το αίτημα του Πολυτεχνείου για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ είναι πάντα επίκαιρο. Οι κοινωνικοί αγώνες για ειρήνευση στην περιοχή και η απαίτηση απεμπλοκής της χώρας από πολεμικές περιπέτειες που καταλήγουν στην γενοκτονία ενός λαού είναι πολιτικό και ανθρωπιστικό καθήκον.
Η αμφισβήτηση της σημασίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου όλο και πιο έντονη τα τελευταία χρόνια από καθεστωτικούς πολιτικούς και παρατρεχάμενους «διανοούμενους», η απόπειρα ιδεολογικής αποδόμησης της επετείου, η συκοφάντηση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» κι ακόμα περισσότερο η προσπάθεια ανάσχεσης μέσα στις δεκαετίες των μαζικών διαδηλώσεων που κλείνουν τον εορτασμό του Πολυτεχνείου μας δείχνουν ότι το εξεγερτικό πνεύμα του Νοέμβρη όχι μόνο δεν ξεθώριασε, αλλά δημιουργεί εφιάλτες στους διαχειριστές της εξουσίας, καθώς μας οδηγεί «στης γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».
Περισσότερο από ποτέ στα 50 χρόνια που μας χωρίζουν από αυτήν έκρηξη του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού - που δεν αμφισβήτησε μόνο τη δικτατορία, αλλά όλο το πλέγμα του μετεμφυλιακού συστήματος εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων των υπερατλαντικών στηριγμάτων του- το σύνθημα είναι, δυστυχώς, πιο επίκαιρο από ποτέ.
ΨΩΜΙ: Στην Ελλάδα που επαίρεται για την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, η ακρίβεια επελαύνει, οι λογαριασμοί του ρεύματος τρομοκρατούν, τα δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιούνται, οι μισθοί είναι στάσιμοι ενώ το κόστος ζωής αυξάνεται απελπιστικά. Τίθεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε η ανάγκη να διεκδικήσουμε μισθολογική και εργασιακή αξιοπρέπεια και την προστασία των δημόσιων αγαθών.
ΠΑΙΔΕΙΑ: φραγμοί ανυπέρβλητοι (αναλυτικά προγράμματα, Τράπεζα Θεμάτων, σχολεία με λειψούς εκπαιδευτικούς, περιστολή των διορισμών στην Ειδική Αγωγή) περιμένουν τα παιδιά των λαϊκών τάξεων και η πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση γίνεται μετ’ εμποδίων. Η εξίσωση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με τα κολλέγια και η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά καταδεικνύει ποιος κατά την κυβέρνηση μπορεί να έχει πρόσβαση στο μορφωτικό αγαθό. Η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται στεγνά ως εμπόρευμα και η νεολαία που πρόφτασε να επωφεληθεί από το δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, για το οποίο πάλεψαν γενιές Ελλήνων, εξωθείται σε μετανάστευση, συνθήκη διαλυτική για την ελληνική κοινωνία. Είναι όρος επιβίωσης αυτής της κοινωνίας να κρατήσουμε την νεολαία στον τόπο και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα όλων των παιδιών στη μόρφωση και στις σπουδές σε μια καθολική, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για πτυχία με αξία και δουλειά με δικαιώματα.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: στην Ελλάδα των υποκλοπών, των πληρωμένων και συνακόλουθα ευπειθών ΜΜΕ, των κατά παραγγελία δικαστικών αποφάσεων ενάντια σε εργασιακούς αγώνες, της κρατικής καταστολής και της περιστολής των συνδικαλιστικών ελευθεριών περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να προασπίσουμε τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα δίνοντας ουσία και νόημα στη δημοκρατία, είναι ανάγκη να υπερασπιστούμε τα σωματεία μας ως ασπίδες προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων μας.
Στην Ελλάδα που έχει μετατραπεί σε μια απέραντη ΝΑΤΟική βάση και εμπλέκεται ενεργά σε πολέμους με εκατόμβες νεκρών και με τις διπλωματικές της επιλογές δυναμιτίζει όποια δυνατότητα ειρήνευσης στην Μέση Ανατολή και ταυτόχρονα υποδαυλίζει την τουρκική επιθετικότητα, το αίτημα του Πολυτεχνείου για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ είναι πάντα επίκαιρο. Οι κοινωνικοί αγώνες για ειρήνευση στην περιοχή και η απαίτηση απεμπλοκής της χώρας από πολεμικές περιπέτειες που καταλήγουν στην γενοκτονία ενός λαού είναι πολιτικό και ανθρωπιστικό καθήκον.
Η αμφισβήτηση της σημασίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου όλο και πιο έντονη τα τελευταία χρόνια από καθεστωτικούς πολιτικούς και παρατρεχάμενους «διανοούμενους», η απόπειρα ιδεολογικής αποδόμησης της επετείου, η συκοφάντηση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» κι ακόμα περισσότερο η προσπάθεια ανάσχεσης μέσα στις δεκαετίες των μαζικών διαδηλώσεων που κλείνουν τον εορτασμό του Πολυτεχνείου μας δείχνουν ότι το εξεγερτικό πνεύμα του Νοέμβρη όχι μόνο δεν ξεθώριασε, αλλά δημιουργεί εφιάλτες στους διαχειριστές της εξουσίας, καθώς μας οδηγεί «στης γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.