Τον Καλαβρυτινό ήρωα καταδροµέα Σωτήριο Τζουρά και όλους τους εκ Κορφών πεσόντες κατά τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, τίµησαν, σήμερα Κ...
Παρευρέθηκαν: Η οικογένειά του, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Παπαδόπουλος, ο Διοικητής του ΚΕΤΧ Πάτρας ταξίαρχος Γεώργιος Αλεξίου, ο Διοικητής του Α.Τ. Καλαβρύτων, Βασίλειος Σταθούλιας εκπροσωπώντας τον Αργηγό της ΕΛΑΣ, ο Σύνδεσμος Αχαΐας Κύπρου "Αχαιών Ακτή", ο συμπολεμιστής του αειμνήστου Τζουρά κ. Παναγιώτης Μηλιτσόπουλος, σύσσωμος ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κορφών, πρόεδροι Κοινοτήτων, Συλλόγων και Φορέων.
Ομιλία εκφώνησε ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Αθανάσιος Παπαδόπουλος ο οποίος ανέφερε:
Κυρίες και Κύριοι,
Φίλες και Φίλοι,
Η ιστορία γράφεται από εκείνους που τολμούν.
Γράφεται από εκείνους που βρίσκονται στη σωστή και δίκαιη πλευρά των πράγματων, από εκείνους που μπρος στο χρέος να υπηρετήσουν και να υπερασπιστούν ιδεώδη όπως είναι η πατρίδα και η σημαία, αψηφούν κάθε φόβο και προσπερνούν κάθε κίνδυνο.
Η ιστορία γράφεται απ’ τους πρωταγωνιστές.
Και τη μνήμη αυτών των πρωταγωνιστών τιμούμε σήμερα εδώ στις Κορφές, σ’ αυτό το μικρό τόπο των λίγων κατοίκων αλλά της μεγάλης προσφοράς και των πολλών ηρώων.
Ο Σωτήρης Τζουράς ήταν ο τελευταίος από αυτούς.
Προηγήθηκαν κι άλλοι.
Το ίδιο σπουδαίοι, το ίδιο ήρωες και πατριώτες, το ίδιο πολεμιστές μέχρι τέλους, το ίδιο ανδρείοι και ανδρειωμένοι.
Και όπως διαβάζουμε στη στήλη της προτομής του Σωτήρη Τζουρά «του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται».
Κι έτσι ακριβώς είναι. Οι ήρωες δεν χάνονται.
Οι ήρωες δεν λησμονιούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Είναι πάντα ανάμεσα μας και διαρκώς παρόντες με το παράδειγμα τους, με την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία τους, με την ιερότητα πού τους περιβάλλει ως σύμβολα, ως μάρτυρες που η ακτινοβολία και το εκτόπισμα τους ξεπερνάει τόπους και χρόνους.
Έπεσαν υπέρ πατρίδος.
Αλήθεια, ποιος άλλος τίτλος, ποια άλλη τιμή μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτή και να την υπερκεράσει; Καμία.
Ο καταδρομέας Σωτήρης Τζουράς μια μέρα σαν σήμερα πριν ακριβώς 50 χρόνια, στις 14 Ιουλίου 1974, αποχαιρετούσε τους γονείς, τους συγγενείς και τους φίλους του. Αποχαιρετούσε τους συγχωριανούς του.
Ήταν η τελευταία φορά που έβλεπε τις Κορφές.
Ήταν και τότε Κυριακή -όπως και σήμερα- και ήταν η τελευταία μέρα της δεκαήμερης άδειας που είχε πάρει.
Επέστρεψε στη μονάδα του.
Δώδεκα μηνών στρατιώτης, 21 ετών, από τους πιο έμπειρους και τους καλύτερα εκπαιδευμένους -κυρίως στο Μεγάλο Πεύκο- ήταν επόμενο λίγες ώρες μετά την τουρκική εισβολή, το βράδυ της 21ης Ιουλίου 1974, να επιβιβαστεί σ’ ένα απ’ αεροσκάφη της επιχείρησης «Νίκη» που είχαν προορισμό τη Λευκωσία.
Το χρονικό εκείνης της νύχτας λέει ότι το αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε ο Σωτήρης Τζουράς, τύπου Νοράτλας, απογειώθηκε απ’ τη Σούδα της Κρήτης στις έντεκα παρά τέταρτο, πετώντας σε χαμηλό ύψος, με σιγή ασυρμάτου και με σβηστά τα φώτα του.
Δηλαδή, σε συνθήκες που προσέγγιζαν τον υψηλότερο βαθμό επικινδυνότητας.
Το αεροσκάφος προσεγγίζοντας τη Λευκωσία καταρρίφθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας, με τάφους πεσόντων και κενοτάφια αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής.
Οι επιβαίνοντες, μεταξύ των οποίων ο Σωτήρης Τζουράς, την ώρα της πτώσης τηρούσαν στο ακέραιο τον στρατιωτικό όρκο που είχαν δώσει.
Ιδίως στο σημείο που ο όρκος λέει «Ορκίζομαι να υπερασπίζω, με πίστη και αφοσίωση, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τις Σημαίες. Να μην τις εγκαταλείπω ποτέ».
Και αυτό έκαναν εκείνο το βράδυ.
Μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος τους, μέχρι την τελευταία τους πνοή υπερασπίστηκαν την πατρίδα και τη σημαία και στάθηκαν όρθιοι.
Και τους ευγνωμονούμε γι’ αυτό και θα τους ευγνωμονούμε για πάντα.
Πριν από ακριβώς 50 χρόνια σαν σήμερα ένας νέος άνθρωπος αποχαιρετούσε τις Κορφές παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής στη μονάδα του χωρίς να ξέρει τότε ότι έπαιρνε το δρόμο που του εξασφάλιζε μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των ηρώων.
Μισό αιώνα αργότερα η αδικία στην Κύπρο εξακολουθεί να αποτελεί το μελανότερο στίγμα και την μεγαλύτερη κηλίδα στην τήρηση της Διεθνούς Νομιμότητας και Τάξης.
Και η Κύπρος να παραμένει η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, το μοναδικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μ’ ένα τμήμα του υπό κατοχή, μ’ ένα ψευδοκράτος στη φυσική επικράτεια του και σε πείσμα των όσων το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει αποφασίσει.
Η αδικία στην Κύπρο είναι λογικό να εξοργίζει όσους γνωρίζουν την Ιστορία.
Είναι λογικό να κινητοποιεί όσους δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι το 36,2% της επικράτειας του νησιού παραμένει ακόμα υπό τουρκική κατοχή.
Να κινητοποιεί όσους βλέπουν πολύ καθαρά ότι ενώ ο διεθνής παράγοντας θα έπρεπε να είχε δώσει -απ’ την πρώτη στιγμή- μια λύση σ’ ένα πρόβλημα που δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ποιος είναι ο αδικημένος, σήμερα η όλη υπόθεση παραμένει σ’ εκκρεμότητα.
Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν μια αδικία παρατείνεται και μένει σ’ εκκρεμότητα, όταν δεν λύνεται αμέσως, εκείνος που αποκομίζει οφέλη είναι εκείνος που αδίκησε κι όχι εκείνος που υπέστη την αδικία και ψάχνει να βρει το δίκιο του.
Ο Σωτήρης Τζουράς έπεσε στο βωμό της υπεράσπισης της Κύπρου.
Έκανε το καθήκον του.
Όμως η δικαίωση και η δικαιοσύνη δεν έχουν βρει ακόμα για το ζήτημα της Κύπρου την οδό της εκπλήρωσης τους, δεν έχει τακτοποιηθεί αυτή η διεθνής ανορθογραφία που σωστά έχει χαρακτηριστεί ως το δικαιότερο αίτημα της παγκόσμιας κοινότητας που μένει αδικαίωτο.
Υποκλινόμαστε σήμερα στο παράδειγμα του Σωτήρη Τζουρά.
Τιμούμε σήμερα όλους τους ήρωες πεσόντες απ’ τις Κορφές Καλαβρύτων.
Και είμαστε περήφανοι για όσα μάς άφησαν πίσω. Είμαστε περήφανοι για τις κορυφές που μάς κληροδότησαν.
Αιωνία η μνήμη τους.
Αιώνιο το παράδειγμα τους.
Σήμερα τιμούμε σ’ αυτή την εκδήλωση μνήμης όσους τα ονόματα τους είναι χαραγμένα σ’ αυτά τα δυο μαρμάρινα μνημεία.
Όχι γιατί το οφείλουμε στο παρελθόν μας αλλά κυρίως γιατί το οφείλουμε στο μέλλον μας.
Σας Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.