Οικονομική κρίση ή πολιτισμικές διαφορές;

του Νίκου Π. Κυριαζή   Ένας κόσμος, χίλια χρέη, ο ένας χρωστάει στο άλλον και όλοι παντού και η κρίση του συστήματος καλά κρατεί. Ατέλειωτες...

του Νίκου Π. Κυριαζή  

Ένας κόσμος, χίλια χρέη, ο ένας χρωστάει στο άλλον και όλοι παντού και η κρίση του συστήματος καλά κρατεί. Ατέλειωτες ώρες διαβουλεύσεων κρατικών υπαλλήλων, οικονομολόγων και διαχειριστών του συστήματος της οικονομικής Βαβέλ που άκρη δεν έχει. 

Τελικά όμως είναι οικονομική η κρίση ή απόρροια πολιτισμικών διαφορών;
Ας πάμε λίγα χρόνια πιό πίσω και ας θυμηθούμε το Μάαστριχτ (1992). Ιστορικά, ήταν η συνθήκη με γεμάτο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιεχόμενο με την διατήρηση ταυτόχρονα και το "ισότιμον" των Μελών Χωρών, επιστέγασμα διεργασιών....αιώνων

Τι απαιτούσε ουσιαστικά όμως η συνθήκη; 

Απαιτούσε την εξομοίωση των κρατών-μελών στο κεντροευρωπαϊκό μοντέλο και όχι σύγκληση των οικονομιών μέσα από ένα "διευθυντήριο" (βλ.φεουδαρχία) αποφάσεων που σκοπό είχε τον εξορθολογισμό της παραγωγής μέσα από την παρακολούθηση της πολιτικής και κατ επέκταση του ιδιωτικού βίου.

Αυτό που "ξέχασε" το κεντροευρωπαϊκό διευθυντήριο, ήταν να λάβει υπόψη του την διαφορετικότητα του ευρωπαϊκού νότου,την ιδιοσυγκρασία ακόμα ακόμα και τις κλιματολογικές του διαφορές αλλά κυρίως την διαφορετική αντίληψη πραγμάτων....

Τι επέβαλε; Την καταναλωτική ευζωία, την τεχνολογική αποτελεσματικότητα και την ιδεολογική βεβαιότητα. Έτσι οι αποφάσεις που είχαν πολλαπλό "ισότιμο" περιεχόμενο - οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό - έγινε δυο ταχυτήτων με τους κεντροευρωπαίους να επιβάλλουν τον τρόπο δράσης και σκέψης στους υπολοίπους, απόρροια της πολιτισμική τους νοοτροπίας και έπαρσης.

Για να γίνουμε πιο ακριβείς σε κάθε ευρωπαϊκή απόφαση -όχι μόνο στο Μάαστριχτ- υπάρχει η φιλοσοφική διαφοροποίηση, η "αιώνια" κόντρα αντίληψης πραγμάτων και θέσεων: η εμπειρική γνώση της ζωής που απαιτεί την άμεση μετοχή στους μεν και η προσέγγιση της ζωής μέσα από την διανόηση και τον ορθολογισμό στους δε.

Στο Μάαστριχτ  αποφάσισαν για παράδειγμα ότι το οικολογικό πρόβλημα λύνεται με την ανάπτυξη και τον εκσυχρονισμό και όχι με την συνειδητή αγάπη για το περιβάλλον. Έθεσαν ως μήτρα της προόδου το φαίνεσθαι και όχι το γίγνεσθαι και που φανερώνει την φιλοσοφική διαφοροποίηση...

Μια αέναη μάχη μεταξύ του "ωραίου", του "αγαθού" και της ¨αλήθειας" με την νομοθεσία το "οργανωμένο κράτος" και το συστηματοποιημένο δίκαιο

Έτσι σιγά σιγά η Ευρώπη βρέθηκε αντιμέτωπη με κάτι που είχε προβλέψει ο Samuel Huntigton (Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας 1927-2008) στην διατριβή του "μετα- Ψυχρού Πολέμου νέα παγκόσμια τάξη" οτι "μετά το πέρας των ψυχροπολεμικών αντιθέσεων οι πολιτιστικές διαφορές θα είναι η αφορμή αναπότρεπτων ενδοευρωπαϊκών διχασμών και συγκρούσεων"

Και ποιό είναι το διακύβευμα της πάλης; 

Ειρήνη ή Ελευθερία; Ναι η σύγκρουση της συμβιβαστικής Ειρήνης προϊόν διπλωματικής υπαναχώρησης σε κάθε είδους εντολές του κεντροευρωπαϊκύ διευθυντήριου και της Ελευθερίας τον δημιουργικό δηλαδή παραλογισμό, αυτόν που δημιούργησε κοινωνίες, επαναστάσεις, προτάσεις και ιδέες.

Νίκος Π. Κυριαζής 
25/10/2011