γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος Θα έλεγε κανείς πως νοιώθουμε σαν «θηρία στο κλουβί», που ο χειμώνας μας «κλείνει μέσα»! Και αν...
Θα έλεγε κανείς πως νοιώθουμε σαν «θηρία στο κλουβί», που ο χειμώνας μας «κλείνει μέσα»! Και αν αυτό λεγόταν «μια φορά» για κάποια χρόνια πριν, σήμερα με την αστυφιλία νοιώθουμε πολύ περισσότερο την ανάγκη να βρεθούμε στην αγκαλιά της φύσης, έστω και για λίγες στιγμές! Παρελθόν και η νηστεία της μεγάλης σαρακοστής, κάνει τη διάθεση για πανηγυρική εξόρμηση και για προσκύνημα στον Άγιο και στη φύση ακόμα μεγαλύτερη.
Φυσιολάτρες οι ξωμάχοι των χωριών μας – φυσιολάτρες όλοι μας, πάντα και τώρα, μα μόλις περνάει το Πάσχα και λίγο χαμογελάει η άνοιξη, γινόμαστε ακόμα πιο φυσιολάτρες, που ίσως και να μην είναι τυχαίο το ότι έχει «συνδυαστεί» πολλά ξωκλήσια να γιορτάζουν μετά τη Λαμπρή. Πόσα τέτοια δεν έχουμε στον τόπο μας: Αϊ-Γιώργης, Αϊ-Θανάσης στις 2 Μάη, Αϊ-Νικόλας στις 8-9 και 10 Μάη, Άγιος Κωνσταντίνος-Αγία Ελένη, Ανάληψη, Αγία Τριάδα… Και σε πόσα ακόμα δεν γίνονται «εξορμήσεις» τη βδομάδα της Λαμπρής, χωρίς να γιορτάζεται η μνήμη του Αγίου.
Από την προηγούμενη ετοίμαζαν-ετοιμάζουν το τι θα πάρουν μαζί τους από φαγητά, ποτά (κρασί και τσίπουρο, κυρίως) και γλυκά, να φάνε και να πιούνε οι ίδιοι και να κεράσουν, όχι μόνο τους συγχωριανούς τους, αλλά και φίλους και συγγενείς από άλλα χωριά που έρχονται για το προσκύνημα, για το πανηγύρι. Όσο για το πιο αναγκαίο απ’ όλα, το νεράκι, οι φυσικές πηγές είναι τόσες πολλές στα χωριά μας, που κανείς δεν πρόκειται να διψάσει.
Απαραίτητες και οι μεγάλες λαμπάδες που φέρνουν με ευλάβεια προσκυνητές «ίσα με το μπόι τους» - τάμα και δέηση μαζί -, απαραίτητα το πρόσφορο και η αρτοκλασία για την ευλογία του Αγίου. Και πόσα, στ’ αλήθεια, περισσότερα συναισθήματα νοιώθουμε και πόσο πιο γραφική είναι η εικόνα στα ξωκλήσια εκείνα που «δεν πάει αυτοκίνητο»! Νοιώθει κανείς πως συμμετέχει με όλες του τις αισθήσεις!
Μέχρι να τελειώσει η Λειτουργία, αλλά και πριν ακόμα, οι ευχές και τα «χρόνια πολλά» δίνουν και παίρνουν! Κι αμέσως μετά στρώνονται κάτω από βαθύσκιωτα δέντρα τα αλλού καλύτερα-πολύχρωμα και με τέχνη υφαντά απλάδια, ξεδιπλώνονται μεσάλια και κάθονται όλοι μαζί ή σε μεγάλες παρέες. Το φαγοπότι, το γλέντι και ο χορός αρχίζουν! Ο καθαρός αέρας, η κούραση και η διάθεση κάνουν τα με περισσή τέχνη εδέσματα από τα χέρια της κάθε νοικοκυράς δέκα και είκοσι φορές νοστιμότερα. Έτσι, το ανέβασμα στο βουνό, δεν περιορίζεται μόνο στον εκκλησιασμό, αλλά παίρνει μορφή πραγματικού και μεγάλου πανηγυριού.
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις «εξορμήσεις» είχαν κάποτε τα παραδοσιακά συγκροτήματα, το ταβούλι και οι καραμούζες,. Μόλις όμως «έπιανε» ένα τραγούδι με το στόμα κάποιος από τους γεροντότερους, τότε αυτά σώπαιναν και όλοι άκουγαν με πραγματική ευλάβεια, «παίρνοντας» με τη σειρά τους το τραγούδι.
Πολύ πριν ακόμα γείρει ο ήλιος, χορτασμένοι όλοι προσκύνημα στον Άγιο και στη φύση, χορτασμένοι γλέντι, χορό και ξεφάντωμα, φεύγουν ανανεωμένοι να συνεχίσουν τη βιοπάλη που ξεκινάει κιόλας με το που θα φτάσουν στο σπίτι. Με τι χαρά τους περιμένουν εκεί οι γεροντότεροι και οι ανήμποροι, να πάρουν από τα χέρια τους λίγο άρτο, να τους στυλώσει η ευλογία του Αγίου! Η ευχή όλων «και του χρόνου» σφραγίζει την ημέρα!
Πόσα, στ’ αλήθεια, όμορφα συναισθήματα νοιώθουμε μέσα μας, όταν βλέπουμε σήμερα τους νεότερους να καλούν ο ένας τον άλλον μέσω διαδικτύου για προσκύνημα στο γραφικό ξωκλήσι, στο χωριό των γονιών τους και των παππούδων τους, ακολουθώντας το δικό τους «μονοπάτι»!
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
Νίκος Παπακωνσταντόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.