Η Μονή Μακελλαριάς είναι χτισμένη σαν αετοφωλιά σε γυμνό και απότομο βράχο, κοντά στο χωριό Λαπαναγοί σε απόσταση 30χλμ. από την πόλη των...
Κτίστηκε από το στρατηγό του Ιουστινιανού Βελισσάριο το 532 μ.Χ., όπως αναγράφεται και από επιγραφή που σώζεται έως και σήμερα, ώστε να εξιλεωθεί από την σφαγή κατά την περίφημη "Στάση του Νίκα" στην Κωνσταντινούπολη.
Αρχικά η Μονή ονομαζόταν Παναγία Λιθαριώτισσα και χρωστά το όνομα Μακελλαριά σε ένα τραγικό γεγονός: Αφού κυρίεψε τήν πόλη ο Μωάμεθ ο Β' το 1453, προχώρησε στην κυρίως Ελλάδα σπέρνοντας τον όλεθρο , έφθασε στην Πελοπόννησο και απείλησε την περιοχή της Μονής. Οι κάτοικοι της γύρω περιοχής και οι μοναχοί κατέφυγαν στα κελιά για προστασία και παρά τις προσπάθεις του αγωνιστή Γιάννου να ανακόψει την ορμή των τούρκων, αυτοί άλωσαν το μοναστήρι και έσφαξαν κοσμικούς και μοναχούς. Από το μακελλειό ή από τις λέξεις αίμα και κελι η Μονή έκτοτε έμεινε γνωστή ως Μακελλαριά.
Η αρχική θέση της Μονής ήταν κάτω από το βράχο στον οποίο είναι χτισμένη σήμερα. Η ιστορία αναφέρει πως μεταφέρθηκε μετά την καταστροφή της από τους Τούρκους το 1458. Οι εναπομείναντες πατέρες θέλησαν να ξαναχτίσουν το Μοναστήρι, όχι όμως στην τοποθεσία που ήταν παλαιότερα χτισμένο, και αυτό για λόγους προστασίας από τις καιρικές συνθήκες και ιδιαίτερα από τους ισχυρούς ανέμους που επικρατούν στην περιοχή. Έτσι αποφάσισαν να το χτίσουν στο απάνεμο μέρος του σπηλαίου, όπου σήμερα υπάρχει το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως.
Για το σκοπό αυτό προσλήφθηκαν εργάτες από τα κοντινά χωριά και κυρίως από τους Λαπαναγούς.
Κατά θαυμαστό τρόπο το έργο της ανοικοδόμησης δεν σημείωνε καμιά πρόοδο, διότι η οικοδομή την οποία οι εργάτες ανήγειραν την ημέρα, έπεφτε τη νύχτα και το πρωί παρουσιαζόταν σωρός ερειπίων ενώ τα εργαλεία και μέρος των υλικών εξαφανίζονταν.
Μετά από λίγες ημέρες τα εργαλεία βρέθηκαν στην κορυφή του βράχου, που είναι σήμερα χτισμένο το Μοναστήρι. Οι μοναχοί, παρά τις αντιδράσεις του πρωτομάστορα (που θεώρησε το μέρος ακατάλληλο λόγω των καιρικών συνθηκών), άρχισαν την εκκαθάριση του βράχου για την ανοικοδόμηση της Μονής στο μέρος που υπέδειξε η Παναγία. Εκεί σε ένα φυσικό κοίλωμα του βράχου - όπως φαίνεται μέχρι σήμερα στο ιερό βήμα της μονόκλιτης Βασιλικής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου – βρέθηκε ένα πήλινο δοχείο με πηγμένο λάδι, και δίπλα σε αυτό η εικόνα της Παναγίας.
Η αντίδραση του πρωτομάστορα δεν έμεινε χωρίς συνέπειες. Ενώ οι μοναχοί καθάριζαν το βράχο, αυτός συνέχισε πεισματικά την ανοικοδόμηση στη σπηλιά της Μεταμορφώσεως. Όταν βρέθηκε το εικόνισμα της Θεοτόκου οι σκαλωσιές γκρεμίστηκαν παρασύροντας τους χτίστες, τα υλικά και τα εργαλεία στη χαράδρα που οδηγεί στο Σελινούντα ποταμό. Κανείς δεν τραυματίστηκε, εκτός από τον πρωτομάστορα. Οι μοναχοί προσευχήθηκαν και άλειψαν τον τραυματισμένο πρωτομάστορα με το λάδι που βρέθηκε. Αμέσως θεραπεύτηκε από τα τραύματά του και γεμάτος ευγνωμοσύνη για τη θεομητορική προστασία αρχίζει την ανοικοδόμηση στον τόπο της θείας εκλογής, έργο το οποίο δεν συνάντησε πλέον κανένα εμπόδιο.
Αρχικά χτίζεται ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το κοίλωμα του βράχου με το ιαματικό λάδι συμπεριλαμβάνεται στο Άγιο Βήμα του Ναού τιμητικά αλλά και με σκοπό την προστασία του από τυχόν βεβηλώσεις. Στο εικονοστάσι που χωρίζει το ιερό βήμα από τον κυρίως Ναό, τοποθετείται η Παναγία η Μακελλαρίτισσα, έφορος και προστάτιδα της νέας Μονής αλλά και αρωγός σε όσους με πίστη προσφεύγουν στη χάρη Της και τη μεσιτική Της πρεσβεία. Στέκεται εκεί Κυρά και Δέσποινα από τότε και οι πιστοί αλλά και τα ζώα που προσφεύγουν στη χάρη Της, ευλαβικά κλίνουν τα γόνατα μπροστά Της.
Ο πολυτιμότερος θησαυρός είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και το κιούπι με το θαυματουργό λάδι. Επίσης καρυοφύλλια, γιαταγάνια, κουμπούρες των οπλαρχηγών και παλικαριών της ξακουστής μάχης της Καυκαριάς, με τα οποία κατατρόπωσαν τον Ιμπραήμ το 1827 και στολές των αγωνιστών του 1821.
Σημαντικά κειμήλια του μοναστηριού έχουν κλαπεί από τη ληστεία που έγινε το Σεπτέμβριο του 1980, τα οποία αποτελούνταν από:
• Τ’ Άχραντα Πάθη που περιλάμβανε ένα κιτίο χειροποίητο από σύρμα χρυσό πλεγμένο στη Ρωσία, για φτιαχτεί το κιτίο πέρασαν 7 χρόνια. Βυζαντινής τέχνης, που εντός του φυλάσσονταν τεμάχιο από το ακάνθινο στεφάνι, τεμάχιο της χλαμύδας και κομμάτια τιμίου ξύλου και σπόγγου.
• Επίχρυσες και χρυσές λειψανοθήκες με ιερά λείψανα 150 Αγίων.
• Ιερά Ευαγγέλια επίχρυσα και αργυρά του 15ου και 16ου αιώνα.
• Εικόνες φορητές του 16ου και 17ου αιώνα.
• Στολές χειροποίητες χρυσοκέντητες από την Ρωσία.
Aπό την 1η Αυγούστου 2011 η Ιερά Μονή άρχισε να επαναλειτουργεί με την εγκατάσταση δύο Μοναζουσών, της μοναχής Μαρκέλλας και της μοναχής Συγκλητικής, προσοντούχων, με πανεπιστημιακή μόρφωση, οι οποίες ωστόσο αφιέρωσαν την ζωή τους στην μοναστική πολιτεία, στό Χριστό και την Εκκλησία και ανέλαβαν την συντήρηση , ανακαίνιση και την λειτουργία της Μονής. Το έργο που έχουν επιτελέσει σημαντικό, με την πλήρη ανακαίνιση του ιστορικού Μοναστηριού.
Απ΄την στιγμή της εγκατάστασης της αδελφότητας στην Μονή οι προσπάθειες ανακατασκευής της είναι υπεράνθρωπες προκειμένου η Μονή να ξαναγίνει βιώσιμη αλλά και να αναπαύεται ο κάθε προσκυνητής που την επισκέπτεται. Πρώτο μέλημα ήταν η εγκατάσταση κεντρικής θέρμανσης, καθ΄ ότι ο χειμώνας όπως γνωρίζετε είναι δύσκολος. Αυτό με την οικονομική βοήθεια των πιστών υλοποιήθηκε. Όμως υπάρχουν έργα αναγκαία που πρέπει να γίνουν.
Αυτά είναι: 1)Η ανακατασκευή του μονοπατιού που ανεβαίνει στη Μονή, με διαπλάτυνση για να ανεβαίνει αυτοκίνητο, για την μεταφορά βαριών αντικειμένων αλλά και ηλικιωμένων ατόμων. Αυτό το έργο ξεκίνησε το καλοκαίρι αλλά χρειάζεται αρκετά χρήματα ακόμη για να τελειοποιηθεί.
2) Η σκεπή της Μονής χρειάζεται ανακατασκευή, λόγω του ότι δεν υπάρχει κάποια μόνωση, πισσόχαρτο κ.λ.π. και καθώς οι άνεμοι είναι δυνατοί, εκτός του ότι μπαίνει όλο το κρύο μέσα, σηκώνονται τα κεραμίδια και σε περίπτωση βροχής γεμίζουν όλοι οι χώροι με νερό.
3) κατόπιν υποδείξεως μηχανικών το καμπαναριό της Μονής έχει πάρει κλίση, είναι επικίνδυνο να πέσει προκαλώντας ζημιά στα κτίρια. Ως εκ τούτου εκτός από την κατεδάφιση του, χρειάζεται και η εκ νέου ανέγερσή του. Αυτά τα έργα είναι τα αμεσότερα και δαπανηρότερα και θα γίνουν με την καθοδήγηση μηχανικών προκειμένου το Ιστορικό μας Μοναστήρι να αποκτήσει και πάλι την παραδοσιακή του μορφή.
Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος
Λίγο πιο χαμηλά και σε μικρή απόσταση από το μοναστήρι, ακολουθώντας ένα 
κατηφορικό μονοπάτι, ο προσκυνητής συναντά ένα εκκλησάκι που τιμάται στη μνήμη της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Το εκκλησάκι αυτό είναι κτισμένο σε φυσική εσοχή του απόκρημνου βράχου, κάτω από τη Βοϊβοντοράχη, μέσα σε σπήλαιο. Χαρακτηριστικό στοιχείο στο εσωτερικό του ναού είναι ότι, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, ρέει αστείρευτα από το βράχο του σπηλαίου, αγίασμα.
Σε μικρή απόσταση απο τη Μονή και δίπλα στο Σελινούντα βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Ευαγγελίστριας, που είναι μετόχι της Μονής, που παρ΄όλη την εγκατάλειψη και κατάρευση του διαφαίνονται πλούσια τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία. στο πρόγραμμα της αδελφότητας είναι η αναστήλωση του πετρόκτιστου Ναού και η αναδειξή του.
Η Ιερά Μονή απο την ιδρυση της ήταν ανδρώα αλλά τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν είχε συνοδεία. από τον Ιούλιο του 2011 με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβροσίου εγκαταβιώνει γυναικεία αδελφότητα.
Ενισχύστε την Μονή
Τα Έσοδα της Μονής είναι ελάχιστα, καθ΄ ότι δε διαθέτει περιουσιακά στοιχεία και τα μόνα έσοδα είναι οι δωρεές των πιστών.
Ενισχύσατε τα έργα της Μονής
Αρ. Λογαριασμού: Εθνική τράπεζα: 364/558090
ΙΒΑΝ: GR3201103640000036455809008
Δ. SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ETHNGRAA
Η μονή διαθέτει ξενώνες για τη φιλοξενία των επισκεπτών. Εορτάζει στις 15 και στις 23 Αυγούστου.
Λαπαναγοί Καλαβρύτων
Οι Λαπαναγοί είναι χωριό που βρίσκεται στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, στον πρώην νομό Αχαΐας, στην πρώην Επαρχία Καλαβρύτων και ανήκει διοικητικά στον Δήμο Καλαβρύτων. Χωροθετείται στην Βορειοανατολική πλευρά του Δήμου Καλαβρύτων, σε απόσταση περίπου 29χλμ. από τα Καλάβρυτα, νοτιοανατολικά του χωριού Λεόντιου και απέναντι από την Ιερά Μονή Μακελλαριάς. Είναι ένας ορεινός οικισμός σε ύψος 750μ. που προστατεύεται βόρεια από την οροσειρά Λαγό-Γουλά-Καυκαριάς, ανατολικά από τον ποταμό Σελινούντα και δυτικά από το ορεινό όγκο του Γερακοβουνίου. Το χωριό επικοινωνεί, με το Αίγιο μέσω αγροτικού δρόμου που διασχίζει τις περιοχές Κουνινά κι Ρακίτα και με τα Καλάβρυτα επίσης μέσω αγροτικού δρόμου που περνά από το χωριό Πετσάκοι. Επικοινωνεί με το μοναστήρι της Μακελλαριάς, μέσω του δάσους Φλάμπουρα-Κάνισκα.
Ιστορικά στοιχεία για το χωριό υπάρχουν από την επανάσταση του ‘21 και μετά.
Πολλοί Λαπαναγίτες (Σταμάτης Αλεξανδρής, Ιωάννης Δρούλιας ή Ανδρουλάκης, Δημήτρης Κόρδας, Αγγελάκης Αλεξόπουλος, Αντώνης Αδαμόπουλος, Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος, Γ. Κουφόγιωργας κ.ά.) διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην επανάσταση του 1821.
Γνωρίζουμε πως το 1853 το χωριό είχε 750 περίπου κατοίκους.
Οι Λαπαναγοί μετά την Επανάσταση παρουσίασαν οικονομική άνθιση. Τούτο δείχνουν τουλάχιστον τα πολλά διώροφα και τριώροφα σπίτια που χτίστηκαν, πριν και μετά το 1900, με πελεκητή πέτρα από ασβεστόλιθο, το γεγονός ότι λειτουργούσε στο χωριό, μέχρι το 1920 περίπου, λαϊκή Αγορά για τους κατοίκους του και τους κατοίκους των γύρω χωριών.
Δυστυχώς, πολλά από τα ωραία αυτά σπίτια κάηκαν στην Κατοχή από τους Γερμανούς, επειδή οι ιδιοκτήτες τους ή τα παιδιά τους μετείχαν σε μεγάλη αντιστασιακή ομάδα που είχε συσταθεί στο χωριό, και ουδέποτε ξαναχτίστηκαν.
Οι Λαπαναγίτες, από παλιά, είχαν μεταναστευτικές τάσεις.
Το χωριό ανήκε στο Δήμο Κερπινής βάσει του Β.Δ. της 8ης Απριλίου του 1835, με πληθυσμό 463 κατοίκους.
Το 1865 αρκετές οικογένειες αναζητώντας καλύτερη τύχη έφυγαν από το χωριό κι εγκαταστάθηκαν έξω από την Πάτρα, στη σημερινή Εγλυκάδα, όπου ίδρυσαν ολόκληρο οικισμό.
Το 1880 ένας μεγαλύτερος αριθμός Λαπαναγιτών κατέβηκε στην Αιγιαλεία, όπου ίδρυσε τον οικισμό Κούμαρης ή Κούμαρι. Εκεί πήραν μεγάλες εκτάσεις από τον τσιφλικά Διομήδη Πολυχρονιάδη και καλλιέργησαν σταφίδες, πληρώνοντάς του για αρκετά χρόνια το γνωστό νόβελο.
Ο Κούμαρης αποτέλεσε στη συνέχεια ανεξάρτητη κοινότητα. Σήμερα έχει 400 περίπου κατοίκους.
Μετά το 1900 πολλές λαπαναγίτικες οικογένειες εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Αίγιο. Μια απ΄ αυτές ήταν η οικογένεια Δρούλια που είχε σταφιδεργοστάσιο στην παραλία. Γόνος της οικογένειας Δρούλια ήταν ο βουλευτής Αχαΐας Τάσης Δρούλιας. Παππούς τού βουλευτή, ο Αναστάσιος Δρούλιας, διετέλεσε δήμαρχος Κερπινής πριν το 1900.
Αξίζει να αναφερθεί ακόμη, πως από τους Λαπαναγούς καταγόταν και μια σπουδαία προσωπικότητα της Εκκλησίας ο Αγαθάγγελος Γεωργιάδης. Ο Αγαθάγγελος Γεωργιάδης σπούδασε θεολογία στην Ελλάδα και φιλοσοφία στην Γερμανία(Μόναχο - Βερολίνο). Μετά τις σπουδές του υπηρέτησε ως σχολάρχης στην Αχαΐα. Το 1894 τον έστειλε η Ιερά Σύνοδος ως εφημέριο στην Πετρούπολη της Ρωσίας, όπου ανέπτυξε πλουσιότατη δράση και συνδέθηκε στενά με την τσαρική Αυλή. Το 1907 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Θήρας όπου διακρίθηκε για το πλούσιο φιλανθρωπικό έργο του. Πέθανε το 1930.
Στη δεκαετία του ‘70 εγκατέλειψαν το χωριό και οι 35 περίπου εναπομείνασες οικογένειες κι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Μεσηνέζη Αιγίου.
Σήμερα δυστυχώς μένουν στο χωριό ολοχρονίς τέσσερις μόνο οικογένειες.
Η ερήμωση του χωριού οφείλεται και στο γεγονός της μη ύπαρξης ανεκτού αυτοκινητόδρομου για την εξυπηρέτηση των αναγκών των κατοίκων του.
Η Μάχη της Καυκαριάς - 1821
Η Καυκαριά ή ο Καυκαριάς, όπως ονομάζεται από τους Λαπαναγίτες, είναι τοποθεσία στα ΒΑ του χωριού όπου δεσπόζει ο ιστορικός λόφος Γουλάς.
Το 1827, καθώς είναι γνωστό, οι ορδές του Ιμπραήμ συνέχιζαν την καταστροφή τής Πελοποννήσου, εξόντωναν τον πληθυσμό της ή εφάρμοζαν το αισχρό «προσκύνημα».
Ο Κολοκοτρώνης, που είχε φτάσει τότε ως τους Πετσάκους, είχε δώσει εντολή στους οπλαρχηγούς να χτυπούν με κάθε τρόπο τις τουρκοαιγυπτικές ορδές και να εμποδίζουν το προσκύνημα.
Στις 26-27 Αυγούστου του έτους αυτού τμήμα της στρατιάς του Ιμπραήμ με επικεφαλής τον Ντελή Αχμέτ, αποτελούμενο από 4.500 άντρες και με οδηγό τον προδότη Νενέκο, κινούμενο από Πάτρα προς Καλάβρυτα, πέρασε από τους Λαπαναγούς.
Έξω από το χωριό, στην τοποθεσία της Καυκαριάς, τον περίμεναν οι αγωνιστές μας (1000 Καλαβρυτινοί υπό το Ν. Πετμεζά, 300 Βοστιτσιάνοι υπό τους Δ, Μελετόπουλο, Ι. Φευζόπουλο και Γ. Ροδόπουλο, 500 Καρυτινοί και 100 Σουλιώτες υπό το Φωτομάρα).
Ο στρατός μας είχε φτιάξει ταμπούρια στις πλαγιές του λόφου Γουλά κι όταν έφτασε εκεί ο Ντελή Αχμέτ με το στρατό του άρχισε σκληρή μάχη.
Οι ηρωικοί αγωνιστές μας, με τα όπλα και με μεγάλες πέτρες που κατρακυλούσαν από το λόφο, συνέτριψαν το στρατό του Αχμέτ και τον έτρεψαν σε φυγή, αφού άφησε στο πεδίο της μάχης 400 νεκρούς και 300 περίπου τραυματίες, ενώ οι Έλληνες είχαν τρεις νεκρούς και δέκα ελαφριά τραυματισμένους.
Απόσπασμα αναφοράς του Δ. Μελετόπουλου προς το Γενικό Αρχιστράτηγο Ριχάρδο Τζορτζ, που την υπογράφουν και οι άλλοι συμμετάσχοντες στη μάχη οπλαρχηγοί, με ημερομηνία 28-8-1827, αναφέρει σχετικά με την ιστορική αυτή μάχη: «... Εις τας 26 λοιπόν του βαδίζοντος, το πρωί, οι εχθροί εσκήνωσαν πλησίον του στρατοπέδου μας, 4.500 χιλιάδες όντες. Χθες εις τας 27 του ιδίου, ανατείλαντος του ηλίου, εκινήθησαν όλοι οι εχθροί, τοποθετήσαντες απέναντι ημών τα δύο κανόνια των. Εκρότησαν τα ταμπούρλα των,με τας σημαίας των και με τον συνήθη βαρβαρικόν αλαλαγμόν, άρχισαν να μας κτυπούν με ορμήν. Τότε οι ανδρείοι Έλληνες ήρχισαν πυρ κατ΄ αυτών και εις το τέλος τους λιθοβολούν και με πέτρας εφόνευσαν αρκετούς. Μη υποφέροντες πλέον οι βάρβαροι την ανδρείαν των Ελλήνων ετράπησαν εις δρομαίαν φυγήν, γενικήν και ως λέοντες οι Έλληνες επέπεσαν επ΄ αυτούς φονεύοντες άχρι των ορίων των ταμπουρίων των...»
Όπως διηγούνταν παλιότεροι Λαπαναγίτες, φαίνονταν πάνω στο Γουλά κάποια Ελληνικά ταμπούρια καθώς και διάσπαρτα ανθρώπινα οστά στην περιοχή τού Καυκαριά, ακόμα και μετά το 1900.
Η νίκη της Καυκαριάς ήταν η τελευταία μεγάλη νίκη των Ελλήνων εναντίον του κατακτητή. Δυο μήνες μετά τη σπουδαία αυτή νίκη, η ναυμαχία του Ναυαρίνου σήμανε το τέλος της Επανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.