Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στα παιχνίδια μας, θ’ αναφερθούμε σε ορισμένα από αυτά που χαρακτηρίζονταν για την εφευρετικότητα,...
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στα παιχνίδια μας, θ’ αναφερθούμε σε ορισμένα από αυτά που χαρακτηρίζονταν για την εφευρετικότητα, τη φαντασία, τον αυτοσχεδιασμό, την κατασκευή τους από απλά υλικά και από τα χέρια μας.
Κούκλες
Ένα μικρό ξύλο και λίγα κουρέλια ήσαν αρκετά για μια… κούκλα και το ντύσιμό της, για παιχνίδι των κοριτσιών. Ίσως λίγα μαλλιά ζώου, ή έστω και «γένια» από ραποσίτι (καλαμπόκι) να έκαναν τα μαλλιά της, ενώ ορισμένα ακόμη κουρελάκια τα στρωσίδια για τον… ύπνο! Η επίδειξη στοργής, αλλά και αυστηρότητας από μέρους της «μαμάς» στο «παιδί» ήταν δεδομένη και στα πρότυπα των γονιών προς τα παιδιά τους.
Πεντόβολα
Τα τέσσερα από τα πέντε πεντόβολα έπρεπε να μετακινηθούν ή να τοποθετηθούν ένα-ένα σε συγκεκριμένη θέση, κατά το στιγμιαίο όμως χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε, όταν που πετάγαμε το πέμπτο ψηλά και το πιάναμε πάλι με την παλάμη μας. Η παραμικρή απροσεξία ή αδεξιότητα, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει ο παίκτης και να του πάρει τη σειρά ο επόμενος. Η ιδιαιτερότητα του παιχνιδιού ήταν τα ίδια τα πεντόβολα, που δεν ήσαν βόλοι, αλλά στρογγυλεμένες (κατά το δυνατόν) πετρούλες!
Αυτοκινητάκι
Το περιζήτητο «αυτοκινητάκι» ήταν, συνήθως, ένα ξύλο διαμορφωμένο στο σχήμα του, ή ακόμα και μια πέτρα, που με λίγη… φαντασία μπορούσε και να του μοιάζει!
Σβούρα
Ένα βελάνι (βελανίδι) κομμένο προσεκτικά στη μέση και ένα μικρό ξυλάκι, μπορούσαν να κάνουν μια απίθανη σβούρα!
Τσούρλι («τζαμαρία»)
Στο χωριό μου, το Λειβάρτζι, τσούρλι το λέγαμε «τζαμαρία». Αποτελούνταν από ένα στεφάνι βαρελιού, κυρίως (!), και ένα χοντρό σύρμα. Το στεφάνι τσούλαγε στο δρόμο, ο «οδηγός» έτρεχε μαζί του να το κατευθύνει και να το συγκρατεί με το ανάλογα διαμορφωμένο σύρμα, ενώ τα δύο αντικείμενα μαζί προκαλούσαν έναν μικρό μεταλλικό θόρυβο. Η λαστιχένια ρόδα (π.χ. μικρού ποδηλάτου) ήταν δυσεύρετη και στην περίπτωση που κάποιος είχε, καμάρωνε, τόσο σαν «οδηγός», όσο και σαν… ιδιοκτήτης «αθόρυβου οχήματος πολυτελείας»!!!
Σφεντόνα («λάστιχο»)
Λατρεία των αγοριών η σφεντόνα, τόσο για την εξάσκηση και το διαγωνισμό στη σκοποβολή, όσο και για «κάνα πουλάκι», που πολύ συχνά το… κυνήγι δεν πήγαινε καθόλου άσχημα! Μια μικρή ξύλινη διχάλα, καλό λάστιχο, ένα κομματάκι δέρμα, γερή κλωστή ή σύρμα για το δέσιμο και έτοιμοι να ξαμοληθούμε στις ρεματιές και στο δάσος! Γεμάτες πάντα και οι τσέπες με στρογγυλεμένες πέτρες, για να μη χάσουμε χρόνο και πετάξει το πουλί!
Η μόδα κάθε παιχνιδιού κράταγε ανάλογα με την εποχή, έπαιζε ρόλο όμως και προσωπικότητα αυτού που το «λανσάριζε»!
Συνεχίζεται......
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.