Ο Χαιρετισμός του Χρ. Φωτεινόπουλου στην εκδήλωση προς τιμή του Κ. Νικολόπουλου

Χαιρετισμός του Χρίστου Φωτεινόπουλου, τ. εκπαιδευτικού, σε εκδήλωση στο Λεχούρι προς τιμή του Κώστα Νικολόπουλου (διαβάστε για την εκδήλωση...

Χαιρετισμός του Χρίστου Φωτεινόπουλου, τ. εκπαιδευτικού, σε εκδήλωση στο Λεχούρι προς τιμή του Κώστα Νικολόπουλου (διαβάστε για την εκδήλωση εδώ)

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Με ιδιαίτερη χαρά χαιρετίζω την πρωτοβουλία σας να τιμήσετε στο χωριό σας, το Λεχούρι, σ’ αυτήν την ιστορική γωνιά της Καλαβρυτινής γης, ένα γνήσιο τέκνο της κοινότητας των Καμενιάνων, τον προικισμένο λογοτέχνη και συγγραφέα Κωνσταντίνο Νικολόπουλο για το συγγραφικό και πνευματικό του έργο. Εξαιρετική και αξιέπαινη κίνηση . Ίσως το πιο σημαντικό καλοκαιρινό πνευματικό γεγονός που λαμβάνει χώρα στην περιοχή μας. Και πράγματι, όλοι εσείς οι πρωτεργάτες και οι συντελεστές της αποψινής εκδήλωσης η κοινωνία του Λεχουρίου, οι ενεργοί πολίτες του και το Λαογραφικό του Μουσείο, με αίσθημα ευθύνης και με πνεύμα συλλογικότητας και γενναιοδωρίας για άλλη μια φορά, καταφέρνετε να μας αιφνιδιάζετε ευχάριστα και να μας χαρίζετε στιγμές πνευματικής συγκίνησης, τιμώντας εν ζωή άλλον έναν άξιο και σπουδαίο άνθρωπο, έναν ταλαντούχο πνευματικό δημιουργό, τον φίλο μου και πνευματικό μου αδελφό Κωνσταντίνο Νικολόπουλο, για την πολυετή προσφορά του στα Ελληνικά Γράμματα.

Θέλω- με αυτόν τον σύντομο χαιρετισμό-, να καταθέσω κι εγώ απόψε σ’ αυτήν την πνευματική σύναξη και γιορτή την ταπεινή μου μαρτυρία για τον τιμώμενο. Δεν έχει να κάνει με το έργο του. Γι’ αυτό θα μιλήσουν αξιόλογοι ομιλητές. Η δική μου μαρτυρία για τον Κώστα (συγχωρείστε μου την οικειότητα)-είναι βιωματική, αποτύπωμα και απόσταγμα μιας συλλογικής ζωής. Γιατί, με τον Κώστα εκεί γύρω στη δεκαετία του ’70, λίγο πριν -λίγο μετά, στα πρώτα γυμνασιακά μας χρόνια-υπήρξαμε τρόφιμοι του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Καλαβρύτων και μας συνδέουν τα «κοινά του βίου βιώματα». Μια άγνωστη πτυχή της ζωής του -προφανώς αδιάφορη για τους πολλούς-καθοριστική ωστόσο για τον ίδιο, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και την εξέλιξη της μετέπειτα ζωής του.

Ξέρετε, –επιτρέψτε μου την παρένθεση-, το Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο Καλαβρύτων, έργο ενός συνετού Ιεράρχη, του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Μακαριστού Αγαθόνικου Παπασταματίου, αναγέρθηκε (1953-1956) σε μια δύσκολη περίοδο της ιστορίας της πολυπαθούς και μαρτυρικής πόλης των Καλαβρύτων. Ως «Κιβωτός Αγάπης» αγκάλιασε τα απορφανισθέντα παιδιά της, στέγασε τον πόνο και την ορφάνια τους και πρόσφερε θαλπωρή και περίθαλψη σε εκατοντάδες φτωχά παιδιά των επαρχιών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Ως έκφραση της ανθρώπινης αλληλεγγύης υπήρξε έργο - σταθμός, που λειτούργησε σωτήρια και ευεργετικά, για πολλά χρόνια, στη μεταπολεμική ιστορία της πόλης των Καλαβρύτων και της ευρύτερης περιοχής.

Σήμερα το Ορφανοτροφείο επιτελεί μια εξίσου κοινωνική αποστολή: έχει μετατραπεί σε Ίδρυμα «Μη Αυτοεξυπηρετούμενων Ατόμων» και λειτουργεί ως Παράρτημα του Καλλιμανοπούλειου Εκκλησιαστικού και Διακονικού Κέντρου (Γηροκομείο). (Επιτρέψτε μου ακόμα μια μικρή παρένθεση. Πριν λίγες ημέρες, θα μάθατε, ότι απεβίωσε ο Δ/ντής του ο κ. Βασίλης Ζήσιμος, ένας άνθρωπος ακέραιος με αδαμάντινο χαρακτήρα, που υπηρέτησε το ίδρυμα για σχεδόν είκοσι χρόνια με αφοσίωση και θυσιαστική αγάπη. Η απώλειά του αφήνει ένα μεγάλο δυσαναπλήρωτο κενό στη ζωή του ιδρύματος Ας είναι αιωνία η μνήμη του)

Επανέρχομαι. Με τον Κώστα τον Νικολόπουλο, τον ομογάλακτό μου, ζήσαμε τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά μας χρόνια στο Ορφανοτροφείο Καλαβρύτων. Μεγαλώσαμε υπό ιδρυματική κηδεμονία, μακριά από τις οικογένειές μας. Οι γονείς μας, φουκαράδες βιοπαλαιστές καθημερινά μοχθούσαν για την επιβίωση. Τα χρόνια δύσκολα, πέτρινα. Οι συνθήκες αντίξοες, οι υποχρεώσεις μεγάλες, οι πίκρες και τα βάσανα πολλά. Πιεσμένοι από την ανάγκη της επιβίωσης, απεγνωσμένοι από το βάρος της δυστυχίας τους, μας αποχωρίστηκαν με σπαραγμό.

Σε μας, τα παιδιά τους, που αντικρίσαμε από πολύ νωρίς την γκρίζα όψη της ζωής, που γευτήκαμε από την τρυφερή μας ηλικία τον πόνο της ορφάνιας, της φτώχιας και του χωρισμού, έλαχε και ο κλήρος του τραυματικού και πικρού αποχωρισμού. Γίναμε ανεπίγνωστα τρόφιμοι ενός άλλου περιβάλλοντος, αρχικά ξένου και παγερού. Σύντομα όμως, αυτή η ετερόκλητη συγκατοίκηση και συναναστροφή μετατράπηκε σε κυψέλη συντροφικότητας και αδελφικής αλληλεγγύης. Εκεί, οι παρέες έγραψαν τη δική τους ιστορία, η οποία ανεξίτηλα σημάδεψε την κατοπινή ζωή μας.

Ζούσαμε μια συντροφική ζωή. Συγχρωτιζόμαστε σε παρέες. Είχαμε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Μας ένωναν πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ όσα μας χώριζαν: τρώγαμε «ψωμί κι αλάτι», περπατούσαμε μαζί, μοιραζόμαστε τα όνειρά μας, τις ανησυχίες μας, τις χαρές και τις λύπες μας, τον πόνο μας. Είμαστε «πλάι». Αλληλοϋποστηριζόμαστε, ως αδέλφια. Μια γροθιά είμαστε. Λίγες φορές βρισκόμαστε «απέναντι». Στο Ορφανοτροφείο αναμφίβολα και αντικειμενικά σφυρηλατήθηκαν φιλίες, αναπτύχθηκαν δεσμοί αδελφοσύνης και σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης, που μέχρι σήμερα παραμένουν αδιάτρητες, αδιασάλευτες και προπάντων ζωντανές.

Το Ορφανοτροφείο, κοντολογίς, μας πρόσφερε στέγη, τροφή και ρούχα. Κυρίως όμως μας έδωσε εφόδια ψυχής και προσανατολισμό ζωής: γίναμε σωστοί άνθρωποι, έντιμοι πολίτες και καλοί οικογενειάρχες.

Αγαπητοί φίλοι

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον που μόλις πριν σας περιέγραψα, γαλουχήθηκε ο Κώστας Νικολόπουλος, όπως γαλουχήθηκαν κι ευεργετήθηκαν εκατοντάδες μαθητές-τρόφιμοι κατά την πολυετή λειτουργία του ιδρύματος. Και ήλθε η ημέρα, που ο Κώστας έβαλε στη φαρέτρα του τα αναγκαία εφόδια, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε σε «άλλη γη σε άλλα μέρη» για να βρει την τύχη του. Από νωρίς μπήκε στον στίβο της ζωής. Αγωνίστηκε, πάλεψε, μόχθησε, δημιούργησε, πρόκοψε. Μαζί με τη σύντροφό του Χριστίνα οικοδόμησαν μια ισορροπημένη χριστιανική οικογενειακή ζωή, θεμελιωμένη στη στοργή, στην αγάπη και στην αφοσίωση, καρπός της οποίας ήταν τα δύο τους παιδιά, οι τρυφεροί τους βλαστοί, η Αθηνά και η Ιωάννα, αλλά και τα εγγόνια τους.

Άνθρωπος λαϊκός και ντόμπρος. Δεν απεμπόλησε ποτέ την ταπεινή του καταγωγή. Δεν ξέχασε ποτέ τον τόπο του, τους ανθρώπου του, τις παραδόσεις και την ιστορία του. Απεναντίας όπου βρεθεί και όπου σταθεί υπερασπίζεται «τα ιερά και τα όσια» του τόπου του με πάθος, είτε με τον λόγο του είτε με τη γραφίδα του, μέχρι σημείου που μερικοί να μιλούν για «Καμενιανίτικη νεύρωση».

Όλοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο για τον Κώστα. Για την ευγένειά του, τη σεμνότητά του, την εντιμότητά του, τις ευαισθησίες του, την ανεκτικότητά του, τη μαχητικότητά, του, την εργατικότητά του, την ευσυνειδησία του, τον αλτρουισμό του.

Απόψε, η κοινωνία του Λεχουρίου μετράει το ανάστημά της. Αποδεικνύει έμπρακτα ότι διαθέτει πνευματική ωριμότητα και μεγαλείο ψυχής και τολμά να αναγνωρίσει έναν πνευματικό άνθρωπο, έναν εργάτη του πνεύματος και να τιμήσει το ήθος του και την προσφορά του. Επαινώ την επιλογή σας, γιατί την θεωρώ σαν ένα πνευματικό ανάχωμα σ’ έναν εφήμερο και επιδερμικό συρμό που απειλεί να αλλοιώσει και εν τέλει να εξαφανίσει την πολιτιστική μας ταυτότητα.

Φίλε Κώστα,

Νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που σε συνάντησα και σε γνώρισα στη ζωή μου. Σε ευχαριστώ από καρδιάς που επί τόσα χρόνια επιμένεις να με τιμάς με την ανυπόκριτη, αδελφική και πνευματική φιλία σου.

Σήμερα, στους χαλεπούς καιρούς μας, δεν εκλείπουν οι πνευματικοί άνθρωποι. Υπάρχουν. Δεν έχουν εξωθεί στον αναχωρητισμό και στην ιδιώτευση. Ευαισθητοποιημένοι πάνω στα πανανθρώπινα ιδεώδη, αγωνίζονται με πίστη και τόλμη να τα αναδείξουν και να τα μπολιάσουν στον άνθρωπο και στην κοινωνία. Κι εσύ, Κώστα, είσαι ένας απ’ αυτούς: ένας σπουδαίος πνευματικός βιγλάτορας που φυλάγεις την πηγή τη «λαλέουσα», για να μη σβηστεί το «λάλον ύδωρ». Μόνο που το τίμημα αυτής της αγρύπνιας κοστίζει ακριβά. Και το γνωρίζεις…

Ο Θεός να ευλογεί τη ζωή σου…

Σας ευχαριστώ και σας χαιρετώ.
Χρίστος Φωτεινόπουλος
16 Αυγούστου 2015