H ομιλία του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου στην τιμητική εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Νικολόπουλο-Καμενιανίτη (διαβάστε εδώ) Λεχούρι,...

H ομιλία του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου στην τιμητική εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Νικολόπουλο-Καμενιανίτη (διαβάστε εδώ)

Λεχούρι, Πύργος Λεχουρίτη, 16.8.2015

Αφού με τη σειρά μου σας καλησπερίσω, υπόσχομαι να καταβάλω κάθε προσπάθεια να μην κουράσω. Είναι, όμως, τόσα πολλά που αρμόζουν να ειπωθούν για το σημερινό τιμώμενο πρόσωπο, που ζητώ την κατανόησή σας. Άλλωστε, τέτοιες εκδηλώσεις δεν είναι καθημερινές στο τόπο μας και πρέπει να τους δίνουμε την πρέπουσα βαρύτητα.

Ευτύχησα να γνωρίσω τον Κωνσταντίνο Νικολόπουλο στην παιδική ηλικία, στο γυμνάσιο του Σοπωτού και θέλω να ξεκινήσω μια μικρή ιστορία από εκείνα τα χρόνια, που μεταφορικά επιβεβαιώνει τη λαϊκή παροιμία, πως «η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί»:

Συμμαθητές, λοιπόν, με τον Κώστα στο γυμνάσιο του Σοπωτού. Σχολικό δεν υπήρχε και μας εξυπηρετούσε το λεωφορείο της γραμμής. Τα μεσημέρια, όμως, πέρναγε νωρίς και δεν το προλαβαίναμε. Έτσι, το παίρναμε με τα πόδια, περπατώντας κάμποσες ώρες, μέχρι να φτάσουμε σπίτι μας, στο χωριό του ο καθένας. Ι.Χ. κυκλοφορούσαν πολύ λίγα και η περίπτωση να μας εξυπηρετήσει κάποιο, απειροελάχιστη. Παρακαλούσαμε μόνο να πηγαίνει προς τη δική μας κατεύθυνση κάποιος με το ζο του, να βάλουμε κι εμείς τη σχολική μας τσάντα στο σαμάρι…

Ήτανε προς το τέλος του μήνα Μάη του 1973. Εφτά παιδιά στην παρέα, μεταξύ των οποίων ο ομιλών και ο Κώστας Νικολόπουλος. Είχαμε περάσει το Αγρίδι και κατηφορίζαμε προς τον Καλογερικό Μύλο, όταν η αστεία χειρονομία ενός προκάλεσε μικροτραυματισμό σε κάποιο άλλο, σε βάρος του οποίου γελάσαμε όλοι, με μοναδική εξαίρεση τον Κώστα, που η στάση του ήταν έλεγχος για τους υπόλοιπους. Ξεχώριζε από τότε ο συμμαθητής μας για το ήθος του και την παιδεία του και έτσι συνεχίζει να ξεχωρίζει και σε όλη την πορεία της ζωής του.

Κωνσταντίνος Νικολόπουλος, λοιπόν. Διαπρεπής λογοτέχνης, Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής και με πολλές ακόμα ιδιότητες, τις οποίες θα δούμε στη συνέχεια. Γνωστός και με το φιλολογικό ψευδώνυμο Καμενιανίτης, τιμώντας με αυτό τη γενέτειρά του.

Γεννήθηκε στο πανέμορφο σε φύση και σε ανθρώπους χωριό, στους Καμενιάνους, και είναι το πέμπτο από τα πέντε παιδιά των ευσεβών Χρήστου Νικολόπουλου από τους Καμενιάνους και της Αθηνάς Καλατζή από την Αναστάσοβα. Πριν λίγο είχαμε την ευλογία, και νοιώσαμε ιδιαίτερα συναισθήματα γι’ αυτό, ν’ ακούσουμε μέσω της τεχνολογίας και το χαιρετισμό του αμέσως μεγαλύτερου αδελφού του από τη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, του λόγιου και σεβαστού γέροντα Μάξιμου Ιβηρίτη Νικολόπουλου, που έχει ανακηρυχτεί και επίτιμος καθηγητής δασοπονίας του ΤΕΙ Καβάλας. Ο π. Μάξιμος είναι ο μοναδικός Καλαβρυτινός, και Αχαιός, που διετέλεσε και πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους στα χρονικά του θεσμού. Μεγάλη, λοιπόν, η ευλογία για τον Κώστα και την οικογένειά του, και μαζί με αυτόν για τους Καμενιάνους, για όλα τα Καλάβρυτα και την Αχαΐα.

Δεν πρέπει να παραλείψουμε ακόμα να τονίσουμε πως το τιμώμενο σήμερα εκλεκτό Καλαβρυτινό τέκνο, είναι απόγονος του οπλαρχηγού των Καμενιάνων και της γύρω περιοχής, του Ξενοχρήστου Νικολόπουλου. Ο Ξενοχρήστος υπήρξε πρωταγωνιστής ενός από τα προεπαναστατικά γεγονότα του 1821, όταν εκτέλεσε τούρκο εισπράκτορα του χαρατσίου. Αμέσως μετά έλαβε μέρος στην απελευθέρωση των Καλαβρύτων, μαζί με άλλους οπλαρχηγούς και πολεμιστές της περιοχής.

Η ζωή του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη στα παιδικά χρόνια; Όπως και η ζωή όλων της γενιάς μας, που προερχόμαστε από τούτα τα αγιοτόπια της Πατρίδας μας: Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του και όχι με τις πλέον εύκολες συνθήκες. Οι υποδομές των σπιτιών μας δεν ήταν σε καμία περίπτωση όπως τις ξέρουμε σήμερα και το ηλεκτρικό ρεύμα ακόμα άγνωστο. Μετά το σχολείο η βοήθεια στις δουλειές των γονιών, συνήθως στα χωράφια και το κοπάδι, ήταν κανόνας. Όσο για διάβασμα; Το βράδυ με τη λάμπα πετρελαίου! Και το λιγοστό πετρέλαιο με πολύ μεγάλη οικονομία, αφού πέραν του κόστους, έφτανε στα σπίτι μας με τα ζώα από το μονοπώλιο του Σοπωτού.

Οι δυσκολίες στα χρόνια της φοίτησης στο γυμνάσιο του Σοπωτού, ακόμα μεγαλύτερες. Πολλές οι ώρες πεζοπορίας και με όλες τις καιρικές συνθήκες, κάτι αδιανόητο για τη σημερινή εποχή. Με καταιγίδες και ποτάμια κατεβασμένα, με ξεροβόρια, με θυελλώδεις ανέμους, με λάσπες στους δρόμους και μεγάλες ζέστες. Ακόμα και με μισό μέτρο χιόνι, τα σχολεία δεν έκλειναν τότε!

Μετά το γυμνάσιο του Σοπωτού συνέχισε στα Καλάβρυτα, σπούδασε στη Σιβιτανίδειο σχολή και εργάζεται στους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους.

Μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς τα πρώτα λογοτεχνικά φτερουγίσματα του Κώστα από τις σχολικές εκθέσεις, για να γίνουν πιο αποφασιστικά και σταθερά στα φοιτητικά του χρόνια, με κείμενα και ποιήματα που διακινούσε ο ίδιος, καθώς και με άρθρα στον τοπικό Τύπο. Ήταν η προετοιμασία για να μπει πολύ δυναμικά στο λογοτεχνικό στερέωμα με το πρώτο του βιβλίο, τη συλλογή ποιημάτων «Ξέφωτα στοχασμών», το 1989. Από εκεί και μετά οι πνευματικές του δημιουργίες του έρχονται η μία μετά την άλλη, διαγράφοντας μια λαμπρή και συνεχώς ανοδική πορεία. Έτσι, ακολουθούν:

- 1990: η δεύτερη ποιητική του συλλογή, με τίτλο «Θωρώντας το ξάγναντο».

- 1994: «Καλάβρυτα, ο βωμός της Λευτεριάς», διήγημα, ιστορική μελέτη και ποίηση.

- 1995: «Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων Αροανίας Καλαβρύτων», που καταγράφει την ιστορική διαδρομή του μεγάλου αυτού μοναστηριού.

- 1996: «Η Κυρά της Ρω», διηγήματα. Για το βιβλίο αυτό εμπνεύστηκε ο Συγγραφέας από τον πατριωτισμό της Μεγάλης αυτής Ελληνίδας, την οποία γνώρισε από κοντά, υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία.

- 1998 «Το χωριό μου Καμενιάνοι Καλαβρύτων», Ιστορική πορεία της γενέτειρας του στο χρόνο.

- 2001: Με δική του επιμέλεια εκδόθηκε ο «Οδηγός φυσικών και πολιτιστικών Μνημείων της νότιας περιοχής του Ερύμανθου».

- 2002: «Οδοιπορικό στα χωριά του Δήμου Αροανίας».

- 2005: Η ποιητική συλλογή «Στίχοι στην Πατρίδα μου».

- 2011: Δημοσιεύει στο περιοδικό «Παγκαλαβρυτινόν Βήμα» και παράλληλα εκδίδει σε ανάτυπο το επικό ποίημα του «Ύμνος στην Καλαβρυτινή Μάνα».

- 2011: Γράφει το ποίημα «ο Ξενοχρήστος», το οποίο έγινε και τραγούδι. Αναφέρεται στον πρόγονό του Καμενιανίτη οπλαρχηγό, τον Ξενοχρήστο Νικολόπουλο.

- Επιμελήθηκε την έκδοση χάρτη για την προβολή του Δήμου Αροανίας, χωρίς να γράφεται πουθενά τ’ όνομά του.

- Να υπογραμμίσουμε και τη συμμετοχή του στη συλλογική συγγραφή βιβλίων, όπως:

Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου «Τα χωριά νότια του Ερύμανθου» και στο βιβλίο «Λαογραφικές σελίδες», του Νώντα Σακελλαρόπουλου.

- Διετέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα αρχισυντάκτης της περιοδικής έκδοσης της εφημερίδας «Επικοινωνία», της Κεντροδυτικής Πελοποννήσου, τη διεύθυνση της οποίας είχε ο συντοπίτης μας Βασίλης Τακτικός.

- Αρκετά έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ιστορικά βιβλία της Αχαΐας, ενώ άλλα έχουν ανθολογηθεί σε Εγκυκλοπαίδειες.

- Οι κριτικές, οι παρουσιάσεις και οι προλογίσεις βιβλίων, πάμπολλες. Τα λογοτεχνικά του κείμενα και τα άρθρα για διάφορα θέματα στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό Τύπο, χιλιάδες. Χιλιάδες και οι ομιλίες του για φιλολογικά, πολιτιστικά, ιστορικά και κοινωνικά θέματα.

Ένας ακόμα σημαντικός αριθμός έργων του βρίσκονται στο δρόμο προς έκδοση, όπως:

- Ιστορική μελέτη, με τίτλο «Ιστορικές αναδρομές».

- «Χωρίς τίτλο», ποίηση.

- «Στης ζωής τα τρίστρατα», ποίηση.

- «Η συμμετοχή μου στο κοινωνικό γίγνεσθαι», με άρθρα, ομιλίες και προτάσεις για τον Τόπο μας.

Για τη λογοτεχνική του δράση, το κορυφαίο πνευματικό σωματείο της χώρας μας, η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, τον συμπεριλαμβάνει στα μέλη της το 1988, ενώ δύο χρόνια αργότερα εκλέγεται μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και το 1993 Αντιπρόεδρος, θέση που κατείχε μέχρι το 1996.

Έχει διατελέσει ακόμα: Αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Δημοσιογράφων και Ανταποκριτών Ειδησεογραφικών Πρακτορείων και Μέλος πολλών ακόμα συνδικαλιστικών και άλλων σωματείων.

Ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης είναι μια χαρισματική, πολυδιάστατη και ηχηρή προσωπικότητα του Τόπου μας, που διδάσκει σε κάθε βήμα του και με πολλούς τρόπους. Με την παιδεία του και την πνευματική του δράση έχει αναδειχθεί πρεσβευτής της γενέθλιας γης. Αναζητάει πάντα νέους ορίζοντες και με τον τρόπο του προτρέπει κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Εξαιρετικά πολύτιμη η συμβολή του στα Ελληνικά Γράμματα, που είναι συνάμα και η δική του αντίσταση στο όλο και μεγαλύτερο ξεγύμνωμα των Αξιών. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα έργα του προλογίζονται από προσωπικότητες των γραμμάτων μεγάλου ύψους.

Στα κείμενα του, στα ποιήματά του και στα βιβλία του κυριαρχούν και προβάλλονται τα μεγάλα Ιδανικά της φυλής μας: Ιστορία, Δημοκρατία, Φύση, Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια, Παράδοση, Πολιτισμός, γενέθλιος τόπος. Μπροστά στα Ιδανικά μας αυτά, βλέπουμε τον Κώστα πάντα σε στάση μόνιμης υπόκλισης.

Ζώντας κι αναπνέοντας για τον Τόπο του, επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις και διδάσκει μέσα και από την έντονη και συνεχή δραστηριοποίησή του στα κοινά.

- Διετέλεσε στο παρελθόν αντιπρόεδρος στην Κοινότητα Καμενιάνων, με σημαντικό έργο.

- Το 2002 ήταν υποψήφιος Νομαρχιακός Σύμβουλος.

- Διετέλεσε Μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου του τέως Δήμου Αροανίας και Αντιδήμαρχος Πολιτισμού για μία τετραετία, με πλούσια δράση και εδώ.

- Στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές ήταν υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Καλαβρύτων.

- Σήμερα είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών-Δεσινωτών. Ο πολύ δυναμικός αυτός Σύνδεσμος έχει συμπεριλάβει στις δραστηριότητές του και τη συγκρότηση ομάδων εθελοντικής εργασίας στα τρία χωριά. Ο ίδιος Σύνδεσμος ξέρει να κρατάει ψηλά τις Αξίες, με τον ίδιο τρόπο που υψώνει και την Ελληνική Σημαία στο βράχο του Σπηλαίου της Παναγίας του Δροβολοβού!

- Διδάσκει ακόμα, όχι μόνο ως πανταχού παρών, αλλά και ως πανταχού συμμετέχων ο Κώστας στις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις, όχι μόνο του χωριού του, αλλά και όλων των χωριών μας και στην έδρα του Δήμου μας, τόσο ως απλός δημότης, όσο και ως αντιδήμαρχος του τ. Δήμου Αροανίας.

Μ’ άλλα λόγια, ο Κώστας Νικολόπουλος-Καμενιανίτης είναι ένας αγωνιστής, που δεν τον έχουμε δει ποτέ ξεμέθυστο από αγάπη για τον Τόπο μας.

- Διδάσκει οπωσδήποτε και μέσα από την οικογένειά του, μια οικογένεια πρότυπο, κρατώντας πρώτα εκεί τις Αξίες ψηλά.

Για το πολυδιάστατο πνευματικό του έργο και την προσφορά του στο Έθνος και Γράμματα, έχει βραβευτεί και έχει λάβει πολλές δεκάδες διακρίσεις, επαίνους, τιμητικά μετάλλια και διπλώματα από κορυφαία πνευματικά σωματεία, από φορείς και συλλόγους, εφημερίδες και περιοδικά.

Κάθε λογοτεχνικό έργο του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη είναι κι ένας σταθμός. Και θα ήθελα να σταθώ για πολλή ώρα σε όλους τους σταθμούς και σε καθένα από τα λογοτεχνικά θησαυρίσματα του συμπατριώτη μας. Χρονικά, όμως, είναι αδύνατο, γι’ αυτό θα μου επιτρέψετε και θα μου επιτρέψει και ο αγαπητός μου Κώστας, ενδεικτικά δυο λόγια σε δύο μόνο έργα του, ένα από τα πρώτα και σ’ ένα από τα τελευταία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ τα υπόλοιπα. Τόσο στα δύο αυτά έργα, όσο και στο σε όλη την πορεία του πνευματικού δημιουργού, διαπιστώνει κανείς πως πηγή έμπνευσής του είναι η ίδια: ο Τόπος μας! Θ’ αναφερθώ επιγραμματικά, λοιπόν, στο διήγημα «το κρώξιμο του γερακιού» και στο επικό ποίημα «Ύμνος στην Καλαβρυτινή Μάνα».

Στο βιβλίο «Καλάβρυτα, Βωμός της Λευτεριάς», που εκδόθηκε το 1994, συμπεριλαμβάνεται και το διήγημα το «κρώξιμο του γερακιού», το οποίο αναφέρεται στη μεγαλύτερη θηριωδία του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων στις 13 του Δεκέμβρη του 1943. Το «κρώξιμο του γερακιού» απέσπασε το Πρώτο Βραβείο Διηγήματος στο διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών το 1993.

Η ζωή μιας οικογένειας των Καλαβρύτων και κατ’ επέκταση όλης της πόλης κυλούσε σχετικά ήσυχα, πριν το ολοκαύτωμα. Η μεγάλη φτώχεια δεν εμπόδιζε τους ανθρώπους να είναι αισιόδοξοι και να κάνουν τις ετοιμασίες τους για το χειμώνα, πού είχε ήδη ενσκήψει βαρύς. Ο πόλεμος, πόλεμος, όμως ένοιωθαν κάποια ασφάλεια, αφού ήσαν μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, τα οποία σήκωναν το βαρύ φορτίο της γερμανικής κατοχής.

Κάποια στιγμή, η πρωταγωνίστρια του διηγήματος, η κυρά-Βασιλική, είδε ένα γεράκι να πέφτει σαν σαΐτα στην αυλή της και μ’ ένα δυνατό κρώξιμο να αρπάζει με τα νύχια του μια κότα. Θεωρώντας το πολύ κακό σημάδι αυτό, έβαλε τις φωνές από την τρομάρα της και προσευχόταν στην Παναγία τη Μεγαλοσπηλιώτισσα να φυλάξει την οικογένειά της από το κακό. Ο άντρας της, ο Νικολής, που μόλις γύριζε από τα χωράφια, δεν πίστευε στις προλήψεις και προσπαθούσε να την καθησυχάσει.

Το βράδυ εκείνο για τη Βασιλική ήταν πολύ εφιαλτικό από τις σκέψεις που την περιτριγύριζαν. Οι φόβοι της επαληθεύτηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο το επόμενο κιόλας πρωινό, όταν τούς ξύπνησαν τα μηχανοκίνητα των Γερμανών που έμπαιναν στα Καλάβρυτα και μ’ έναν τηλεβόα καλούσαν τον κόσμο να μαζευτεί στην πλατεία.

Το κρώξιμο του γερακιού, που καθόλου δεν έφευγε από το μυαλό της, έμελλε να ήταν το προμήνυμα για το κρώξιμο των γερμανικών πολυβόλων στο λόφο του Καπή!

Και το διήγημα καταλήγει:

«Η Βασιλική έσκαβε με τα νύχια της το σκληρό έδαφος ν’ ανοίξει το λάκο για τον αγαπημένο της. Το αίμα έτρεχε ποτάμι από τα δάχτυλά της, κυλούσε πάνω στο σακατεμένο κορμί του Νικολή κι έσμιγε με το δικό του αγιασμένο αίμα, που είχε πλημμυρίσει ως και το σάκο με τα πράγματα που είχε πάρει μαζί του. Έκλαιγε, αλλά χωρίς δάκρυα. Τα μάτια της είχαν στερέψει εδώ και ώρες από τον πόνο που πλημμύριζε την ψυχή της και τη φρίκη που γεννούσε και στον πιο ψυχρό το φοβερό θέαμα.

Τα δυο αγγελούδια της, κακονυχτυσμένα και εξουθενωμένα από τον τρόμο και τη φρίκη που είχαν ζήσει τις τελευταίες ώρες, κλαψούριζαν δίπλα της.

- Μανούλα, πεινάμε!

Η Βασιλική σταμάτησε το μακάβριο έργο της για μια στιγμή, άνοιξε το σάκο, έβγαλε το ματοβαμμένο καρβέλι, έκοψε δυο κομμάτια και είπε στα παιδιά:

- Να, πάρτε και φάτε.

Κι ήταν εκείνο το ψωμί η αιώνια Κοινωνία με το σώμα και το αίμα του γονιού τους, με το σώμα και το αίμα της Ελλάδας και της δοξασμένης γης των Καλαβρύτων, που κείτονταν στο βάθος μακριά πληγωμένα, αλλά πάντα όρθια»!

Το άλλο έργο, στο οποίο θέλω ν’ αναφερθώ επιγραμματικά, το επικό ποίημα «Ύμνος στην Καλαβρυτινή μάνα», φιλοξενήθηκε στο τεύχος 151 του έγκριτου περιοδικού της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης, το «Παγκαλαβρυτινόν Βήμα», με αξιοσημείωτη εικονογράφηση. Σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημοσίευσή του, εκδόθηκε και σε ανάτυπο.

Το ποίημα αυτό αποτελείται από είκοσι τέσσερις στροφές με αλφαβητική σειρά και είναι ύμνος και χαιρετισμός μαζί, κάτι που αβίαστα μας φέρνει στο νου στους χαιρετισμούς της Παναγίας μας.

Η ζευγαρωτή ρίμα του, αλλά και ο ατόφιος ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος, που είναι και η αγαπημένη ποιητική γλώσσα του λαού, μιλάνε για όλα εκείνα που και ο καθένας μας νιώθουμε την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε για την Καλαβρυτινή Μάνα!

Οι γυναίκες της Πίνδου έδωσαν ό, τι καλύτερο και ό, τι μεγαλύτερο μπορούσαν να δώσουν σ’ εκείνον τον άνισο αγώνα. Οι Γυναίκες των Καλαβρύτων δέχτηκαν τη μεγαλύτερη φρικαλεότητα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Όμως, χάρη στη δύναμη της ψυχής της Καλαβρυτινής υπερ-ηρωίδας Μάνας, που στάθηκε και θα στέκει αιώνια σαν «της δύναμης ο φάρος», τα Καλάβρυτα όχι απλά άντεξαν και δεν λύγισαν, αλλά στάθηκαν ολόρθα, και ξαναγεννήθηκαν, και θέριεψαν, και συνεχώς θεριεύουν, γιατί

«στον τόπο τον περήφανο, ποτέ σκλαβιά δε στέκει»!

Κυρία Πορετσάνου, ως οικοδέσποινα της αποψινής εκδήλωσης, κυρίες και κύριοι,

Θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω για την ιδιαίτερη τιμή, να μιλήσω εδώ στο πανέμορφο Λεχούρι, στον ιστορικό Πύργο του Λεχουρίτη για τον πνευματικό φάρο του Τόπου μας, τον Κωνσταντίνο Νικολόπουλο-Καμενιανίτη.

Αγαπημένε αδελφικέ φίλε, συμμαθητή στα γυμνασιακά θρανία, πολύτιμε συντοπίτη, πρεσβευτή των χωριών μας, συνοδοιπόρε στα πνευματικά μονοπάτια, Κωνσταντίνε Νικολόπουλε-Καμενιανίτη,

Ως συντοπίτης και συνδημότης Καλαβρυτινός, ως Αχαιός, ως Έλληνας σ’ ευχαριστώ για την προσφορά σου στον Τόπο μας! Σήμερα, παρά ποτέ, μάς χρειάζονται πρότυπα σαν εσένα.

Οι δρόμοι μας, Κώστα μου, χώρισαν μετά το γυμνάσιο του Σοπωτού. Η ζωή, όμως, μας επεφύλασσε τη μεγάλη χαρά να ξανανταμώσουμε κάμποσα χρόνια μετά, στο πνευματικό στερέωμα αυτή τη φορά. Και ένοιωσα πολλές φορές να με πιάνεις από το χέρι να πατήσω σταθερά στα πρώτα δειλά δικά μου λογοτεχνικά βήματα. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνοδοιπορία. Σ’ ευχαριστώ και για την αγάπη με την οποία μου έχεις προλογίσει τρία βιβλία. Με την ίδια αγάπη μιλάς και για τα υπόλοιπα.

Σήμερα προστίθεται μια ακόμα τιμητική διάκριση στην πλούσια συλλογή σου και είμαστε όλοι προσκεκλημένοι στη γιορτινή αυτή εκδήλωση προς τιμή σου. Ισχύει, όμως, και το λεχθέν δια του Ινδού φιλόσοφου, του Σρι Ραμακρίσνα Παραμαχάμσα, που είναι και δική σου αγαπημένη ρήση: «όταν ένα λουλούδι ανθίζει, οι μέλισσες έρχονται απρόσκλητες»!

Πολλά τα συναισθήματα που νοιώθουμε μέσα μας, με κυρίαρχο την υπερηφάνεια, που ανθίζουν και μοσχοβολάνε λουλούδια στον τόπο μας!

Σου εύχομαι από καρδιάς να μαζεύεις πάντα τις μέλισσες, προσκεκλημένες και απρόσκλητες!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

 Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ:

Μυσταγωγία στον «Πύργο του Λεχουρίτη» προς τιμήν του Κ.Νικολόπουλου